Hoofdstuk 4

Nadat ik haar bij de kinesist had binnengebracht, had ik Jesse in de creche afgezet en was ik er zo snel mogelijk vandoor gegaan. De stapel papieren die Jan een half uur later met een venijnig lachje op mijn bureau dropte, kwamen als een zegen, hoewel ze duidelijk niet zo bedoeld waren. 'Hier is absoluut niets veranderd terwijl je weg was,' knipoogde Nicky van het bureau naast mij. 'Koffie?' Ik trok mijn neus op. 'Too bad, jij bent duidelijk ook niet veranderd.' Tijdens de pauze vroeg ze me honderduit over Jesse en kirde ze bij het bekijken van de foto's. 'Oh, zo'n lief snoetje, heeft ie van jou!' Nicky was in dezelfde periode bij Pers@ aangenomen en na enkele dagen samenwerken was het me al meer dan duidelijk dat ze één van die mensen was, die nog nooit van stilte gehoord hebben. Na een maand had ik waarschijnlijk haar biografie kunnen schrijven en een half jaar later had ik een binnenhuisarchitect perfect kunnen uitleggen hoe haar huis er tot in de puntjes zou moeten uitzien. Maar ze was nu eenmaal Nicky en je werd eraan gewend. 'En gaan jij en Karel nu ook voor een baby of nemen jullie toch maar een hond?' Ze merkte de ironie in mijn stem nooit op en er kwam steevast een -in nickiaanse termen- diepgaand antwoord terug. Mijn gedachten dwaalden af naar het avondmaal en de repetitie van vanavond terwijl ergens in de verte het relaas van een gevecht tussen Karel en een tuinslang mijn aandacht had moeten vasthouden...

Het duurde nog een half uurtje voor ik naar de kine mocht toen ze me afzette in de hal van het ziekenhuis, dus besloot ik om een slechte gewoonte in ere te gaan houden. Thuis dronk ik nooit koffie omdat ik er het nut niet van inzag om een hele pot te zetten voor mij alleen. Bovendien kreeg ik altijd vieze blikken als de geur van koffie in de keuken hing. Ik reed naar de cafetaria en bestelde een koffie bij de verveeld kijkende blondine die even later aan mijn tafeltje stond. In stilte dronk ik van mijn kop, tot een vrouwenstem me deed opkijken.
‘Vind je’t erg als ik even hier kom zitten? ‘k Heb net mijn zoontje afgezet bij de kine, en kom hier wachten tot hij klaar is.’ Ik schudde mijn hoofd. Ze stak een sigaret op, en bood mij er ook één aan. Nog voor ik het helemaal besefte had ik ze opgestoken. ‘Eigenlijk ben ik gestopt,’ wilde ik zeggen, maar ik bedacht nog net hoe dom ik dat zelf ook vond klinken en rookte zwijgend verder. De vrouw stelde zich voor als Eva en vertelde honderduit over haar zoontje, Bart. Ik luisterde met een half oor en bedacht intussen dat ik vergeten was om iemand te vragen om me op te halen. Maar uiteindelijk had ik wel mijn GSM bij dus ik zou straks wel een paar mensen bellen voor een lift. Een blik op de klok boven de bar leerde me dat het bijna tijd was om naar binnen te gaan en ik liet Eva achter aan het tafeltje, nadat ik haar bedankt had voor de sigaret.
De kinesiste liet me 2 uur lang de gebruikelijke oefeningen doen, en kondigde aan dat ik waarschijnlijk tegen het einde van de week krukken zou krijgen. Toch nog goed nieuws vandaag. Ik kleedde me terug om, met wat hulp van een verpleegster die nog bezorgder was dan goed voor haar kon zijn. Toen ik er haar naar vroeg zei ze dat ze net was afgestudeerd. Het verbaasde me niet echt maar herinnerde mij wel aan de stapel cursussen die nog op mij lag te wachten.
Ik rolde mijn stoel naar de uitgang van het ziekenhuis en kwam in de gang Vincent tegen. Hij had niet veel tijd, want meer dan een ‘hey, alles okee?’ kon er niet af.
Na drie keer het geheugen van mijn GSM te overlopen besloot ik Lena te bellen om me op te halen. Ze was de enige die nu tijd zou hebben. Mijn ouders waren op vakantie, mijn broer en schoonzus waren aan het werk, en haar familie was naar de andere kant van het land op visite bij een of andere tante. De verplichte bezoekjes voor Jorn en Moira. Nog geen tien minuten later kwam Lena de parking op gezoefd. Ik groette haar met een kus en een knuffel en liet me in de auto helpen. Thuis vroeg ik haar nog even binnen, tenslotte hadden we geen van beide iets beters te doen, behalve studeren dan, maar daar had ik geen zin in. Uiteindelijk was het drie uur eer ze weer vertrok. Met tegenzin zette ik me aan tafel met m’n cursussen. Het studeren ging vlot, en de volgende keer dat ik opkeek hoorde ik de auto stoppen op de oprit. Ze kwam binnen met Jesse in haar armen en kuste me voor ze haar jas ophing en haar schoenen in een hoekje schopte. ‘Hey schat! Is spaghetti okee? Over een uurtje staat de rest hier al, en ik moet Jesse ook nog in bad doen voor we kunnen beginnen.’ ‘Voor mij is spaghetti meer dan okee, maar ik kan Jesse toch ook in bad zetten terwijl jullie repeteren?’ Ze glimlachte een beetje afwezig en ik haalde mijn schouders op en begon de tafel weer vrij te maken. Met Jesse op een stoel in zijn maxicosi, en mij aan tafel achter zich, begon ze te koken en blijkbaar ook eindelijk wat te ontspannen.
‘Hoe vond Jesse het op de crèche?’
‘Minder erg dan ik het vond om hem daar achter te laten,’ lachte ze. ‘Hij had zich blijkbaar wel geamuseerd, dat zei de opvoedster toch.’
Ik reed naar haar toe. ‘Dat had ik je toch gezegd? En morgen vind jij het ook al minder erg om hem daar achter te laten!’
‘Ben je thuis geraakt na de kine? Want je was vergeten om iemand te bellen, ik dacht er vanmiddag aan tijdens mijn pauze,’ veranderde ze vlug van onderwerp. Ik knikte. ‘Ik heb een taxi genomen, iedereen was aan het werk of weg.’
Ik wist niet eens waarom ik loog, en schrok er zelf van. Misschien om haar niet nog meer gespannen te maken dan ze al was. Wat kon het trouwens kwaad, er was toch niks gebeurd?

Max staarde naar het stukje tekst dat ik hem voorgelegd had en begon voorzichtig te neurieën terwijl hij op zijn gitaar enkele akkoorden aansloeg. Beetje bij beetje begon het nummer vorm te krijgen en telkens wanneer er iemand de garage binnenliep en mee begon te jammen, groeide de song. Vrij spontaan kwam ook de tekst voor de tweede strofe tot stand, hoewel ik meer van mezelf weggaf dan ik aanvankelijk had gewild.

I try to fight her
But she's just too kind
She touches me as if to say
Girl, it's gonna be okay
But her gentle fingers sting me
Bring what they should take away
Push me over the edge
So unaware of the danger

And if I win
I lose her help
And if I lose
I lose my life

We lieten het nummer even rusten en Michiel nam plots het woord. 'Seg mannen, ik...' Lena kuchte luid. '...en vrouwen...' vulde Michiel met een ten hemel gerichte blik aan '...dus, om maar meteen to the point te komen, ne maat van mij kent de organisator van Graspop en ik heb er via hem voor gezorgd dat wij in 't voorprogramma mogen!' We begonnen allemaal door elkaar te praten en het moet behoorlijk luid geklonken hebben, want ik zag haar hoofd in de deuropening verschijnen en Lena beantwoordde haar vragende blik. 'We mogen naar Graspop! Keigrappig, we waren er deze namiddag nog over bezig!' Ik keek haar vragend aan. 'Zijn jullie elkaar tegengekomen, ofzo vandaag?' Lena keek verbaasd. 'Oh, heeft ze dat niet verteld? Ik heb haar naar huis gebracht en ben een beetje blijven hangen.' Terwijl Michiel verder uitleg gaf, keek ik haar strak aan. Ze opende haar mond, maar sloot die meteen opnieuw. Niemand had iets in de gaten en ik wendde mijn blik af. Een donkere schaduw nestelde zich in mijn hoofd. Waarom had ze gelogen? Was er iets gaande tussen haar en Lena? Maar waarom had Lena dan zo luchtig gedaan? Ik wist niet wat ik moest voelen... woede of angst. Wat het ook was, ze verdiende mijn tranen niet! Tijdens de rest van de repetitie ging ik volkomen de mist in, mijn concentratievermogen liet het afweten en ik moest me meermaals verontschuldigen. We stopten een half uur vroeger dan voorzien en de gemoedelijke sfeer die er gewoonlijk hangt was ver te zoeken. Toen David als laatste de deur achter zich liet dichtvallen keek ik haar vragend aan. Ze staarde naar de grond. Dan naar mij. Terug naar de grond. Ik liet haar de pijnlijke taak de stilte te verbreken...

‘Uhm, ik weet niet… uhm, ik heb…’ stamelde ik.
‘Je hebt wat? Gegeten met Lena? Gekust met Lena? Seks gehad met Lena?’ Als ze me had kunnen neerbliksemen met haar ogen had ze het zeker en vast niet gelaten.
‘Schat, alsjeblief!’
‘En noem me godverdomme geen schat, je hebt er geen enkele reden toe.’
‘Maar er is niks gebeurd! Lena en ik, da’s al lang verleden tijd, dat weet je toch?’
‘Is’t daarom dat je gelogen hebt? Omdat er niks gebeurd is? Da’s wel enorm geloofwaardig moet ik zeggen.’
‘Ik weet het niet eens.’
‘Wat een geweldig excuus! En dan weet je waarschijnlijk ook niet waarom je gerookt hebt?’
Ik schrok. Het was van deze ochtend geleden dat ik die sigaret gerookt had, maar waarschijnlijk had ze het geproefd toen ze me kuste bij haar thuiskomst. Ik sloeg m’n ogen neer en bestudeerde onze keukenvloer.
Ze bleef maar doorrazen en het bijtende cynisme in haar toon en haar woorden deed me pijn. Ik keek haar niet eens aan, ik durfde niet.
Tot overmaat van ramp zette Jesse opeens zijn keel open, waarschijnlijk was hij wakker geworden van haar gebrul.
‘Normaal zou ik je op de sofa laten slapen, maar die staat me te dicht bij het bed.’
Ze zei niet eens ‘ons bed.’
‘Ik ga met Jesse naar boven, trek je plan. Ik slaap in de logeerkamer vannacht.’
Ze haalde Jesse uit zijn wieg, pakte de maxicosi in de keuken en beende de gang in. Ik had haar nog nooit zo kwaad gezien. Nadat ik alle lichten had uitgedaan hees ik mezelf in bed en nam niet eens de moeite om me om te kleden. Toen ze om half zeven de keukendeur opende leek het alsof ik geen oog had dichtgedaan. Zo voelde ik me, en zo zag ik er waarschijnlijk ook uit. Ze kwam naast het bed staan en gooide een zak op de vloer.
‘Hier zijn je kleren, kom je wel een tijdje mee toe.’
Ik wist niet waar kijken en koos dan maar opnieuw de vloer als studie-object.
‘Neem je cursussen ook maar mee, of zal je geen tijd hebben om te studeren?’
Ze deed nooit zo, we hadden al wel ruzie gehad, maar zo sarcastisch en gemeen had ik haar nog nooit gezien.
‘Ik breng je straks naar de kine, en ik veronderstel dat je wel bij Lena kan logeren. Of ga er voor mijn part wonen.’
Zonder een woord te zeggen zette ze me af op de parking van het ziekenhuis, ik werkte mijn kine af en belde Lena.
‘Kan je me ophalen, alsjeblief? En kunnen we dan naar jouw thuis? Ik denk dat ze me voorlopig niet meer thuis wil.’
Lena klonk bezorgd en zo stond haar gezicht ook toen ze kwam aangereden, amper vijf minuten nadat ik had opgehangen…

Ik gooide de deur van de logeerkamer met een klap dicht en barstte in tranen uit. De ribbels van de houten deur schaafden mijn rug terwijl ik me tegen de grond liet zakken en Jesse zette het op een huilen toen de Maxi Cosi met een harde klap neerkwam. Na mislukte partner nu ook mislukte moeder. Sussend tilde ik hem op mijn schoot en met één vinger volgde ik een traan op zijn wang. Zijn grote ogen keken me plots indringend aan, alsof hij alles zag wat ik even niet meer wist. Ik hoorde mezelf tegen haar schreeuwen, de woorden ketsten terug aan de binnenkant van m'n hoofd alsof iemand ze tegen mij riep. Want ik had ze niet gezegd. Ik niet. Ik ben niet hard. Niet zo. Het was mijn angst om haar kwijt te raken die haar wilde wegduwen voor ze het zelf deed. Ik wilde haar zo graag geloven en... en net daarom kon ik het niet. Ze moest me overtuigen. Ik wilde het veel te graag geloven. Half verdoofd ging ik op zoek naar Jesse's reisbedje en legde hem kortbij het bed. Mijn arm bungelde langs het bed naar beneden en met zijn kleine vuistje omklemde hij mijn vinger. Op een vreemde manier stelde het me gerust, alsof hij onze rollen omkeerde. Ik staarde in het donker en hoewel de ongemakkelijke houding m'n ademhaling afsneed, wilde ik niet bewegen, hem niet loslaten. Het begon al weer licht te worden voor ik eindelijk in slaap viel...
De stilte in de auto woog zwaar. Te zwaar om te verbreken en te zwaar om te ondergaan. Het portier knalde toe en de dreun bleef in mijn oren hangen terwijl ik de auto om de bocht stillegde en haar van achter een muur gadesloeg. Misschien hoopte ik wel dat ze zou vallen, dat ik naar toe kon rennen en haar vasthouden en zeggen dat het er allemaal niet toe deed. Maar ze viel niet. Ze keek niet op of om terwijl ze haar weg vervolgde en ik kneep mijn ogen samen alsof ik zo in haar hoofd zou kunnen kijken. De deur klapte toe. Ik stapte in. De weg zoog me naar binnen en vulde mijn hoofd met een zwart dat de hele dag bleef hangen. Op het werk zonderde ik me af en tijdens de middagpauze bleef ik doorwerken. Pas nadat ik Jesse 's avonds van de creche had afgehaald durfde ik mijn emoties weer even los te laten. De tranen prikten achter mijn ogen en het huis was zo leeg. Met te luide muziek en te veel licht probeerde ik de ruimtes te vullen terwijl ik in de keuken een pakje Noodles opwarmde. Plots rinkelde de telefoon...

Ik vertelde het hele verhaal aan Lena, nadat ze me een kop koffie en een sigaret had aangeboden. Ze zat tegenover me en keek me alleen maar rustig aan. ‘Je had het haar gewoon moeten vertellen,’ zei ze zacht. ‘Waarom heb je dat niet gedaan?’ Ik haalde mijn schouders op. Ik wist het zelf niet helemaal goed meer. Ze was al zo gespannen toen ze thuis kwam, en ik had het niet erger willen maken, maar zoals zo vaak had ik net het tegenovergestelde bereikt. Het tegenovergestelde in het kwadraat. We praatten nog een uurtje verder en nadat ik met grote moeite een boterham naar binnen had gewurmd, zette ik me met mijn cursussen in Lena’s studeerkamer. Ik betrapte mezelf erop dat ik vaak op mijn horloge keek, alsof ik verwachtte dat ze elk moment hier kon binnen stappen, om te zeggen dat het haar speet. Om een uur of 6 stak Lena haar hoofd om de deur, ze zou aan het eten beginnen. Ik knikte en sloeg de cursus dicht. Echt veel had ik toch niet gedaan vandaag. Ik nam m’n GSM, en toetste haar nummer in. Het enige dat ik al jaren vanbuiten kende. Het belde niet eens, direct haar voice mail. Batterij weer plat waarschijnlijk, dacht ik met een glimlach.

De hoorn klikte in de haak en ik voelde me schuldig omdat ik mijn moeder zo snel had afgewimpeld. Een gemaakt gesprek was wel het laatste waar ik zin in had en ik wilde niet dat ze hoorde dat er iets mis was. Afwezig staarde ik naar het warme bekertje voor me op tafel. Waarom belde zij niet? Ik wist dat ik haar weggestuurd had, maar ze kon mijn gedachten toch lezen? Of was dat niets meer dan een liefdevolle illusie? Nee, dat we elkaar begrepen zonder te veel woorden had ons samen gehouden, al had een woordtekort ons al één keer aan de noodrem doen trekken. Was het nu weer zover? Te veel gebeurd en te weinig woorden om het bloed te stelpen. Ik zuchtte, stond op en kieperde mijn onaangeroerde eten bij het GFT. Met Jesse op de arm liep ik van de keuken naar de woonkamer. Ons bed weerspiegelde de puinhoop die onze relatie nu was. Ik trok aan de lakens en probeerde met mijn vrije hand de plooien glad te strijken toen de deurbel rinkelde. Nog in gedachten verzonken opende ik de deur. Daar stond ze. En ik kon alleen maar slikken...

Ik zocht het nummer van de vaste lijn en belde daarheen. Ik wachtte tot hij aan de andere kant zou overgaan toen Lena riep. Het eten was klaar. Ik hing op en reed naar de keuken. Na de afwas weigerde ik een nieuwe sigaret en vroeg Lena om me thuis te brengen. Ze zou nu al wel afgekoeld zijn, hoopte ik tenminste. Ik pakte m’n kleren en cursussen weer in en zat mezelf in de auto alleen maar zenuwachtig te maken. Lena zette me af op de hoek en ik reed traag naar ons huis. Het duurde even voor ik de moed verzameld had om aan te bellen. Ze kwam opendoen, met Jesse op haar arm. Ze keek me aan en ik zag dat ze slikte. Ik deed hetzelfde en produceerde een flauwe glimlach. ‘Ik denk dat we eens moeten praten…’ Ze knikte en liep naar de keuken, waar ze Jesse in zijn maxi cosi zette.
‘Wil je, uhm, iets drinken ofzo?’ Ik schudde mijn hoofd en wachtte tot ze tegenover me zat. En daarna wachtte ik nog. Het bleek moeilijker dan gedacht om alles uit te leggen.
‘Uhm, Lena en ik, er is niks gebeurd, echt niet. Ik heb niks gezegd omdat… je was al zo van streek, en ik wilde je avond niet nog meer verpesten. Ik weet dat je nog altijd jaloers wordt als je ons samen ziet.’ Ai, foute zet. Haar gezicht verstrakte en ik stopte met praten. Nu was het haar beurt…

'...dus ik word altijd jaloers?' hoorde ik mezelf op een bijna ijzige toon vragen. Ze staarde naar de grond en plots deed het me zoveel pijn haar zo te zien en te weten dat mijn hardheid en mijn kille houding de oorzaak waren. Ik wist dat de tranen zouden komen als ik mijn harde masker liet vallen, maar ik kon niet anders dan haar de kans geven om terug tot me door te dringen. 'Ik weet het niet...' klonk ik plots veel zachter. Verder praten lukte niet want de woorden bleven steken in mijn keel. Ze bleef staan en staarde alleen maar en ik wist dat er nog niet genoeg gepraat was om ons terug bij elkaar te brengen. Ze kon haar arm niet om me heen leggen, want zij had me net geschopt. Het zou te hypocriet zijn. En toch wilde ik niets anders, niets liever dan dat. Maar we bleven staan als twee vreemden. Zonder nog verder na te denken draaide ik me plots van haar weg. Misschien was mijn onbewuste een betrouwbaarder raadgever dan mijn eeuwige rationaliteit. Ik nam Jesse uit de Maxi Cosi, legde hem op haar schoot en fluisterde: 'Ik moet gewoon enkele zaken voor mezelf op een rijtje zetten... Kan je... Wil je pas morgen praten?' Ik wachtte niet op een antwoord, drukte mijn mond tegen haar voorhoofd en zei geluidloos 'Slaapwel'. Mijn blik dwaalde nog even af naar Jesse voor ik haar de rug toekeerde en de trap op liep. De logeerkamer voelde nog killer aan dan gisteren nu ik er in mijn eentje lag, maar ik moest haar tonen dat ze nog steeds mijn vertrouwen had. Dat ik haar geloofde en dat ik wist dat ik het misschien eerst bij mezelf moest zoeken. Hoe kon ik dat beter dan door hem bij haar te laten? Met de achterkant van mijn hand wreef ik over mijn ogen. Mijn ademhaling was zwaar, net als mijn gedachten. Als ik eerlijk was tegen mezelf had onze ruzie niet zoveel met Lena te maken. Het was gewoon de aanleiding geweest, maar niet de reden. Het ging niet eens slecht tussen ons, maar ik had te veel verborgen. En dan het ongeval. Het had ergens toch een kloof geslagen en die moesten we nu dichten. Ik wist het. Het werd tijd werd om bepaalde dingen onder ogen te zien...

Ik keek naar de plek waar zij net had gestaan, en van daar naar de deur, en van de deur naar het kind op mijn schoot. Plots schoot het door mijn hoofd dat het de eerste keer was dat ik Jesse zo bij me had, met zoveel verantwoordelijkheid, met zoveel dingen te doen. Het ongeval had meer veranderd dan ik eerst gedacht had, en die veranderingen zouden nog wel een tijdje voelbaar blijven. Ik liet me meedrijven met m’n gedachten maar kwam snel terug met beide voeten op de grond terecht door Jesse die zijn keel openzette. Ik zag op het aanrecht een flesje staan en haalde de flessenwarmer uit de kast. Terwijl zijn melk warm werd kreeg hij een schone pamper om, waarbij hij me vol verbazing aankeek. Een steek van jaloezie ging door me heen. Ik had nog zoveel op te bouwen met hem, ik had niet die automatische band die zij met hem had, en ik was zo lang afwezig geweest. De flessenwarmer piepte en Jesse sloot zijn oogjes terwijl hij dronk. Hij verkoos het overduidelijk om rechtstreeks van de bron te drinken, maar het feit dat hij eten kreeg maakte toch al veel goed. Ik stopte hem in zijn bed en liet mezelf op het onze ploffen. Met 1 hand zocht ik naar een cursus maar kon er mijn gedachten niet bijhouden. Ik had gevoeld dat de ruzie om meer ging dan Lena, maar kon niks bedenken. Alles ging goed tussen ons, we moesten nog wat dingen verwerken en gewoon worden, maar gezien de omstandigheden ging alles prima. Allerlei gedachten tolden rond in mijn hoofd, opnieuw stak het idee aan een ander de kop op, maar dat verdrong ik. We hadden het dit weekend toch fijn gehad? Uit schuldgevoel, dacht ik meteen daarna. Het leek wel alsof een engeltje op mijn ene en een duiveltje op mijn andere schouder ruzie met elkaar maakten, alsof ik in een dom televisieprogramma beland was. Ik dwong mezelf om 10 keer te herhalen dat ze geen ander had, en probeerde daarna om aan niets meer te denken zodat ik in slaap kon vallen. ’s Ochtends maakte een flauw zonnetje me wakker en ik hoorde haar rommelen in de badkamer. Meteen staken alle gedachten van gisterenavond weer de kop op. Toen ze beneden kwam begroette ze me met een flauwe glimlach voor ze Jesse uit z’n bed haalde. Eens hij alles had gekregen wat hij nodig had, kwam ze naast mij op het bed zitten. ‘We moeten praten, écht praten, maar ik wil er echt de tijd voor nemen, niet zomaar snel voor jij naar de kine moet en ik naar het werk, of vlak voor een repetitie.’
Ik schudde mijn hoofd en hoorde nog amper wat ze zei. Ze hadden 2 dagen na elkaar repetitie deze week, vandaag en morgen. Dat zou betekenen dat we pas vrijdag konden praten. Het deed pijn dat haar muziek weer eens voorging op mij, op onze relatie, maar ergens wist ik wel dat ze die tijd vast wel voor iets anders nodig had. Voor ik het wist flapte ik eruit dat ik bij mijn broer zou logeren, daar was het rustig en kon ik ’s avonds studeren. Ik had niet echt verwacht dat ze zo opgelucht zou zijn met dat voorstel, maar ik duwde weer alle gedachten weg. Ze zou me vrijdagavond oppikken en dan zouden we naar de Ardennen rijden tot zaterdagavond. Jesse kon zolang wel bij haar ouders blijven. Het schoot door mijn hoofd dat ze echt wel iets serieus wilde bespreken, anders zou ze Jesse nooit zo lang achterlaten. Ik vroeg nog of ze het niet erg vond dat Lena me oppikte in het ziekenhuis, zij was immers de enige die overdag thuis was, en begon me daarna aan te kleden. Toen ze me een uurtje later afzette pakte ze me vast alsof ze me weken niet zou zien. En om eerlijk te zijn, zo voelde het ook…

In gedachten had ik haar armen nog om me heen terwijl ik aan het slot van de wagen morrelde. Het ding liet het de laatste tijd volkomen afweten en we kwamen er maar niet toe het te laten herstellen. Misschien wilden we gewoon niet geconfronteerd worden met het feit dat we daar eigenlijk amper geld voor hadden. Ik begon echt te verlangen naar de dag waarop ze afgestudeerd zou zijn. Daar moesten we het ook nog over hebben. Met maar één kostwinner, een derde persoontje erbij, alle ziekenhuiskosten en die KID-behandeling, die een serieuze hap uit ons budget geweest was, zaten we nu erg krap bij kas. Het was nog wel leefbaar, maar veel plaats voor extra's was er niet meer... Helemaal in gedachten verzonken kwam ik het bureau binnen en plofte neer op mijn stoel. Het viel me plots op dat er een vrolijke sfeer hing en ik draaide me om naar Nicky om te vragen wat er gaande was. Nog voor ik mijn mond kon openen, kirde ze 'Matthew is er!'
'Matt? Echt?' vroeg ik ongelovig.
'Yep en hij is lekkerder dan ooit.' Ze produceerde een grommend geluid en ik draaide met mijn ogen. Matthew was een jonge Amerikaan die hier een tijdje gewerkt had als correspondent. Toen hij anderhalf jaar geleden onverwacht terugkeerde naar zijn geboorteland was iedereen teleurgesteld geweest. Ik, omdat we ontzettend goed met elkaar konden opschieten en de rest van de -overwegend vrouwelijke- redactie, omdat hij nu eenmaal zo'n lekker stuk was. Nicky vertelde me dat hij momenteel even bij Jan op het bureau was om te bespreken wanneer hij hier terug zou kunnen beginnen. Ze was net in de helft van een idiote opmerking over mijn extatische blijheid om een man, toen Matt naar buiten kwam. Vijf seconden later was ik gevangen in zijn sterke armen en bestookten we elkaar met vragen. We hadden allebei heel wat te vertellen en ik merkte dat het me goed deed alles van de afgelopen maanden eindelijk met iemand te kunnen delen. Zelf had hij het ook niet altijd even gemakkelijk gehad, maar tegen het einde van de dag leken we allebei een beetje vrolijker dan we in het begin geweest waren. Fluitend haalde ik Jesse af van de creche en hoewel mijn opgewektheid me nogal ongepast leek gezien de situatie, probeerde ik er angstvallig aan vast te houden. Ik kon het me niet veroorloven weer een repetitie naar de knoppen te helpen. Jesse vertelde me over zijn dag in zijn eigen taaltje en ik zong een vrolijk liedje voor hem. Af en toe keek ik vertederd opzij en kriebelde zijn buik. We waren al snel thuis en terwijl ik de oprit indraaide, zag ik een vrouw voor onze deur staan. Het duurde enkele ogenblikken voor ik haar herkende, maar toen de wagen stilstond drong het tot me door. De vrouw was Lena...

Tijdens de kine richtte ik mijn blik op oneindig, in de hoop niet te veel te moeten nadenken over alles wat gebeurd was. Een dokter kwam me vertellen dat ik vrijdag krukken zou krijgen, maar meer dan passief knikken kon er echt niet af. Ik belde Lena om me op te halen, en na het middageten stortte ik me op mijn cursussen. Nog 2 weken vooraleer ik examens had. Het werd nu wel stilaan tijd dat ik er vaart achter zette, de voorbije weken had ik niet echt veel kunnen doen.
Tot mijn eigen grote verbazing lukte het studeren geweldig goed. Om vier uur kwam Lena de studeerkamer binnen met een kop koffie, het was tijd om even te pauzeren.
'Ik wil je iets vragen, of eigenlijk iets zeggen, als je nee zegt doe ik het nog steeds.'
Ik glimlachte. Eigenwijze Lena, ze was echt nog geen haar veranderd, vroeger was het ook al zo. Eerst vroeg ze mijn mening, maar uiteindelijk dreef ze toch haar eigen willetje door. Mijn glimlach interpreteerde ze als een aanmoediging om verder te gaan.
'We hebben straks repetitie, en ik denk dat ik best wat vroeger vertrek. Ik heb besloten dat jullie een probleem hebben, maar ik niet, en de repetities worden stilaan wel heel erg belangrijk. We kunnen het ons echt niet meer veroorloven om er nog een te laten verknallen door spanningen. Ik wil met haar praten.'
Ik slikte en wachtte even voor ik iets antwoordde.
'Ik denk niet dat ze problemen heeft met jou hoor, maar je hebt gelijk, je kan alle mogelijke spanningen beter uit de weg ruimen. Ik bel Kris wel even om te vragen of hij me vroeger kan ophalen.'
Lena glimlachte een beetje halfslachtig en liet me weer alleen met mijn GSM en mijn cursussen. Ik belde mijn broer op z'n werk, hij zou me ophalen onderweg naar huis, en verdiepte me daarna weer in een cursus die ik inmiddels bijna vanbuiten kende.
Voor ik bij mijn broer in de logeerkamer in bed kroop, kon ik alleen maar denken: nog 2 keer slapen, en dan weet ik ten minste waar dit heen gaat...

Lena stond me met een scheve grijns aan te kijken. Even tevoren had ik haar als een klein verlegen schoolmeisje begroet. Blozend had ik beseft waarvan ik haar eigenlijk allemaal onterecht beschuldigd had en hoe ze het hele verhaal gehoord moest hebben. Maar het enige wat ze deed was me aankijken en lachen, grijnzen. En met die grijns gaf ze je het gevoel dat ze dwars door je heen keek, dat ze het allemaal wel begreep, want je was maar een mens en mensen hebben nu eenmaal gevoelens en die hadden ze niet altijd onder controle. Zo was Lena. Ze was nooit kwaad-of dat leek toch zo- en altijd begripvol, soms tot op het ergerlijke af. Soms wilde je er gewoon de emoties uit schudden en weten wat ze écht dacht. Terwijl ik zo over Lena liep te denken, was ik naar de keuken gegaan om drinken te halen. Uit de woonkamer klonken kraaiende geluidjes van Jesse en met het dienblad met limonade en koekjes in mijn handen, bleef ik hem en Lena vanuit het deurgat gadeslaan. Ze maakte grappige geluidjes voor hem en liep met twee vingers van zijn kleine teentjes over zijn been, buik en borst om te stoppen bij zijn neusje en er een zacht tikje op te geven. Daarna blies ze over zijn buik en hij liet het zich welgevallen, hij gierde zelfs van pret.
'Je zou een goede moeder zijn,' liet ik me ontvallen, terwijl ik het dienblad naast haar neerzette. Ze lachte, maar haar ogen lachten niet mee. Haar ooghoeken leken naar de grond te wijzen en over haar netvlies lag een glazige schijn. Waar ik net nog gehoopt had dat ik ooit haar emoties kon doorzien, voelde ik nu immens veel medelijden bij die aanblik, want als zelfs zij het niet kon verbergen, moest het wel erg diep zitten. Ik zette me naast haar en legde een arm om haar schouder. Zo bleven we even zitten. Stil. Troostend zonder woorden tot een kwalijke geur onze neusgaten binnendrong. Ze keek me aan en met een herwonnen glimlach vroeg ze 'Zal ik hem verversen?' Ik stemde in en zei er met een knipoog bij dat ik ondertussen wel een telefoontje naar een bepaalde iemand zou plegen...

Ik opende mijn ogen en half slaperig lag ik me af te vragen wat me gewekt had. Na een blik op de wekker wist ik dat het half 9 was, anderhalf uur nadat ik was gaan slapen. Niet dat ik echt moe was, maar als ik sliep dacht ik tenminste niet aan een kapotte relatie en een kind waarvoor ik een vreemde was.
Een paar seconden later ging mijn GSM af en herinnerde ik me dat het dat was waar ik van wakker was geworden. Zonder te kijken op het scherm nam ik op.
'Hallo?'
Ik was nog niet echt goed wakker maar dat veranderde op slag toen ik aan de andere kant 'met mij' hoorde. Zij? Nu? Ik dacht dat ze tijd nodig had, dat ze me even niet wilde zien?
'Uh, ja?' Meer kwam er echt niet uit, ik was te verdwaasd om iets zinniger te kunnen zeggen.
'Heb ik je wakker gemaakt?' Ze klonk lief en bezorgd, en ik voelde dat ik begon te trillen. God wat miste ik haar.
'Ja, maar dat geeft niet, zeg maar.'
'Ik wilde alleen even zeggen dat alles okee is met Lena. Ik dacht dat je dat misschien wel wilde weten.'
'Oh, ja uh, bedankt voor't bellen.'
'Da's graag gedaan. Tot vrijdag dan?'
'Ja tot vrijdag, 6u bij Lena?'
'Ja zoiets. Heb je nog iets nodig dat nog hier ligt? Dan geef ik het wel mee met Lena straks, na de repetitie.'
'Nee, ik denk het niet, nee.'
'Okee, bye!'
'Yep, bye.'
Ik staarde nog minstens 2 minuten naar de GSM in mijn hand en vervloekte mezelf. Waarom had ik haar niet gezegd dat ik haar miste? Waarom had ik niet gezegd dat ik zielsveel van haar hield? Waarom kon ik zo'n dingen nooit eens zeggen als het er toe deed?
Langs de andere kant, waarom had zij niet gezegd dat ze me miste? Misschien kon ze best zonder mij en vond ze het wel okee zo.
Ik lag te woelen en ik viel pas in slaap na wat honderdduizend blikken op de wekker hadden geleken. De laatste keer die ik me herinnerde was het half 5.
Bij de kine vervloekte ik mijn gepieker, ik was kapot, had veel te weinig en bovendien slecht geslapen, en was amper in staat om mijn ogen open te houden. Ik was al geen ochtendmens, maar dit was gewoon een regelrechte ramp.
Vincent wandelde voorbij en zag me slaperig mijn oefeningen doen.
'Hey alles okee? Je ziet er verschrikkelijk moe uit, moet ik zeggen.'
'Goeiemorgen, of zeg maar morgen, ik ben ook verschrikkelijk moe. Een vrouw is al een afrader, maar de mijne is dat helemaal, ik word er gek van.'
Het leek een wanhopige poging om een beetje humor in de hele situatie te zien, en dat besef was al genoeg om me weer neerslachtig te maken. Ik merkte wel dat Vincent nogal dromerig keek toen hij afscheid nam, maar dacht er niet bij na.
'Morgen je krukken, concentreer je daar maar op. Ik moet verder, ik zie je nog wel!'
'Bye.'
In al die maanden hadden deze oefeningen nog nooit zo verschrikkelijk geleken. De kinesist kwam langs en ik zag in z'n ogen dat hij nog't meeste zin had om me recht in m'n gezicht te slaan. En hij had gelijk ook. Ik herpakte me en haalde het beeld voor ogen dat me al die maanden had recht gehouden. Zij, Jesse, ik en mijn eerste kindje onderweg. Zo hadden we het gepland. Morgen kreeg ik die krukken en ik zou ze zo snel mogelijk weer kwijt spelen ook.
Ik was bijna weer vrolijk toen ik de hal inreed waar Lena me stond op te wachten...

Ik sloeg linksaf en vloekte toen een auto me rakelings de pas afsneed. Jesse was wakker geschrokken door de schok en begon te jammeren. Dat moest er nog bijkomen. Het leek wel of de wagen gevuld was met mijn gedachten en het gehuil alles uit zijn voegen zou doen barsten. De afgelopen twee dagen waren verwarrend geweest. De bandrepetities gingen goed, ik kon alles even van me afzetten en de muziek nam me mee. We hadden zelfs verschillende songs afgewerkt en de songlist voor MoerasPop samengesteld. Dat Lena op de hoogte was, zorgde nu zelfs eerder voor een geruststelling. Ze bleef altijd nog even praten. Checken of ik wel oké was. Ik wist niet of zij het haar gevraagd had of ze het gewoon zomaar deed, omdat ze nu eenmaal zo was. Maar het bleef lief. Het wakkerde enkel mijn schaamtegevoel tegenover haar aan. Ze had gezegd dat het niet nodig was. We hadden het erover gehad. Het bleef knagen.
De nachten waren lang en rusteloos, ik zocht naar woorden om het te vertellen. De vraag of het er wel toe deed, bleef centraal staan als een magneet die elke andere gedachte naar zich toe trok. Zuchtend parkeerde ik me voor de deur van mijn ouderlijke huis en dwong mezelf opgewekt voor de dag te komen. Mijn moeder opende de deur nog voor ik alles uit de koffer had gehaald en bespaarde me zo ook meteen de onmogelijke lijdensweg naar de deurbel. Al snel had ze haar kleinzoon in de armen genomen en moest ik afscheid nemen als ik haar op tijd wilde afhalen. Ik kuste 'oma' op de wang en streek nog even langs Jesses wang terwijl ik hem even helemaal in me opnam. 'Dag klein mannetje van me, ik bel je morgen en overmorgen en misschien nog wel vanavond en...' Toen wierp ik een schuine blik op mijn moeder die met een alwetende glimlach naar me zat te kijken...

De tijd leek vooruit te kruipen. Tegen de avond kende ik zowat alle cursussen die ik had meegebracht uit het hoofd, en was ik het studeren vooral ook beu. Over twee weken had ik mijn allerlaatste examenreeks op de universiteit, maar dit weekend stond er een veel groter examen voor de deur. Na een paar geïrriteerde blikken van mijn broer en zijn vriendin omdat ik niet stil kon zitten besloot ik te gaan slapen. Nu ja, ik probeerde te slapen. De nacht duurde lang, en bij elke blik op de wekker werd ik zenuwachtiger en onzekerder. Niet omdat ik krukken zou krijgen, maar omdat we dit weekend zouden praten. Nog steeds had ik geen enkel idee waarover het ging in deze hele crisis.
Bij de kinesist probeerde ik de hele chaos in mijn hoofd even te vergeten. Eerst wilde dat niet echt lukken, maar al snel bleek dat ik al mijn aandacht nodig had voor het oefenen met de krukken. In het begin liep het moeizaam en wilde ik veel te grote passen nemen, waardoor het dodelijk vermoeiend was. Na een tijdje functioneerden de krukken al bijna als 2 extra benen. Op mijn rechterenkel mocht ik voorlopig nog niet steunen, maar de linker was in staat om me vooruit te helpen. De vrijheid die ik plots had overweldigde me, het was maanden geleden dat ik nog zonder hulp langer dan een paar seconden had kunnen rechtstaan. Ik kon amper geloven dat ik nu een groot stuk van mijn zelfstandigheid terug zou krijgen, ik was er zo aan gewend geraakt dat alles voor mij gedaan moest worden... Ik voelde mijn ogen vochtig worden, van blijdschap, maar ook van onzekerheid. Kon ik die zelfstandigheid wel opeens terug aan? Ik was er echt wel aan gewend, en af en toe genoot ik er wel van niets te moeten doen. Ik schudde mijn hoofd en slikte de tranen dapper weg. Als ik ooit van die dingen af wilde stond er nog veel oefening op het programma, en daar kon ik maar beter meteen aan beginnen. Een verpleegster volgde me met mijn rolstoel naar de inkomhal, waar Lena me stond op te wachten. Die rolstoel zou nog van pas komen als ik moe was, of voor grotere afstanden. Ik zag Lena staan voor zij mij zag, en ik kon de zenuwen en de nieuwsgierigheid van haar gezicht aflezen. Lena was voor veel mensen ongetwijfeld een gesloten boek, en het had ook mij veel tijd en oefening gekost, maar ik kon bijna feilloos zeggen wat ze voelde. Toen ze me zag aankomen stormde ze de hal door, waardoor ze heel wat mensen vreemd deed opkijken, en vloog rond mijn nek. Alweer voelde ik tranen opwellen, maar hier wilde ik zeker niet huilen. Opnieuw dapper slikken dus. Lena veegde met een vinger langs mijn ogen. Het aflezen van gevoelens werkte duidelijk nog steeds in twee richtingen. Nadat ze de rolstoel van de verpleegster had overgenomen huppelde ze bijna over de parking naar de auto. De rest van de namiddag bracht ik door met inpakken, en met verder oefenen. Zij wist nog niet dat ik mijn krukken had, en misschien zou die verrassing er toch nog voor zorgen dat het weekend in een ontspannen sfeer kon beginnen. De wijzers van de klok in Lena's eetkamer gingen trager vooruit dan ooit. Na wat dagen leek werd het dan toch zes uur, en even later hoorden we een auto stoppen voor de deur.

Ze stond voor me in de deuropening. Ze stond, geflankeerd door twee krukken. Het uiteinde van haar afgebleekte jeans hing weer nonchalant over haar voeten. Een herinnering, een verwijzing naar haar licht arrogante houding was terug te vinden in de -hoewel wankele- herwonnen pose. Ik slikte. Opwinding. Het was het laatste wat ik verwacht had nu te voelen en zeker het laatste waarvan ik dacht dat het de overhand zou nemen. Een warmte liet mijn wangen rood kleuren terwijl verwarde tranen ze hadden moeten afkoelen. De emotie leek misplaatst en verlegen vermeed ik haar blik terwijl ik een compliment over de krukken mompelde en mijn toevlucht tot haar bagage nam. Vooroverbuigend streek ik net iets langer langs haar been dan nodig in de hoop dat ze begreep wat ik niet kon vertellen, maar ik voelde geen reactie. Lena kwam naar buiten en dropte haar cursussen in de auto voor ze ons allebei een knuffel gaf en ons met een liefhebbende strengheid in haar stem naar onze auto verbande en ons beval van ons weekend samen te genieten. Ze wilde de spanning doorprikken, maar de naald was niet fijn genoeg. Ik hield het portier open en hielp haar instappen voor ik de krukken in de koffer legde. We konden elkaar niet aankijken, de sfeer was bevreemdend en ik verweet mezelf dat ik hiermee alleen mijn angst voor dit moment waarmaakte, dat het niet zo moest zijn. Het constante gebrom van de motor ontspande me na een tijdje toch enigszins en op de autostrade durfde ik eindelijk naar haar kijken. Ze staarde afwezig naar buiten en de jonge rimpels vormden een tekening langs haar ooghoek. Traag strekte ik mijn hand uit, ze mocht me pas opmerken als ik haar been zou raken. Haar lichaam sidderde even onder mijn vingers, maar ze bleef naar buiten staren. Elke streling schreeuwde in mijn hoofd. 'Kijk me aan... Kijk me aan!'. Ze deed het niet. Het verkeer dwong me haar been los te laten en ik kon niet de moed opbrengen iets te zeggen...

Verdomme! Was dat nu echt alles dat ze kon zeggen? 'Je hebt krukken, fijn!' Meer had ze nog niet gezegd sinds ze bij Lena was aangekomen. En als ze er dan nog in geslaagd was om het gemeend te laten klinken, maar nee, het klonk als een slecht excuus voor iets dat ze niet wilde zeggen. Waarschijnlijk was het dat ook. Die blos op haar wangen, de toewijding waarmee ze de bagage in de auto legde, het verried het gigantische excuus-gehalte van die 4 woorden.
We waren nu al meer dan een uur onderweg en nog steeds had ze niets gezegd. Ze had haar hand op mijn been gelegd, dat wel. Ik zat naar buiten te kijken toen ik haar strelen opmerkte. Ik verstijfde, en voor de zoveelste keer voelde ik de tranen opwellen. Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht die aan haar te tonen. Niet nu, niet in deze situatie. Ik vertikte het om als eerste de stilte te verbreken, dit keer was het aan haar om initiatief te nemen.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat ze zich op de baan concentreerde, het begon te schemeren en het was druk. Ik zou haar nu niet hoeven aan te kijken als ik de radio aanzette. De loodzware stilte werd vervangen door popmuziek. Het leek nergens op, maar alles was goed, als er maar geluid uit de boxen kwam.
Ze reed een oprijlaan op, en zette de motor af. Weer stilte. 'We zijn er,' zei ze, totaal overbodig. Ze bracht me mijn krukken, en terwijl zij de bagage naar binnen bracht en het bed opmaakte -1 bed, ze verwachtte blijkbaar dat het vanavond weer okee zou zijn tussen ons- kookte ik. Alles was klaar, maar ik kon de tafel niet dekken of de potten op tafel zetten, dus moest ik haar wel vragen dat te doen.
De tegenzin om te praten klonk waarschijnlijk duidelijk door in mijn stem, want ze liep rond met een verontschuldigende glimlach en vermeed mijn blik, nog meer dan eerst.
We aten zonder een woord te wisselen en toen ze opstond om af te ruimen werd het me teveel. De stilte, haar weigering om iets zinnigs te zeggen. Ik raapte al mijn moed bij elkaar, greep haar arm en vroeg het haar, het klonk harder en luider dan ik bedoeld had. 'Heb je een ander?'
Ze schrok, en leek even in tranen te gaan uitbarsten, maar begon te lachen. Ik wist niet wat ik zag, vond ze dit grappig misschien? Ik keek haar verongelijkt aan, en ze begreep mijn verwarring.
'God nee, ik heb geen ander, ik heb meer dan genoeg aan jou.' Ze glimlachte en er viel een gigantische last van mijn schouders. 'Maar waarom...Waarover gaat dit hele gedoe dan? Ik...' Ze legde haar hand op de mijne waardoor ik stopte met stamelen.
'Het is een lang verhaal, en ik vertel het je dadelijk, maar ik wil eerst afruimen en afwassen. Wil jij al een poging doen om het vuur aan te krijgen?'
Ik knikte en begon verwoede pogingen te doen met lucifers en hout, dat net vuur vatte toen zij uit de keuken kwam.

Daarstraks was ik nog rustig geweest, nu ik hier zat, voelde alles weer even onmogelijk aan. We waren voor de haard gaan zitten en de vlammen wierpen onze schaduwen op de muur. Ze leken lang en angstaanjagend. Het schapenvel kriebelde onder mijn blote benen en mijn ogen volgden de ongelijkheden in de vacht tot ik uiteindelijk mijn hoofd ophief. Haar gezicht leek zachter. Ontvankelijker voor wat het was dat ik haar zou zeggen, bijna uitnodigend. Ze wachtte. Ik keek terug naar de grond, nog steeds geremd door de vraag waarom het me nu plots wel parten speelde en of ik niet meer kwaad dan goed zou doen. Waarom ik me zo moest aanstellen. Waarom? Mijn eigen zware ademhaling vulde de kamer. 'Laat me gewoon vertellen tot het einde... als je wil? Ik weet niet of ik daar anders wel raak...' Mijn stem klonk stil. Stiller dan gewoonlijk, maar helderder dan ik verwacht had. Misschien knikte ze, maar ik kon haar nog steeds niet aankijken, dus ging ik door. 'Vincent... Hij was mijn vriend, vroeger... We... onze ouders kenden elkaar, hij studeerde al enkele jaren geneeskunde, ik was... amper 15, denk ik... weet ik... Nuja, het was dom, hij toonde interesse en ik... je snapt het wel als... Niemand je ziet staan en dan... Ik bedoel, hij was lief en attent... Misschien wilde ik mezelf bewijzen dat een man... Sja...' Mijn voorhoofd was diep gefronst en elke emotie moest aangevochten worden. Elk gevoel zou mijn verhaal laten overgaan in een geluidloos huilen. De woorden kwamen maar moeizaam in me op, sommigen klonken te hard, wilde ik niet gebruiken. Plots voelde ik haar hand op de mijne. Ik fixeerde me op het kleine schoonheidsvlekje net boven haar pink. Mijn zicht werd wazig maar eindelijk ging ik door. 'Het was best wel mooi... aanvankelijk. We konden goed praten, hij leek me soms beter te begrijpen dan... dan mijn vriendinnen, dan iedereen... Alles... Alles tussen ons moest wel geheim blijven...Om het leeftijdsverschil... Onze ouders... Zijn carriere...' Ze kneep zacht in mijn hand. 'Het kussen was niet erg... ik werd het gewoon, het kon best leuk zijn... Zelfs zijn handen soms... Het was spannend... Natuurlijk wilde hij meer... Ik gaf onduidelijke boodschappen... Soms flirten, suggestief zijn... dan weer gesloten als hij te dichtbij kwam... Ik begreep het zelf niet eens helemaal toen.' Haar duim streelde langs mijn vingers en ze slikte hoorbaar. 'We hadden een romantische avond. Ik was een weekend alleen thuis. De sfeer was juist... Ik had mezelf gezegd dat het... die nacht samen... dat het moest. Ik was wel opgewonden, nieuwsgierig... Ook bang... Hij was lief...tot... ik wilde niet meer... en...' Mijn stem was hoog en scherp gaan klinken en mijn borstkas voelde zwaar aan. Mijn ademhaling werd nog dieper. 'Het was mijn schuld, ik mocht niet 'ja' zeggen en dan niet... Maar ik wilde niet en hij werd kwaad en... en die... en de gedachten, ik had het kunnen vergeten, maar het ziekenhuis en alles was terug en ik kon het niet vertellen en het is idioot ik snap het zelf niet ik...'
Zwijgend... in het donker starend lag ik tegen haar aan. Haar hart klopte naast mijn oor. Ze streelde mijn voorhoofd. Mijn gezicht was vertrokken en ik duwde mijn nagels diep in mijn handpalm...

Ze zweeg nu al een tijdje. Ik wilde haar wel zeggen dat ik het begreep en dat het niets was, maar ik begreep het niet. Ze wilde uiteindelijk geen seks met hem, en dan? Was dat alles? Was dat de reden dat onze relatie op springen had gestaan? Ik woog mijn woorden zorgvuldig af voor ik ze uitsprak.
'En toen? Ik bedoel... is hij weggegaan? Of...'
Ze keek me een beetje ongelovig aan, alsof ze wilde zeggen 'heb je het dan echt niet begrepen?' Ik schudde mijn hoofd en kneep zachtjes in haar hand. Ze wendde haar blik af en slikte een paar keer tranen weg voor ze haar stem had terug gevonden.
'Hij... hij heeft me verkracht.'
Haar woorden leken tussen ons in te blijven hangen. Ik kon het bijna niet geloven, Vincent, de lieve, vriendelijke Vincent die ik kende had haar verkracht?
De verwarring moet op mijn gezicht te lezen hebben gestaan. 'Ik weet dat het vreemd klinkt. En ik weet dat het niet helemaal zijn schuld is. Ik had hem nooit mogen laten geloven dat ik er klaar voor was, dat ik het wilde. Ik had moeten weten dat ik niet wilde, ik wist dat ik niet wilde. Ik had hem gek gemaakt en daarna laten vallen als een baksteen. Zo voelde het voor hem. Hij heeft nog lang geprobeerd om me te bellen, maar ik nam niet op als hij het was, en hij schreef me ellenlange brieven. Hij verontschuldigde zich en verzekerde me dat hij me graag zag. Ik las ze en stookte ze op in de tuin. Ik wilde hem niet meer horen, niet meer zien.'
Het bleef even stil terwijl ik haar woorden tot me liet doordringen. Ze keek me aan en ik zag hoe de tranen over haar wangen rolden. Ik veegde ze weg uit haar ooghoeken en kuste het zout van haar wangen.
Ze begon te snikken. 'En toen ging jij bij hem stage doen, het drong eerst niet helemaal door wie hij was. En daarna dacht ik dat ik hem toch nooit te zien zou krijgen, en bovendien was vroeger voorbij. Maar toen... toen lag jij in het ziekenhuis en was hij je dokter en alles kwam weer naar boven en...en elke keer dat jij het over hem had werd ik half gek. Ik wilde je er niet mee lastig vallen want... want jij had al genoeg zorgen met je benen en je zou denken dat ik je niet vertrouwde omdat ik het verzwegen had, maar ik dacht er gewoon niet meer aan, tot op het moment dat jouw stage begon. En ik sloot me voor je af en ik werd boos om het minste dat je fout deed, zo hoefde ik niet meer aan Vincent te denken, hoefde ik het zelf niet te verwerken. En toen... en toen ontplofte alles en nu zitten we hier en god ik zie je graag en ik wil je niet kwijt, echt nooit!'
Ik was overrompeld door haar woordenstroom, tussen het snikken door, en legde haar uiteindelijk het zwijgen op met mijn vinger op haar lippen. Ik kuste haar zacht en fluisterde: 'Je raakt me niet kwijt, nooit! Ik zie je graag...'

Hoofdstuk 3

Na een korte klop stak mijn broer zijn lachende hoofd om de deur en liep de kamer in, op de voet gevolgd door mijn schoonzus en mijn ouders. Zij zou zo ook wel komen, anderhalve maand geleden was ze met Jesse naar huis gegaan, nadat we nog een week samen op een kamer hadden gelegen. Uiteindelijk was ze het ziekenhuis beu geraakt, en ik wist dat het voor iedereen beter was als ze alvast zou wennen aan het dagelijkse leven thuis. Mijn armen waren intussen uit het gips, en ook mijn linkerbeen was geheeld. Aan mijn rechterenkel had ik nog een verband, maar na twee weken kinesitherapie werd ik ontslagen uit het ziekenhuis. Ik kon nog niet lopen maar mijn armen waren sterk genoeg om mijn eigen rolstoel vooruit te krijgen zodat zij niet meer voor mij hoefde te zorgen. Ijverig als hij was haalde mijn broer mijn reistas uit de kast terwijl mijn moeder alle schuiven open trok om te zien of ik niets vergeten was. Geamuseerd keek ik toe, en net toen mijn broer de kamer uit wandelde om mijn bagage alvast in de auto te gaan zetten verscheen haar stralende gezicht van achter de muur. Ze liep naar me toe om me te kussen en me toe te staan om Jesse een kus op zijn voorhoofd te geven, waarna ze hem in mijn vaders armen legde. Ze hielp me opstaan en zorgde ervoor dat ik in en niet naast mijn rolstoel terecht kwam. Mijn vader informeerde mij dat hij ons bed naar beneden had gehaald met de hulp van haar vader en mijn broer zodat ik de trap niet ophoefde. Jesse had ook zijn plaatsje beneden gekregen, alleen de douche hadden ze niet naar beneden gehaald. Ik glimlachte om de hectische sfeer die er nu opeens heerste, ondanks het feit dat mijn ontslag goed was voorbereid. Toen mijn broer de kamer weer binnen kwam, controleerden zowel mijn moeder als zij nog voor een laatste keer alle kasten en schuiven voor ze mijn doos met cursussen op mijn schoot zette. Hoewel ik best zelf kon rijden, stond ze erop om me te duwen onderweg naar de receptie. Ik ondertekende de nodige formulieren en even had ik een flashback. Iets meer dan twee maanden geleden hadden we hier ook gestaan. Alleen zat zij toen in de rolstoel en zat Jesse nog in haar buik. Ik glimlachte bij de gedachte en rolde mezelf naar buiten. Jesse werd vooraan in zijn autostoeltje gezet terwijl ik op de achterbank schoof. Ze plooide mijn rolstoel dicht en stopte hem in de koffer voor ze achter het stuur kroop. Ik ving haar blik in de achteruitkijkspiegel voor ze de motor startte en we met onze vervangwagen naar huis reden…

Ze zwaaide naar haar ouders terwijl we de parking van het ziekenhuis afreden. Onze ogen vonden elkaar in de achteruitkijkspiegel en ik wierp haar een veelbetekenende speelse blik toe. Tijdens de rit bleven we allebei in onze eigen gedachten hangen en de stilte werd gevuld door de kirrende geluidjes van Jesse die naast me met zijn eigen voetjes zat te spelen. Haar vraag naar de band verbrak de stilte. ‘Ik dacht erover de anderen op te bellen om morgen voor het eerst terug te repeteren,’ antwoordde ik aarzelend, ‘tenminste als jij dat goed vindt…’ ‘Ohneee…waar heb ik dat toch aan verdiend?’ kreunde ze plagend,’…maar alleen als ik mag komen luisteren, dan!’ Ik verzekerde haar dat ze onze eerste repetitie écht niet wilde horen en dat ze bovendien voor Jesse moest zorgen. De conversatie stokte toen we eindelijk de oprit indraaiden. Ze keek als een kind dat voor het eerst in een pretpark komt en ik kon een lichte grinnik niet onderdrukken. Terstond kreeg ik een speels klopje en stak ze haar tong naar me uit. ‘Oh great, ik had verwacht dat ik het nu wat makkelijker zou hebben, maar blijkbaar moet ik nu gewoon voor twee kinderen zorgen.’ Ze keek me verontwaardigd aan en ik knipoogde voor ik het portier met volle kracht open zwierde en haar rolstoel uit de koffer haalde. Ik nam haar hand en boog me naar haar toe om haar te ondersteunen. Plots waren onze gezichten dicht bij elkaar en haar geur drong in mijn neusgaten. Ik besefte hoe lang het geleden was. Het leek of we elkaar voor het eerst raakten. Het voorzichtig verkennen van haar huid. Haar mond. Haar zachte lippen. Haar terugvinden en thuiskomen. We waren eindelijk thuis. Ze zuchtte toen Jesse plots begon te jammeren en we de kus verbraken. We spraken niet meer. Alsof we zo de spanning konden vasthouden. Zwijgend naar binnen, zwijgend Jesse een flesje geven en te slapen leggen met in ons achterhoofd de belofte van elkaars tederheid. Mijn vinger gleed nog even over de wang van ons slapende kind voor ik me naar haar omdraaide. Ze legde haar armen om mijn hals zodat ik haar op het bed kon helpen. Ze trok me mee naar beneden en ik keek haar ondeugend aan voor ik mijn lippen over haar gezicht liet dwalen. Haar voorhoofd, haar wangen, haar neus tot ik haar lippen opnieuw vond. De zoete smaak van haar mond. Een smaak die smaakte naar meer. Kussend dwaalde ik langzaam af naar haar hals…

Even keek ze alsof ze verontwaardigd was dat ik haar mee op het bed had getrokken, maar even later werd het duidelijk dat ze mij net zo hard gemist had als ik haar. Ze deed haar best om elk plekje van mijn gezicht te beroeren met haar lippen voor ze me opnieuw vol op mijn mond kuste. Toen ze uiteindelijk in mijn hals terecht kwam, mompelde ik iets dat moest lijken op ‘da’s vals!’ Ze lachte en fluisterde dat ze heus wel wist dat ik daar niet tegen kon voor ze weer verder ging met plagen. Ik genoot ervan haar warme lijf op het mijne te voelen rusten. Even schoot het door mijn gedachten dat het weer net onze eerste keer was, maar ik sprak mezelf al gauw tegen. Dit was beter, die 6 jaar samen hadden wel degelijk iets opgeleverd. Ze wist wat ik leuk vond en waarmee ze me gek kreeg. Ze kuste me vol op mijn mond terwijl ze de knoopjes van mijn hemd begon los te maken, waarna ze diep in mijn ogen keek. Ik glimlachte en kuste haar, om vervolgens een poging doen om ons om te rollen. Het lukte me echter niet, en zij schudde haar hoofd. Blijkbaar besliste zij. Niet dat ik dat erg vond, want ze deed haar best. Elk plekje op mijn lichaam liet ze gloeien en ik hield niet meer bij waar haar handen en lippen waren. Ze leek me op elk moment wel overal aan te raken en ik voelde hoe ik zachtjes begon weg te drijven op een wolk van puur genot. Ik dacht dat ik gek werd maar toen wist ik opeens weer heel zeker waar haar lippen waren. Ze kuste me traag en plagerig toen er binnen in me een gigantische explosie leek plaats te vinden. Ik slaakte een zucht, sloot mijn ogen en gaf me helemaal over aan het gevoel. Het duurde even voor ik besefte dat ze nog steeds met 1 vinger mijn gezicht streelde. Ik opende mijn ogen en wisselde een moment een liefdevolle blik met haar vooraleer ik haar opnieuw kuste. ‘En we hebben nog een heel weekend voor onszelf,’ sprak een stemmetje in mijn hoofd…

Mijn ogen dwaalden over haar slapende lichaam naast me. Een lichaam dat ik misschien wel had moeten herontdekken. Zoveel mensen die haar aangeraakt hadden. De ziekenhuisgeur die in haar kleren gedrongen was. De littekens. Ik had ze gekust, alsof ik ze welkom wilde heten op haar lichaam. Alsof ik ze aanvaard had als gewoon weer een puzzelstukje uit ons verleden. In het halfduister zag ik Jesse’s wieg staan en ik besefte dat we voor hem iets moesten opbouwen. Al bleef er altijd het risico dat het op een dag weer als een kaartenhuisje in elkaar zou stuiken. Mijn handpalm omsloot haar hand. We moesten het in elk geval proberen, bedacht ik nog voor ik eindelijk in slaap viel.
De wekker haalde mij bruusk uit mijn dromen en ik ging rechtop zitten. Zij kneep haar ogen hard dicht en glimlachend streelde ik het haar uit haar gezicht en kuste haar op haar neusje. Er speelde een glimlach langs haar mondhoeken en het binnenvallende zonlicht wierp vlekken van licht en schaduw op haar gezicht. Ik rekte mezelf uit terwijl ik opstond en naar de wieg liep. Jesse lag blijkbaar wakker in zijn wiegje en ik tilde hem eruit waarna ik naast haar op het bed neerplofte. Ze kroop achter me en ik legde me tegen haar aan. Ze stak haar armen onder de mijne en begon de knoopjes van mijn nachthemd langzaam los te maken. Het hemd viel open en voorzichtig nam ze Jesse van me over en liet hem drinken. Met mijn ene arm ondersteunde ik hen terwijl mijn andere arm naar achteren reikte en haar hals zocht. Ik draaide m’n hoofd half om en zocht haar mond. Nog nooit had ik me zo dichtbij haar gevoeld samen met Jesse. Nog nooit was hij zo ons kindje geweest als nu. Zij was zijn mama. Net als ik. We glimlachten allebei genietend van elke beweging die hij maakte. Van elke uitdrukking. Nadat hij gedronken had ging ze meer achteroverliggen zodat ik hem op mijn buik kon leggen. En we praatten en we lachten. Het was zo gewoon. Bijna beangstigend gewoon. Plots schrokken we op door de deurbel. ‘Shit, de band!’ kreunde ik. Ze nam Jesse van me over en ik knoopte zo snel als ik kon de knoopjes van mijn hemd dicht. Terwijl ik een gevecht voerde met mijn oude jeans, huppelde ik naar de voordeur. Max begroette me met een kus en woelde bij wijze van begroeting door mijn verwilderde haar. ‘Misschien eens een borstel gebruiken, babe?’ lachte hij. Hij zette zijn gitaarkist op de grond en volgde me naar de woonkamer waar zij nog op het bed zat. De sfeer in de band was altijd erg los geweest en ik was bang dat het niet meer hetzelfde zou zijn nu we elkaar zo lang niet gezien hadden. Maar het voelde of ik Max gisteren nog gezien had. Hij zette zich naast haar op het bed, gaf haar een kus en een knuffel, vroeg hoe het was en begon met Jesse een wij-mannen-onder-elkaar-conversatie. Terwijl ik lachte ging de deurbel voor de tweede keer…

Terwijl zij zenuwachtig door het huis huppelde, struikelend over de pijpen van haar afzakkende jeans, vertrouwde ik Jesse toe aan Max zodat ik mezelf in mijn rolstoel kon hijsen. Ik reed naar de keuken om koffie te zetten en hield haar halverwege tegen om haar jeans vast te maken. Ze lachte dankbaar en een beetje verlegen voor ze opnieuw naar de deur rende. De keuken raakte stilaan gevuld met bandleden die op de geur van verse koffie afkwamen en mij allemaal kwamen knuffelen. Ik liet hen de tassen uit de kast boven het aanrecht pakken en gaf hen een kop koffie voor ze hun instrumenten uitpakten. Stiekem was ik wel blij dat ze hun eerste repetitie vandaag gepland hadden, ik had de gezellige drukte van een gevulde keuken best gemist. De deurbel klonk door het gebabbel van de 5 mensen die nu al in onze keuken stonden, en omdat zij boven haar microfoon gaan zoeken was, ging ik maar opendoen. Lena, de bassiste, stond grijnzend voor de deur en viel rond mijn nek, waardoor ze bijna op mijn schoot zat. Uiteindelijk kwam ze dan maar op mijn schoot zitten met haar bas erbovenop om naar de keuken te rijden. Misschien beeldde ik het me in, maar haar glimlach leek niet zo hartelijk als bij de andere bandleden toen ik met Lena de kamer binnenreed. Lena was mijn ex, en we waren nog niet zolang uit elkaar toen ik iets begonnen was met haar. Het was Lena geweest die me aan haar had voorgesteld. We waren altijd goeie vrienden gebleven, en deden wel eens idioot met elkaar. Het kwam wel vaker voor dat we in een deuk lagen tijdens een repetitiepauze. Ik had haar wel eens naar ons zien kijken met een jaloerse blik en een verbeten trek om haar mond als we zo bezig waren, maar ze had er nooit iets van gezegd. Ik liet het dan ook maar onbesproken en ging rustig mijn gangetje. Ze wist immers dat zij de enige was van wie ik hield met hart en ziel, dat maakte ik haar vaak genoeg duidelijk. Wanneer iedereen zijn koffie op had, en zij een glas melk gedronken had, lieten ze mij alleen met Jesse om naar onze garage te trekken. Ik zette Jesse in zijn maxi cosi en ging naast hem aan tafel zitten met 1 van mijn cursussen. Het duurde niet lang of het gedempte geluid van haar stem en de muziek drong door de muren. Het was toch hopeloos om mijn aandacht nu bij de leerstof te houden, dus zette ik Jesse voor me op tafel en speelde met zijn vingertjes terwijl ik geamuseerd naar zijn verbaasde gezichtje keek. Het arme schaap had nog nooit zoiets gehoord en wist niet wat hem overkwam. Uiteindelijk viel hij terug in slaap en kon ik gaan ontbijten en afwassen. Ik had net de laatste tas afgedroogd en op de tafel gezet toen de lachende bende de keuken weer instapte…

Een steek van jaloezie ging door me heen toen ze met Lena op haar schoot de kamer in reed. Ik wimpelde mijn gedachten weg, er was toch niets meer tussen hen? Ze dolden gewoon een beetje samen. Raf haalde me uit mijn overpeinzingen door te doen of hij op mijn hoofd stond te drummen, waarvoor hij meteen een elleboogstoot in de plaats kreeg. ‘Kom mee, dromer, naar de garage!’ Hij trok mij mee en even later stond ik achter mijn microfoon en had hij plaats genomen achter zijn drumstel. We begonnen met een kleine jamsessie om in de sfeer te komen en ik voelde dat mijn stem toch even tijd nodig had om terug aan het zingen in de band aan te passen. De muzikale klik was al snel teruggevonden en ik stelde voor om te beginnen met één van onze kalmere nummertjes. Het begin kwam wat onzeker, bijna geforceerd. Ik richtte me op, ademde dieper en luisterde naar de muziek. De tekst kreeg weer betekenis en bij het refrein voelde ik dat het goed zat. Max zette de tweede stem in en even later nam David mijn lead over terwijl ik er doorheen begon te zingen. De muziek haalde altijd iets in me naar boven. Het voelde zalig. Dit had ik echt gemist. De liedjes volgden elkaar in sneltempo op en hoewel er hier en daar nog wat afgestoft moest worden, ging het behoorlijk vlot voor een eerste repetitie. Toen we opnieuw de keuken binnenvielen zat ze aan het aanrecht. Ik liep op haar toe en kuste haar eventjes lief en bleef naast haar staan. We bleven nog een hele tijd staan kletsen en Michiel vertelde met veel gebaren over zijn reis naar de USA, al verdacht ik hem er wel van dat hij de verhalen net ietsje interessanter maakte door zelf enkele pittige details toe te voegen. Maar zo kennen we Michiel natuurlijk. Ik betrapte mezelf erop dat ik mijn blik af en toe naar Lena liet afdwalen. Ze was knap, het zou best kunnen dat… Ik schudde mijn hoofd, waar was ik toch mee bezig? Jesse begon plots te huilen en dat bleek meteen ook het teken voor de anderen om te vertrekken. We spraken af voor volgende week en toen ze de deur uit waren leek er een stilte over het huis te vallen…

Toen Max uiteindelijk ook de deur achter zich had dichtgetrokken, viel er een oorverdovende stilte in de kamers die net nog gevuld waren met gebabbel en gelach. Het was geen pijnlijke stilte, maar ze bleef wel voelbaar tussen ons. Ik durfde bijna de glimlach niet van mijn gezicht halen en nog minder durfde ik iets te zeggen. Zij wist zich blijkbaar ook geen houding te geven, want toen ik opnieuw de keuken binnenkwam stond ze zomaar wat te staan naast de keukentafel. Pas toen Jesse weer van zich liet horen, keken we allebei merkbaar opgelucht. Ik parkeerde mijn rolstoel tegen de muur aan de overkant als zij zich op het bed installeerde met Jesse. ‘Ging de repetitie goed?’ vroeg ik een beetje voorzichtig. Ze schrok op uit haar gedachten en knikte afwezig. ‘Ja, het leek wel of we gisteren nog gespeeld hadden, of toch bijna,’ zei ze zacht. Ik glimlachte voor me uit in de stilte. ‘Ik ben blij dat ik Lena nog eens gezien heb,’ zei ik, ‘het was al zo lang geleden, ongelooflijk eigenlijk.’ Terwijl ik het zei keek ik haar onderzoekend aan. Vanaf het moment dat de naam Lena aan mijn lippen ontsnapte kreeg ze een koele blik in haar ogen en weer die verbeten trek om haar mond. Ik wist dat ze jaloers was, maar ik zei het opzettelijk. Ik wilde dat ze ernaar zou vragen, dat ze verdomme toegaf dat ze jaloers was, al hoefde dat niet met zoveel woorden. Ik hield van háár nu, en al lang niet meer van Lena, en dat zou ik haar 1000 keer bevestigen als dat nodig was. Maar ze was te koppig om toe te geven dat zij ook zoiets kon voelen als jaloezie, en in plaats van er iets over te zeggen, produceerde ze een koele glimlach die ze mijn richting uitstuurde, voor ze Jesse weer in zijn maxi cosi zette en zwijgend de afwas begon te doen. Ergens voelde ik me er wel schuldig over, want onze dag was zo perfect begonnen. Stilletjes reed ik naar haar toe en legde mijn hoofd tegen haar heup tot ze klaar was...

Het afwaswater was te warm, maar de hitte moest mijn wantrouw bestraffen. Ik mocht dit niet op haar uitwerken, prentte ik mezelf in. Het gaat om mij en om mijn gedachten. Jaloersheid die ik niet onder controle kan houden, er is niets aan de hand. Haar hoofd rustte tegen mijn heup. Zoiets deed ze enkel als ze iets wilde goedmaken. Ik zuchtte en probeerde verbaasd te doen alsof ik niet wist waarom ze het deed. De repetitie was leuk geweest en ik wilde het goede gevoel terug naar boven halen. Zachtjes begon ik één van haar lievelingsnummers uit ons eigen repertoire te neuriën. Toen ik onopvallend haar gezicht probeerde te bekijken zag ik dat haar ogen gesloten waren. Plots zag het schuim in de wasbak er erg verleidelijk uit en terwijl ik schijnbaar rustig verder neuriede, schepte ik wat schuim uit de wasbak en smeerde het uit over haar gezicht. Ze gilde en ik complimenteerde met haar sprekende gelijkenis met de kerstman… of was het nu Sinterklaas? Ze gromde speels en bleef met haar handen over haar gezicht wrijven. Haar ogen doorzochten de kamer op zoek naar een manier om wraak te nemen. Uiteindelijk blokkeerde ze me in de hoek van de keuken door me met een boze blik aan te kijken en me met haar rolstoel de weg te versperren. Ik hitste haar nog wat meer op door te zeggen dat ze er schattig uitzag als ze kwaad was. Dat had ik niet moeten zeggen want ze greep mijn arm en trok me naar haar toe. Wankelend probeerde ik me nog vast te grijpen aan de uitstekende zijkant van het aanrecht maar enkele luttele seconden later viel ik hulpeloos in haar schoot. Met een pruillipje keek ik haar aan, bedelend om vergiffenis. Het werd moeilijk om de glimlach op mijn gezicht te verbergen…

De warme klanken van haar stem vulden de keuken toen ze begon te neuriën en ik probeerde nog dichter tegen haar aan te kruipen en sloot mijn ogen. Terwijl ik genoot en in gedachten meezong voelde ik haar bewegen maar vooraleer ik de kans had om mijn ogen te openen zat mijn gezicht al onder het schuim. Nadat ik mijn ogen had uitgewreven keek ik haar boos aan. Een brede grijns sierde haar gezicht, maar ik zou mijn wraak krijgen! Terwijl zij naar een uitweg zocht, dreef ik haar naar een hoek van de keuken en ging zo staan dat ze niet meer weg kon. Ze lachte dat ik er nog schattiger uitzag als ik boos was, waarop ik haar aan haar arm naar me toe trok. Ze viel op mijn schoot en probeerde zich nog te redden door een pruillipje maar ik was meedogenloos. Ik probeerde mijn glimlach te onderdrukken door een nog kwader gezicht op te zetten maar toen zij haar stralende lach liet doorbreken moest ik het ook opgeven. Ik trok haar recht zodat ze op mijn schoot kwam te zitten en kuste haar zachtjes. Ze lachte lief en veegde het schuim van mijn gezicht voor ze me terug kuste. Ik rolde ons in de richting van ons bed terwijl ik haar bleef aankijken en af en toe een kusje gaf. Toen we tegen het bed aanbotsten stond ze recht om mij uit mijn rolstoel te helpen. Ze legde me voorzichtig neer en kwam naast me liggen. Ik streelde haar haren terwijl ik geen moment het oogcontact verloor. Pas toen zij het haar uit mijn gezicht streek sloot ik mijn ogen om mezelf te verliezen in haar kus in plaats van haar ogen. Ik zette me half recht op mijn knieën en ging over haar heen hangen. Terwijl ik haar nek verkende met mijn mond hielp ik haar de knoopjes van haar veel te grote hemd los te maken. Ze beet zachtjes in mijn oor terwijl ik me liet zakken, wat me een zachte kreun ontlokte. Ze keek me even in de ogen en glimlachte waarna ze haar ogen weer sloot en zo aangaf dat ze zich volledig liet meedrijven op mijn aanrakingen…

Haar handen dwaalden over mijn huid en haar warme adem streelde mijn wang. Mijn lippen voelden haar gezicht en ik zuchtte diep. Ik leek me aan haar vast te klampen alsof dat me nog dichter bij haar zou brengen. Ze kuste mijn hals en liet haar mond langzaam afdwalen naar mijn borsten terwijl ik mijn handen onder haar T-shirt over haar rug liet glijden. Ze stopte even zodat ik het T-shirt over haar hoofd kon trekken. Ik hield ervan haar zachte naakte lichaam op het mijne te voelen en haar subtiele bewegingen maakten de spanning tussen ons nog groter. Ik sloot mijn ogen en liet me meetrekken in haar fantasie…

Ik voelde haar lippen zachtjes mijn nek beroeren terwijl haar handen langs mijn zijde gleden. Af en toe gleed ze even met één of twee vingers tussen ons in en slaagde er opnieuw in om me gek te maken. Ik dook richting matras en startte mijn offensief bij haar oor, om via haar nek en haar borsten bij haar mond aan te komen. Mijn tong begon een liefkozend spel met de hare, en zachtjes liet ik me opzij rollen zodat ik half op en half naast haar kwam te liggen. Met mijn hoofd gesteund op mijn elleboog liet ik een vinger van mijn andere hand van aan haar mond, langs haar nek door het spleetje tussen haar borsten dwalen. Aan haar navel stopte ik even om er rond te cirkelen, waarna ook mijn lippen die kant op gingen. Ze trok mijn gezicht weer dichterbij het hare en kuste me opnieuw zacht maar toch passioneel en vragend om meer. Mijn vingers gleden steeds verder naar beneden en in een reflex duwde ze haar bekken omhoog zodat ik ze makkelijk naar binnen kon laten glijden. Heel traag liet ik mijn hand heen en weer bewegen en ik genoot ervan om haar gezicht in het oog te houden. Heel even opende ze haar ogen en kuste ze me zacht op mijn lippen. Ik glimlachte en als ik haar vingers dezelfde weg op voelde gaan als de mijne sloot ik ook mijn ogen en vlijde me tegen haar aan. Met steeds minder subtiel wordende bewegingen maakten we bij elkaar zacht gekreun en een steeds sneller wordende ademhaling los. Net toen ik heel diep vanbinnen een warme gloed voelde opkomen, merkte ik hoe haar spieren zich spanden rond mijn vingers. Ze hield haar adem in en stopte even met bewegen. Ik verfijnde mijn beweging en voelde haar spieren beurtelings ontspannen en weer opspannen. Ze zuchtte even en met een lieve glimlach concentreerde ze zich helemaal op mij. Het duurde niet lang vooraleer ik voelde dat ik even ver was als zij daarnet en kuste haar stevig. Haar beweging werd onregelmatig en even later voelde ik mezelf zachtjes schokken. Ze lachte naar mij en ik kon niet anders dan teruglachen. Even voelde ik de nood opkomen om te zeggen dat ik haar graag zag, maar ik was bang om de stilte te verstoren en gaf haar dan maar zacht een kusje op het voorhoofd…

We kropen dicht tegen elkaar aan en ik legde mijn arm om haar heen. Mijn vinger krinkelde tekeningetjes op haar rug en mijn lippen zweefden zoekend over haar brandende wangen. De adem die uit mijn mond ontsnapte praatte met haar huid en met mijn benen omstrengelde ik de hare. Zo bleven we een poosje samen liggen. Gewoon. Samen. Genietend van het geluid van de stilte en vooral van elkaar. Niemand wilde onze zwijgzaamheid verbreken... Of tenminste, dat dachten we tot Jesse zijn keel opnieuw opentrok. Met een glimlachende zucht maakte ik me moeizaam van haar los. Haar ogen volgden me en ik voelde me plots mooi omdat ze keek. Ik tilde Jesse tegen me aan, liet me naast haar op het bed ploffen en wachtte tot hij zoekend de weg naar zijn maaltijd vond. Ze kwam tegen me aanzitten en masseerde lichtjes mijn nek terwijl ik borstvoeding gaf. Een kreun ontsnapte aan mijn lippen en we moesten plots allebei lachen toen Jesse daardoor zijn kleine oogjes wijd opentrok. "Help je me straks met douchen?" vroeg ze met een guitige glimlach, terwijl haar vingers krulletjes draaiden in mijn haar. "Mmm, goh, moet dat echt?" plaagde ik haar. Als straf beet ze me in de nek, iets waarmee mijn eigen Dracula wist dat ze me gek kon maken. Ik gromde speels en zei dat ik eerst nog ons vampiertje moest verschonen, waarna zij zuchtend iets over 'ladies first' mompelde, zich terug in de kussens liet zakken en haar ogen sloot. De man van mijn leven had blijkbaar besloten dat hij vandaag toch wat te weinig aandacht had gekregen, want zodra ik hem in zijn wiegje legde, begon hij opnieuw te huilen tot hij eruit getild werd. Wiegend liep ik door de huiskamer terwijl ik hem probeerde te sussen. Vanop het bed sloeg ze ons gade en ik fluisterde luidop dat hij bijna sliep...

Vanuit mijn ooghoeken keek ik hoe ze met z’n twee heen en weer door onze huiskamer liepen. Jesse’s gehuil was intussen uitgestorven tot een zacht gesputter waarbij hij slaperig met zijn oogjes knipperde. Stilletjes legde ze hem in zijn maxi cosi zodat ze hem mee naar boven kon nemen terwijl we douchten. Ik hees mezelf van het bed in mijn rolstoel en van mijn rolstoel op de trap, zodat ik achterwaarts zittend omhoog kon kruipen. Vooruitziend als ze was koos ze uit de stapel op de zetel andere kleren voor me, gooide ze over haar ene arm, nam de maxi cosi in haar andere en volgde me de trap op. Ik kon het niet laten op te merken dat ze er nog steeds ontzettend sexy uitzag in alleen dat veel te grote hemd. Ze lachte eens schaapachtig en stak me een beetje verlegen voorbij. Nadat ze Jesse op een veilige plek in de badkamer had achtergelaten kwam ze terug om me van de trap naar de douche te transporteren. Ik kroop verder omhoog dan nodig zodat ik makkelijk op haar rug geraakte en zij me zonder veel moeite in de plastiek tuinstoel onder de douche kon installeren. Zachtjes beet ik bij wijze van bedankje in haar nek maar als wraak draaide ze de koude kraan open. Gevat repliceerde ik dat het net iets moeilijker was om mij af te koelen maar ze draaide enkel het warm water open en begon met een glimlach mijn rug te wassen…

Nog nagenietend stapte ik uit de douche, terwijl ik haar ondersteunde. Ik ving haar in een handdoek en knuffelde haar stevig tegen me aan, terwijl ze voorzichtig half op haar eigen benen steunde. Het lukte en ik moest lachen om de triomfantelijke, bijna kinderlijk trotse grijns op haar gezicht. Haar inspanningen werden beloond met een kusje... en nog een kusje en weer een kusje en... Ze fluisterde in mijn hals dat het tijd werd dat ze wat studeerde en ik deelde de hoorbare spijt in haar stem. Traag liet ik haar op de vloer zakken, grabbelend naar het stapeltje kleren dat ik voor haar meegebracht had. De laatste tijd stond ze erop zich zoveel mogelijk zelf aan te kleden, maar nu liet ze me duidelijk meer doen dan nodig, waarbij ik haar een speelse afkeurende blik toewierp. Na mezelf van een fris stofje voorzien te hebben, nam ik haar zo galant mogelijk in mijn armen en droeg haar zo naar de trap. Ze vroeg plagend waarom ik haar zo nooit over de drempel had gedragen en ik stak mijn tong uit, waarna ik haar bijna liet vallen. 'Een duidelijker antwoord kon niet, maareuh... zet me nu maar neer.' lachte ze benauwd. Ze stuntelde verder de trap af en ik haalde Jesse om hem beneden in zijn wiegje te leggen. Terwijl zij in de keuken voor de boeken zat, deed ik verwoede pogingen om onze woonkamer terug toonbaar te maken na onze wilde namiddag. Terwijl ik de lakens verving, voelde ik iets hards onder de matras. Ik trok het rechthoekige ding eronderuit en had plots mijn eigen tekstenboek in handen. Bladerend botste ik op eigen schrijfsels van lang geleden. Soms moest ik glimlachen om wat ik geschreven had. Om wat ik toen belangrijk had gevonden, maar misschien was dat wel omdat ik nu de afloop kende. Ik nam me voor om straks eindelijk weer iets nieuws te gaan schrijven en toen ik een half uur later eindelijk de wasmachine in werking gezet had, schoof ik aan tafel met een potlood en de eerst lege bladzijde van het boekje voor me.

War in my head
Make me forget
The thoughts that are for real

Ik las opnieuw wat ik geschreven had, schudde mijn hoofd en liet mijn gom de woorden uitvegen. Mijn gedachten gingen terug naar de teksten in het begin van het boekje. Langzaam vormden zich woorden in mijn hoofd en kreeg ik een vaag idee voor een melodie.

I tried to fight it
But it kept coming back
Living it day by day
Cause it's the only way
When every friend's a stranger
And every day is black
Oh, put a knife on my wrist
Help me get rid of this anger

And if I win
I lose myself
And if I lose
I lose the world

Ze kwam de woonkamer binnengereden en ik schrok op alsof ze mij net betrapt had. Zuchtend zei ze dat ze wel genoeg van het menselijk lichaam gehad had voor vandaag, wat haar een verontwaardigde blik van mij opleverde. 'Neeeeen, niet zo!' gilde ze '...van jouw menselijk lichaam krijg ik niet zo snel genoeg.' Ik bleef boos kijken en ze vleide zich tegen me aan en vroeg me wat ik aan het schrijven was. 'Och, puberale herinneringen ophalen, ofzo, denk ik...' antwoordde ik schouderophalend. 'Ah, die leuke tijd...' scheerde ze ironisch, terwijl ze over mijn schouder boog om te lezen...

Ik las met een vage glimlach de tekst die ze voor zich had liggen en gaf haar een kusje op haar wang terwijl ik het elastiekje uit haar nog natte haar trok. Ik liet mijn vingers er langzaam door glijden en voelde hoe ze zich langzaam ontspande. ‘Ga je er een liedje van maken?’ vroeg ik zacht. Ze haalde haar schouders op. ‘Misschien, als ik de juiste melodie vind, en de rest de juiste klanken kan verzinnen.’ Ik zei haar dat ik er wel een up-tempo nummer in zag. Bij een traag nummer zou er teveel gevoel in zitten om nog haalbaar te zijn. Ze glimlachte naar me en gaf een snel kusje op mijn neus. Ik pakte een borstel uit mijn nachtkastje en begon haar haren te borstelen. Ze zuchtte en liet haar hoofd een beetje naar achter hangen. Ik had niet meteen een doel voor ogen maar probeerde er iets van te maken. Uiteindelijk eindigde ik in twee vlechtjes die net over haar schouders naar voren konden hangen. ‘Nu kan ik helemaal terug in mijn puberhuid kruipen,’ lachte ze. Ik grinnikte en liet de stilte even de stilte. Toen ze me dichterbij trok en haar arm om me heen sloeg vroeg ik zachtjes of zij me maandag naar de kine zou brengen voor ze ging werken. Ze keek eventjes met een heel kwade blik naar me maar toen ik mijn puppy-oogjes bovenhaalde moest ze alweer lachen. ‘Moest je me er nu echt aan herinneren dat ik maandag terug moet gaan werken en Jesse achterlaten?’ vroeg ze half boos. Ik lachte en zei dat ik er niks aan kon doen, dat ik geboren was om spelbreker te spelen. Ze stak haar tong naar me uit en bevestigde dat zij me zou brengen maar dat ik nog iemand moest zoeken om me op te halen. Ik knikte en keek opnieuw naar haar blad. Ik neuriede iets en het duurde niet lang voor ze begon te zingen en ze experimenteerde met ritme en toonhoogte. Ik genoot van haar stem en bleef roerloos zitten. Na een tiental minuutjes leek ze tevreden over de strofe en klapte haar boekje toe. Mijn maag liet even van zich horen en ze lachte: ‘Kan je dan toch niet van de liefde leven, schat?’ Ik stak mijn tong uit en merkte schamper op dat ze me langzaam aan het uithongeren was. ‘Misschien was ik toch beter in de kliniek gebleven…’ Haar mond viel open en toen ze mijn brede grijns zag sloeg ze me even speels op mijn wang. Ze gaf me de borden aan en terwijl ik de keukentafel dekte begon zij aan haar specialiteit: spaghetti…

Ze zat onder de rode spikkeltjes en ik gaf schuldbewust toe dat ik de saus misschien ietsje rustiger had kunnen opscheppen, maar mijn eigen honger had daar blijkbaar een stokje voor gestoken. Met een serviette depte ik haar gezicht vlekkeloos schoon terwijl ik het laatste puntje saus op haar neus wegkuste. Ze rolde met haar ogen, schudde het hoofd en begon een aantal sliertjes rond haar vork te draaien. Plots moest ik denken aan die keer toen ze de mazelen had net tijdens één van haar stages bij Vincent... Het leek wel of ik mezelf verbaasde door spontaan aan zijn naam te denken en ongemakkelijk wibbelde ik heen en weer op mijn stoel. Ik moest mijn gedachten verzetten. Die lade die zo lang dicht geweest was terug sluiten, maar ze leek klem te zitten sinds die nacht in het ziekenhuis. '...je dat nog opeten?' hoorde ik haar vragen. Ze keek me vragend aan. 'Sorry, ik was aan het dromen... euh, jij nog wat hebben?' repliceerde ik flauwtjes. Ze negeerde mijn vraag en geamuseerd vroeg ze over wat ik dan wel droomde, al was de serieuze ondertoon me niet ontgaan. 'Over jou, waarover anders?' forceerde ik een glimlachje terwijl ik opstond en de tafel begon af te ruimen. Op haar gezicht, dat ik weliswaar probeerde te vermijden, stond te lezen dat ze nog niet van plan was de inquisitie op te geven. Mijn innerlijke opluchting was dan ook groot toen jammerende geluidjes van Jesse plots mijn oren vulden. Ik liet haar alleen in de keuken zitten, alleen, met mijn gedachten...

Ze loog. Ik las in haar ogen dat ze me probeerde af te schepen met haar antwoord op mijn vraag. De manier waarop ze daarna alle oogcontact vermeed bevestigde dat alleen maar. Het bracht me in de war, er waren weinig of geen dingen die we geheim hielden voor elkaar. Zou ze… Zou er iemand anders…? Ik schudde mijn hoofd bij die gedachte en schaamde me nog voor ik uitgedacht was. Zoiets zou ze nooit doen, en ze zou er nooit in slagen om het voor me verborgen te houden. Terwijl zij Jesse verzorgde ruimde ik in gedachten verzonken de tafel af. Stilzwijgend kwam ze met Jesse op haar arm de keuken terug binnen, installeerde hem in zijn maxi cosi en begon ze af te wassen. Haar gezicht sprak boekdelen, ze wilde er niet over praten. Hoewel ik wilde weten wat er aan de hand was, besloot ik haar voorlopig met rust te laten en ging ik tv kijken. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe ze nog even met Jesse speelde alvorens hem te slapen te leggen. De blik in haar ogen was nog altijd afwezig en gesloten. Met een zucht zette ik de tv uit. ‘Zoals gewoonlijk weer niets op tv,’ zei ik, meer om de stilte te vullen dan om een boodschap over te brengen. Ik maakte opzettelijk veel lawaai door tegen de poten van haar bureau te rijden maar ze gaf geen krimp. Ik reed naar de keuken om een glas water en kleedde me om. Vanuit ons bed keek ik nog even op tegen haar gespannen rug maar toen ik merkte dat ze voorlopig niet van plan was om erbij te kruipen draaide ik me om en verzonk ik al snel in een diepe, droomloze slaap.
Toen ik de volgende morgen wakker werd omdat de zon in mijn gezicht scheen, voelde ik even naast me maar het bed was leeg. Ik spitste mijn oren en even later hoorde ik haar neuriën in de keuken. Ik had nog geen zin om op te staan en wilde haar zien. ‘Schaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaat!?’ riep ik, waarna haar lachende gezicht van achter de hoek verscheen. Ik had geen zin om die glimlach van haar gezicht te vegen, ze zou het me wel vertellen als ze daar zin in had, dus vroeg ik haar met een pruillip of ze niet nog even mee in bed kroop. Ze lachte en maakte aanstalten om met een aanloop recht op me te springen. Ik hield mijn armen voor mijn gezicht, maar toen ze even later zachtjes op me kwam liggen stal ik een kusje van haar lippen. Ze nestelde zich in mijn armen en ik streelde haar gezicht terwijl haar vingers over mijn rug en zij dwarrelden. Heel traag bracht ik mijn gezicht dichter bij het hare om te verzinken in een warme kus. Heel zachtjes zong ik in haar oor: ‘het is zondag dus hoeven we vandaag toch niets te doen…’ Ze lachte bij de gedachte aan het vervolg en beet zachtjes in mijn nek. ‘Toch wel schat, familiebezoek bij mijn ouders.’ Ik rolde met m’n ogen en legde me er dan maar bij neer dat dit voorlopig alles was dat ik kon krijgen. Ze sprong het bed uit om ontbijt te maken en even later zaten we alweer aan de keukentafel…

Ondeugend keek ik haar aan terwijl mijn tanden de andere kant van haar croissant omklemden. Ze schudde grommend het hoofd en haar ogen twinkelden vechtlustig. Ik rukte echter een tikkeltje te hard en met een plof viel het grootste deel van de koek op haar bord zodat we allebei met een stompje uiteinde in onze mond bleven zitten. Haar schaterlach galmde door de keuken en hij werkte aanstekelijk tot het gerinkel van de telefoon het einde van ons ontbijt aankondigde. Zij nam op, terwijl ik de vleeswaren al terug in de koelkast schoof. 'Ja... Ja... echt? Leuk!Ja, hoor, alles goed met mij...steeds beter... Ja, tot straks!' Ik keek haar vragend aan. 'Het was je moeder. Blijkbaar zijn je broer en Moira gisternacht plots bij hen binnengevallen als verrassing. Ze vroeg of we wat vroeger wilden komen en of we misschien wat eten wilde meebrengen... de vriezer was namelijk niet op extra gasten voorzien. Typisch.' lachte ze. Mijn broer had Moira leren kennen toen ze hier als uitwisselingsstudente verbleef. Het was liefde op het eerste gezicht geweest en enkele jaren later was hij gewoon met haar mee naar Canada vertrokken. We zagen hen maar enkele keren per jaar, maar hielden contact via e-mail. Hun bezoekjes waren altijd geweldig en Moira was bovendien een fantastische vrouw waar je gewoon van moest houden. We konden mijn broer best begrijpen.
De deur van het oude huis dat ik zo goed kende, zwaaide naar binnen en mijn mond viel open. 'Moira! You're pregnant!'
'Ja, fijf maanten om preesies tee sijn.' antwoordde ze met een glimlachje. 'En iek hep mijn Neeterlants geoefend.'
We kusten en knuffelden elkaar tot haar aandacht getrokken werd door Jesse die in de armen van zijn mama-op-wieltjes lag...

Moira gaf mij ook nog even een snelle knuffel en zoen voor ze Jesse uit mijn armen nam. Hij had meteen haar hart gestolen, net zoals hij dat bij iedereen leek te doen. Terwijl de dames een praatje hielden over zwangerschappen en babies praatte ik met haar broer bij na 5 maanden met enkel email als contactmogelijkheid. Na een klein uurtje riep mijn schoonmama vanuit de keuken dat we aan tafel konden, en daar was ik blij om. Tijdens het eten zou niemand het me kwalijk nemen dat ik niet mijn vrolijke zelf was voor een moment. Ik haatte familiefeestjes al zolang ik me kon herinneren, en zelfs het feit dat de aanwezigen op de familiefeestjes nu leuker waren dan vroeger, had daar niets kunnen aan veranderen. Niemand leek in de gaten te hebben dat ik stil was, alleen zij wierp af en toe een bezorgde blik in mijn richting. Ik glimlachte maar ik voelde dat ik niet erg overtuigend overkwam, wat alleen een nog bezorgder blik opleverde. Na het eten ruimden de anderen de tafel af terwijl zij me naar het salon reed en op mijn schoot kroop. ‘Wat scheelt er?’ vroeg ze, met een bezorgde ondertoon in haar zachte stem. Ik haalde m’n schouders op. ‘Gewoon een beetje moe, denk ik, en je weet dat ik het niet zo op familiefeestjes begrepen heb.’ Ze knikte en keek me nog even onderzoekend aan. ‘Jesse is het perfecte excuus om na het avondeten vroeg naar huis te gaan,’ glimlachte ze. ‘Alleen nog even de namiddag doorkomen, maar Jorn en Moira zullen iedereen wel bezig houden met hun verhalen.’ Ik knikte en toverde een glimlach om mijn lippen. Ik zag hoe ze herademde en stal een kus van haar lippen voor de rest van de familie ons vervoegde.
Ze had gelijk gehad, veel hoefden we niet te zeggen, Jorn en Moira hadden genoeg nieuws meegebracht uit Canada om ons desnoods 2 hele weken te entertainen. Zelfs ik vergat even dat het een familiefeestje was en luisterde geamuseerd naar hun verhalen. Blijkbaar waren ze al 3 dagen in België, maar hadden ze eerst wat vrienden aan de andere kant van het land bezocht. Jorn keek onze kant op. ‘Oh ja, helemaal vergeten, ik moest jullie absoluut de groeten doen van Vincent, die hebben we gisteren gezien op een feestje bij Bram.’ Ik knikte glimlachend en keek haar aan. Even leek het alsof ik een harde blik in haar ogen zag, maar die was zo snel terug verdwenen dat ik het me net zo goed kon ingebeeld hebben…

Vincent. Na al die jaren leek hij plots overal te zijn. Ik dwong mezelf niet na te denken en blijkbaar lukte dat wonderwel, waarschijnlijk mede door het gezelschap en de opgewekte sfeer. Een half uurtje na het dessert wisten we er eindelijk vanonder te muizen. Moira beloofde dat ze deze week nog even zouden binnenspringen en mijn moeder stopte me nog snel enkele ingepakte plakjes cake in de handen. Toen het autoportier dan eindelijk dichtklapte slaakte ze een diep zucht. 'Sorry dat ik weer zo snel wilde vertrekken, schat... het is gewoon... sja, ik hou er niet van...' Ik snoerde haar de mond en zei dat het niet gaf, met morgen een nieuwe werkdag in het vooruitzicht was het wel een slim idee om op tijd te gaan slapen. De gedachte dat ik Jesse voor het eerst meer dan enkele uren niet zou zien, bezorgde me een zwaar gevoel en ik concentreerde me op het verkeer om de buitenwereld af te sluiten.
De lakens voelden fris aan en ik kroop dicht tegen haar aan, terwijl zij de klokradio instelde. 'Zes uur, schat, is dat vroeg genoeg?' 'Mmmm...' kreunde ik 'Don't remind me!' Ze draaide zich om en sloeg haar armen om me heen. 'Je ziet hem 's avonds terug, ik weet dat het moeilijk is om hem zomaar bij vreemden te laten. Maar we hebben met die mensen gepraat, ze zullen goed voor hem zorgen.' Ik glimlachte dankbaar omdat ze m'n gedachten geraden had. Ze gaf me een kusje en knipte het nachtlampje uit...
De drukte van kantoor zorgde ervoor dat mijn gedachten nooit al te lang naar Jesse konden afdwalen. Nadat ik haar bij de kinesist had gedropt, had ik hem in de creche afgezet en was ik er zo snel mogelijk vandoor gegaan.

Hoofdstuk 2

Ik opende mijn ogen en wist niet meteen waardoor ik wakker was geworden. Pas toen ik een geluid hoorde dat ik niet gewoon was, herinnerde ik me weer wat er gebeurd was. Jesse was wakker geworden en lag in zijn wiegje zachte geluidjes te maken. Ik stond op en ging over zijn wiegje hangen. Hij zag er echt ontzettend lief uit, de geur die me tegemoet kwam was iets minder schattig. Ik haalde hem uit zijn bed, verschoonde en waste hem, en ging met hem in mijn armen voor het raam staan. Het werd net licht, en vanaf deze hoogte was de stad prachtig om te zien. ‘Hier ga jij wonen, kleintje, dit wordt jouw stad. De mijne is het ook altijd geweest, het kan hier zo mooi zijn.’ Ik stond nog wat te dromen en toen ik weer keek, sliep hij opnieuw. Nadat ik hem terug in zijn bed gelegd had ging ik douchen en nam ik de lift naar beneden. Ik begroette enkele bekende gezichten en ging naar het cafetaria voor een eerste tas koffie. Ik bedacht plots dat nog niemand van de geboorte wist, en begon rond te bellen. Eerst haar ouders, dan de mijne, haar broers, mijn broer, de peter en meter die we hadden uitgekozen en voor ik het wist was het al een uur later. Ik dronk mijn koffie uit en ging terug naar boven. Toen ik de kamer weer binnen kwam lag ze verdwaasd om zich heen te kijken. Ik begroette haar met een kus en ze trok een vies gezicht ‘Bleh koffie!’ kreunde ze. Ik stak mijn tong naar haar uit en vroeg of ze wilde ontbijten. Ze had geen honger, maar wilde wel een appel. Ze besefte plots dat haar ouders nog van niets wisten, maar ik stelde haar gerust en zei dat ik al gebeld had en dat ze vanmiddag op bezoek zouden komen. Ze kuste me zacht en stond op. Het was raar om haar terug zonder buik te zien, maar ze had gelijk, wat er voor in de plaats was gekomen compenseerde die buik meer dan genoeg…

Nadat ze teruggekomen was en me de koffiesmaak van haar mond had laten proeven was ik opgestaan. Ik boog me over het wiegje en zag mijn kleine jongen slapen. De verwondering was nog net zo groot als gisteren en ik aaide over zijn kleine hoofdje. Ze kwam achter me staan en begon mijn hals te kussen terwijl ze haar armen over mijn buik liet kruisen. Zo knuffelde ze me en we wiegden zachtjes heen en weer terwijl we naar de slapende Jesse keken. Ik bedacht dat de cliché’s die ik altijd zo stom had vinden klinken nu door mijn eigen hoofd spookten. Een wonder. Een mirakeltje. Teksten voor geboortekaartjes, glimlachte ik. Voorzichtig maakte ik me los uit haar omhelzing en zei dat ik een moord zou plegen voor een douche. Het water op mijn huid deed me goed en het leek wel of ik ook een beetje de vermoeidheid van me afspoelde. Lang en uitgebreid liet ik het washandje over mijn lichaam glijden. Mijn handen bleven steken bij mijn buik. Hij was al een heel stuk kleiner geworden, maar het zou nog een tijdje duren voor hij weer de gewone vorm aangenomen zou hebben. Even vond ik het erg dat ik mijn kleintje nu met de rest van de wereld moest delen. Hij was zo lang van mij alleen geweest. Ik lachte mijn eigen gedachte weg en draaide de douchekraan toe. De koude lucht deed me huiveren en ik wikkelde mezelf snel in een handdoek. Het zachte zijden slaapkleed kriebelde op mijn huid en ik voelde me fris en blij. Ik liet de haardroger maar even over mijn haren blazen en liep na nog even een snelle blik in de spiegel de badkamer uit. ‘Net op tijd’ zei ze ‘Hij heeft honger’. Voorzichtig ondersteunde ik zijn hoofdje terwijl ik hem uit het wiegje haalde. Zij sloeg het deken open en hielp me in bed kruipen. Al snel lag hij genietend aan mijn borst. En hij was niet de enige die genoot…

Het was vertederend om ze met z’n twee zo knus te zien liggen. Hij had honger en zij genoot ervan. Het zag er zo perfect en huiselijk uit. Zo huiselijk dat ik weer even een oude angst voelde opkomen. Ik had een gezin, maar verdiende amper geld omdat ik nog studeerde. Ik wist dat we de komende maanden zuiniger zouden moeten zijn, maar echt veel hadden we nooit opgedaan. Ik verbande de angst uit mijn hoofd en keek op mijn horloge. Kwart over 12. Ons kleintje was nu bijna 8 uur oud. Ik pakte mijn zak, vannacht zou ik alleen thuis slapen. Zij zouden naar een andere kamer verhuizen en ik zou straks alleen naar huis moeten. Het was een raar idee voor me, het was al 3 jaar geleden dat ik nog alleen in bed had gelegen. Ik verzamelde ook haar spullen, die ik ’s nachts over de vloer had gegooid terwijl ik naar haar pyjama zocht en stopte ze in haar reistas. Toen ik klaar was zette ik me naast hen op het bed, streelde haar gezicht en speelde met zijn tenen. Ik vond het nog steeds ongelooflijk dat zoiets klein zo perfect kon zijn, het ging mijn verstand te boven. Ze lachte en ik kon niet weerstaan aan de drang om haar te kussen. God, wat zag ik haar graag. Wat zag ik hen graag. Jesse had genoeg gegeten en was alweer in slaap gevallen in haar armen. Ik nam hem van haar over en legde hem terug in zijn wieg. ‘Als hij zo blijft is onze nachtrust toch nog redelijk gewaarborgd,’ lachte ik. Ze lachte mee en vroeg me wat ik vandaag nog ging doen. Ik moest de geboorte nog gaan aangeven en als ik daarvan terug kwam moest ik nog 2 uur naar de les. Haar gezicht betrok even, maar ik stelde haar gerust dat ik daarna terug naar het ziekenhuis zou komen, en vanmiddag zouden onze ouders langskomen zodat ze niet alleen was tijdens mijn afwezigheid. Daar klaarde ze weer van op en net toen ze uit bed was gestapt, kwam een verpleegster na een klop op de deur de kamer ingelopen…

De nieuwe kamer was veel kleiner dan de vorige maar nog steeds behoorlijk gezellig. Ik kroop snel in het bed. De lakens voelden koud aan en het was fris in de kamer. Waarschijnlijk net verlucht. Zij knuffelde me nog even, gaf een vluchtige kus, wierp een blik in het wiegje en haastte zich toen naar buiten terwijl ik haar na bleef staren. ‘Kom snel terug’ wilde ik nog zeggen, maar dat wist ze eigenlijk wel. Ik zakte neer in de kussens en zuchtte. De voorbije nacht was zo intens geweest en ik probeerde beelden, gedachten en gevoelens opnieuw op te roepen. Hoe ik me ’s avonds plots eenzaam had gevoeld en een cd had opgezet. ‘…Hier ga ik dan…De laatste dans hoog in de wolken… Denk ik aan jou…Jij bent de vrouw van m’n dromen…’ Zachtjes zong ik het liedje voor me uit terwijl ik het deken opzijschoof en mijn voeten op de grond liet zakken. Hij sabbelde op zijn kleine vuistje en woelde zoveel als zijn kleine lijfje hem toeliet. Voorzichtig legde ik hem tegen me aan en kroop opnieuw in het bed. Bijna geluidloos zong ik voor hem. Helemaal voor hem alleen terwijl ik hem heen en weer wiegde. Af en toe gingen zijn oogjes een eindje open en dacht ik aan haar toen ze zei dat hij hopelijk mijn ogen had. De kleur zou nog veranderen. Hij zag ook nog niet veel. Ik glimlachte. Opnieuw. Hij rustte tegen me aan en het was zo rustgevend. Mijn borst die op en neer ging en hij die meedeinde. Een lied dat speelde in mijn hoofd. Volkomen ontspannen. Het voelde goed om even helemaal alleen met hem te zijn. Een hele tijd bleef ik zo zitten. Zonder iets anders te willen. Zonder gedachten in mijn hoofd. Alleen maar dat kleine wezentje dat me deed beseffen hoe onderhevig ik was aan het mens-zijn. De stilte werd verbroken door stemmen op de gang. Ik herkende de lach van m’n moeder en de stem van m’n vader. Ik ging rechtop op het bed zitten…

Ik wilde haar niet alleen laten, maar ik moest wel. Ik zag in haar ogen dat ze ook liever wilde dat ik bleef, maar ik had gelukkig de troost dat ze niet alleen zou zijn. Ik sprong de auto in, en net toen ik de parking afreed, kwamen haar ouders eraan. Ik wuifde vluchtig en reed naar de dienst bevolking. Gelukkig was er niet veel volk, zodat ik na een kwartiertje alweer in de auto zat. Nog snel naar huis mijn cursus halen en dan naar school. Net op tijd liep ik de aula binnen en schoof naast een vriend. ‘Ook niet jouw gewoonte, om zo net op tijd te komen,’ fluisterde hij. ‘Ze is vannacht bevallen,’ hijgde ik, ‘ik ben tot een uur geleden bij haar in het ziekenhuis geweest.’ Hij wenste me proficiat maar tijd voor 3 kussen was er al niet meer. De prof begon zijn les, en zelfs de 10 minuten pauze tussen 2 lesuren sloeg hij over. Het was wel duidelijk dat het einde van het semester naderde, hij wilde heel zijn cursus er nog door krijgen voor de examens. Ik noteerde wat er op het bord kwam, maar echt aandachtig was ik niet. Ik wilde zo snel mogelijk terug naar haar. Toen de prof zijn zak begon in te pakken sloeg ik mijn kaft dicht, wuifde naar mijn klasgenoten en liep naar buiten. Ik deed net de buitendeur open toen ik vanachter de auladeur mijn halve klas proficiat hoorde roepen. Ik stak mijn hand naar hen op en rende naar de auto. In de auto beluisterde ik mijn voice-mail. Enkel mijn moeder, om te zeggen dat ze eten voor me had meegebracht, zodat ik niet meer hoefde te koken als ik thuiskwam. Met een glimlach startte ik, zette de radio aan en reed de parking af. Ik probeerde om zonder al te veel verkeersregels te breken, toch zo snel mogelijk bij het ziekenhuis te zijn. In de spits was dat helaas niet zo vanzelfsprekend. Twee straten van het ziekenhuis had ik geluk met de verkeerslichten, het werd net groen en ik gaf gas. Vanuit mijn ooghoeken zag ik links van me een auto in volle vaart op me afkomen. Ik gooide alles dicht, maar het volgende moment werd alles zwart voor mijn ogen…

Mijn moeder gaf me een zoen en keek nog eens liefdevol naar haar eerste kleinkind voor ze met mijn vader de kamer verliet. Het was gezellig geweest. Veel bewondering voor Jesse. Schattige babykleertjes. Hij was van arm tot arm gegaan en ik vreesde dat de voorspellingen dat dit een klein verwend jongetje zou worden wel degelijk zouden uitkomen. Ik bekeek het Winnie the Pooh-knuffelbeertje dat mijn vader me gegeven had.’Vergeet hem niet de verhaaltjes van Pinnie de Wooh te vertellen,’ lachte hij. ‘Dat laat ik wel aan zijn opa over!’ diende ik hem van antwoord. Ja, het was echt wel gezellig, alleen spijtig dat zij er niet bij geweest was. Ik keek op de klok. Ze zou nu wel niet meer lang wegblijven. Jesse lag ondertussen rustig in zijn wiegje te slapen en ik bedacht dat ik ook wel wat slaap kon gebruiken. Ze zou me wel wakker maken als ze er was. Ik trok het deken over me heen en droomde al snel weg. De telefoon rinkelde. Hoe lang had ik geslapen? Nog half in een roes nam ik de hoorn van de haak. Jesse begon te huilen en met mijn vrije hand probeerde ik hem te sussen. Ik bedacht dat ze er al had moeten zijn en een gevoel van angst bekroop me. De stem van mijn schoonbroer. Hij klonk niet gewoon. Ik vroeg wat er gebeurd was. Geen antwoord. Ik vroeg het opnieuw. Hij slikte. De tijd stond stil. De hoorn viel uit mijn hand. Kletterend geluid. Stilte. Mijn eigen ademhaling. De woorden hamerden in mijn hoofd. Een ongeval. Weinig kans dat… Ik trilde.
Gehuil… het was het eerste dat tot me doordrong. Mijn baby huilde. Ik haalde hem uit zijn wiegje en drukte hem tegen me aan. Leegte. Ik was leeg. Ik merkte pas dat ik huilde toen ik een traan op de grond zag druppelen. Enige tijd later stormde mijn schoonbroer de kamer binnen. Behoedzaam, bijna bang om me weg te jagen kwam hij op me af. Hij raapte de hoorn van de grond, legde die terug op de haak en keek me strak aan. Een verpleegster kwam de kamer binnen en keek vragend naar ons. Ik keek hem smekend aan en hij begreep het. Ze lieten me even alleen en fluisterend liet hij haar weten wat er gebeurd was. ‘Waar is ze?’ wist ik eindelijk uit te brengen toen hij terug was. ‘Hier in het ziekenhuis’ antwoordde hij. Hij pauzeerde even. ‘Wil je haar zien?’ Ik knikte. ‘Kom maar mee…’ wenkte hij. Jesse lag nog steeds in mijn armen en ik was niet van plan hem hier alleen te laten. Zo goed en zo kwaad als ik kon stak ik mijn voeten in de pantoffels die naast het bed stonden. Zwijgend volgde ik hem de kamer uit. Gang in, gang uit. Lift naar boven. Weer een gang. Ik probeerde de weg in mijn hoofd op te slaan. Toen we eindelijk voor haar deur stonden kwam er een verpleger naar buiten. Hij keek me onderzoekend aan.’Ben je haar zus?’ vroeg hij. Mijn voeten voelden als lood, ik schudde mijn hoofd. Ik kon geen woord uitbrengen.‘Er mag enkel familie binnen.’ sprak hij op bijna verwijtende toon. ‘Ze is haar vrouw’ antwoordde mijn schoonbroer bars. De man keek me minachtend aan, maar deed toch een stap opzij. Toen ik haar zag liggen begon ik te trillen. Ik herkende haar amper. Overal waren buisjes en slangetjes aangesloten. Een monitor piepte ergens in de verte. Haar hoofd zat in het verband. Overal waren schrammen. Haar ouders waren er ook, maar ik kon ze amper aankijken. Ik schuifelde tot vlak naast haar, maar kon me niet bukken omdat kleine Jesse nog steeds in mijn armen te slapen lag. Het was genoeg om me te doen huilen. Mijn lichaam schokte en ik kon de tranen niet langer tegenhouden. Ik voelde een troostende hand op mijn schouder. Het was mijn schoonmoeder. Ze nam het slapende kind van me over. Onze blikken kruisten elkaar. Eén seconde maar. We begrepen elkaar. Ik ging op een stoel naast haar bed zitten en nam haar hand in mijn handen. Mijn ogen tastten haar lichaam af. Haar slapende gezicht, haar op en neer gaande borst. Ze zag er zo rustig uit. Bijna alsof ze sliep. Ik kreeg zin om al die rommel van haar lichaam te halen en haar wakker te schudden. Het moest toch niet zo moeilijk zijn, hoe kon dit toch? Een nieuwe huilbui diende zich aan. De tranen vloeiden veelvuldig over mijn wangen. Haar dokter kwam de kamer binnen en groette ons. Zijn woorden drongen amper tot me door. Ze was in coma. Een kwestie van uren, dagen, misschien… misschien… Ik wilde het niet horen. Hij legde bemoedigend zijn hand op mijn schouder, maar ik schudde ze af. Meteen daarna stotterde ik mijn verontschuldigingen. Dit was ik niet. Dit deed ik toch niet. De man keek me eerder bezorgd aan. ‘Het laat me niet koud’ zei hij. ‘Ik heb haar stage begeleid…’ Toen durfde ik hem aan te kijken. ‘Hoort ze ons?’ vroeg ik. ‘Misschien’. Plots stond ik op, nam onze baby en legde die naast haar. Haar hand om hem heen. ‘Word wakker… alsjeblieft, word wakker voor Jesse… We kunnen niet zonder jou…’ fluisterde ik. Ik bleef het maar herhalen. Hoe graag ik haar zag. Hoe hard we haar nodig hadden…

In de verte hoorde ik een bekende stem die ik niet meteen kon thuisbrengen. Ik probeerde mijn ogen te openen maar het duurde een tijdje voor ik daar in slaagde. Toen het me eindelijk gelukt was keek ik recht in haar betraande gezicht. Ik had geen flauw idee wat er aan de hand was. Ik merkte dat ik in een bed lag maar het waarom en hoe drong niet tot me door. Het was een soort reflex waardoor ik recht wilde zitten en haar hoofd tegen mijn schouder drukken om haar te troosten. Ik probeerde het, maar krijste het uit van de pijn. Eén ding wist ik zeker, dit kon niet goed zijn. Verslagen zeeg ik neer in het kussen. Ik keek haar vragend aan, en zag intussen mijn ouders, mijn broer en een man met een witte jas de kamer uitgaan. ‘Wat…?’ wist ik uit te brengen. Ze snikte, haalde haar schouders op, en met gebroken stem zei ze: ‘Een auto-ongeval. Je hebt geluk gehad. Ze twijfelden of je erdoor zou komen. Er is iemand op de auto ingereden langs jouw kant. De hele linkerkant is weg. Ik ben zo blij dat je weer wakker bent. Voor Jesse, voor mij. Ik zou het niet alleen aankunnen.’ Ik wilde iets doen om haar te troosten, maar mijn lichaam liet me niet toe om meer te doen dan haar troostend aankijken. Ik begon het me weer te herinneren. Ik was van school naar het ziekenhuis gereden om snel weer bij haar en Jesse te zijn, maar aan het laatste verkeerslicht had ik iemand op me af zien komen. ‘Waar is hij?’ vroeg ik. ‘Jesse?’ Ik knikte. ‘Naast je, in je arm.’ Ik schrok ervan dat ik hem niet gevoeld had. Dit was helemaal niet goed, het zou een tijdje duren voor ik er weer bovenop was, wist ik, als ik er al ooit helemaal bovenop zou komen. ‘Wil je hem op mijn buik leggen, alsjeblieft?’ vroeg ik zacht. Ik kon de tranen niet onderdrukken en voelde me helemaal machteloos nu ik ze niet eens zelf kon wegvegen. Ze knikte, legde Jesse op mijn buik en veegde mijn tranen weg. Ze pakte mijn hand. Dit voelde ik wel. Dat was goed, besefte ik onmiddellijk. ‘Schat, vecht voor hem, alsjeblief. Hij heeft zijn andere mama ook nodig, ik kan het niet alleen…’ fluisterde ze. Ik knikte en keek hoe Jesse zich in zijn slaap probeerde om te draaien op mijn buik. Ik glimlachte, hij wist gelukkig nog van niks…

Ze had hem niet gevoeld. Het raasde door mijn hoofd. Hij lag in haar arm en ze had het niet gevoeld. Ze was met Jesse op haar buik opnieuw in slaap gevallen. Een verpleegster had ons uiteindelijk terug naar onze kamer gebracht. Ik had hem nog borstvoeding gegeven, maar had er amper van genoten. Zelfs hij leek te voelen dat er iets scheelde. Hij jammerde en sputterde tegen. Ik was uitgeput in het bed gekropen nadat ik hem eindelijk in slaap had kunnen sussen. Zelf kon ik de slaap niet vatten. Wat moesten we in godsnaam beginnen? Hoe lang zou het duren voor ze hersteld was? Of beter nog, zou ze herstellen? En hoe moest ik in mijn ééntje het geld bij elkaar zien te krijgen? Met mijn job als journaliste verdiende ik nog net genoeg om rond te komen met Jesse erbij. En terug gaan optreden met de band was geen optie. Weinig thuis zijn en slecht verdienen. Maar wat kon ik anders? Alles wat we gepland hadden was met het vooruitzicht dat zij binnen enkele jaren afgestudeerd zou zijn en we genoeg zouden verdienen voor… voor… Mijn adem stokte. Zou zij nog kinderen kunnen krijgen? Ik sloeg mijn vuisten tegen mijn hoofd. Opnieuw en opnieuw. Pijn lucht op. Pijn doet je even vergeten. De deur piepte, de nachtverpleegster kwam voorzichtig de kamer binnen. Eén ogenblik bleef ze verschrikt staan maar daarna kwam ze resoluut op me af. Sterke handen omklemden mijn polsen. Mijn vuisten werden in mijn schoot gedwongen. Ik probeerde verzet te bieden, terug te vechten tegen iets wat meer inhield dan de vrouw die me nu tegen mezelf probeerde te beschermen. Ik gaf op. Gekraakt. Haar arm om mijn schouder. Als een kind huilde ik uit tegen haar borst. Een kleuter die gevallen was op de speelplaats. Maar een kleuter moest niet zelf voor de pleister zorgen…

Toen ik wakker werd was het aardedonker in de kamer. Ik had geen idee hoe lang ik geslapen had, maar het moest lang genoeg geweest zijn om iedereen de tijd te geven weg te gaan. Ik had een ongeval gehad. Het bleef door mijn hoofd spoken. In een paar seconden was ons geluk als een zeepbel uiteen gespat. Ik wist niet wat er precies allemaal aan de hand was, maar met mijn armen en benen in het gips en mijn hoofd in het verband, was ik al snel twee maanden buiten strijd. ‘Mijn examens!’ was het volgende dat door mijn hoofd schoot. Over zes weken had ik examens. Ik zat in mijn laatste jaar, en nu zou ik niet eens mijn examens kunnen meedoen. Ik voelde naar een drukknop, die ergens naast mijn armen moest liggen. Na wat wel een kwartier leek, had ik hem eindelijk in mijn hand geklemd. Ik drukte er uit alle macht op, en niet lang daarna kwam een verpleegster mijn kamer binnen gerend. ‘Kan ik een dokter zien?’ vroeg ik vastberaden. Ze schudde haar hoofd. ‘Het is 11 uur ’s avonds, ik kan nu geen dokter meer halen tenzij voor een noodgeval.’ Ik schreeuwde het eruit. ‘Dit IS een noodgeval! En als je geen dokter meer vindt dan breng je me mijn medische staat maar, dan zoek ik het zelf wel uit!’ Er werd een hoofd om de deur gestoken. Mijn stagebegeleider. Ik slaakte een zucht van opluchting toen ik zijn licht geamuseerde glimlach zag. Hij vertelde de verpleegster dat ze kon gaan en vertelde me wat er aan de hand was. . Hij vertelde de verpleegster dat ze kon gaan en vertelde me wat er aan de hand was. Mijn rechterbeen was op 6 plaatsen gebroken, mijn linkerenkel verbrijzeld, mijn linkerbovenarm gebroken door de klap tegen het stuur en mijn rechterelleboog gekneusd. Met mijn hoofd was er niets anders mis dan een paar schrammen die over een paar dagen zo goed als genezen zouden zijn. Ik was opgelucht. Niets dat ik met revalidatie en veel wilskracht niet kon overwinnen. Enkel over mijn buik waren ze nog niet 100% zeker. Bloedingen waren er zeker niet geweest, maar misschien was er op een of andere manier iets klem geraakt. Een MRI zou uitsluitsel geven maar die konden ze pas over 3 dagen uitvoeren. Mijn adem stokte in mijn keel. ‘Het kan zijn dat je onvruchtbaar bent, maar dat zoeken we nog uit.’ Het bleef door mijn hoofd galmen. Onvruchtbaar. Heel mijn wereld stortte in. We zouden niet alleen financiële problemen krijgen de volgende maanden, maar misschien konden we al onze plannen voor ons verdere leven wel vergeten. Een eenzame traan druppelde op het kussen en ik wilde alleen nog maar bij haar zijn…

Ik kon me niet herinneren dat ik uiteindelijk toch in slaap gevallen was. Mijn hoofd voelde zwaar en mijn ogen deden pijn en voelden gezwollen aan. Jesse lag nog rustig te slapen, maar ik wist dat het niet meer lang zou duren voor hij wakker zou worden om te eten. Nog even de tijd om me een beetje op te frissen. De spiegel vertelde me dat ik er uitzag zoals ik me voelde. Een wrak. Mijn gezicht was bleek terwijl zich onder mijn ogen blauw-zwarte kringen aftekenden. Zelfs mijn haar leek fletser dan anders. Ik hield een washandje onder het koude water en depte mijn gezicht ermee af. Het spiegelbeeld vermijdend keek ik naar een poster die de badkamermuur sierde. Reclame voor babyshampoo. Een man en een vrouw doen samen hun baby in bad. Perfect gelukkig nieuw gezinnetje. Een intense woede maakte zich van me meester. Wij waren net zo perfect. Ik zou ervoor gaan vechten. Verdomme wat was dit oneerlijk. Pas toen het water op mijn voeten druppelde, besefte ik dat mijn vuist het washandje stevig omklemde. Weerspiegeling van mijn woede. Ik liep de badkamer uit en haalde Jesse uit zijn wiegje. Zijn zoekende mondje aan mijn borst deed me weer eventjes glimlachen. Als de verpleegster kwam zou ik vragen me bij haar te brengen. Dan zou ik haar hand vasthouden en zeggen dat alles in orde zou komen, zelfs al wist ik niet eens of dat waar was. Ik mocht nu geen zelfmedelijden krijgen al voelde ik dat die gedachte steeds sterker aanwezig begon te zijn. De bevalling, het kindje, ik had toch recht op mijn rust. Moest ik me nu schuldig voelen of was dit enkel menselijk? Ik suste mijn baby en haatte mijn eigen egoïsme. Ik moest aan haar denken. Zoveel mogelijk bij haar zijn was het enige dat ik voorlopig kon doen…

Ik had onrustig geslapen en daarom bijna niet. Elke keer als ik me wilde omdraaien wilden mijn armen en benen niet mee en werd ik wakker. En als ik wakker was spookte de gedachte aan onvruchtbaarheid en financiële problemen door mijn hoofd, waardoor ik niet meer in slaap geraakte. Ik had het licht zien worden tussen de kieren van de gordijnen maar de zonsopgang kon ik niet bewonderen tot een verpleger mijn ontbijt bracht. Hij schoof de gordijnen open en bood aan me mijn ontbijt te geven. Ik schudde mijn hoofd en zei dat ik geen honger had, dat ik het later wel zou opeten. Ik rammelde van de honger, maar ik voelde me nu al erg genoeg vernederd. Als zij kwam zou ik haar wel vragen om me te eten te geven. De verpleger vertrok en een verpleegster kwam mijn bloeddruk en koorts meten. Ze vertelde me dat ik geluk had want dat een patiënt een MRI had afgezegd, zodat ik vandaag nog aan de beurt kwam. Ik wist niet of dat wel zo’n geluk was. Misschien leefde ik liever met de gedachte dat ik misschien nog wel kinderen kon krijgen, dan zeker te weten dat ik er geen kon krijgen. Toch lachte ik maar, ik werd verondersteld het goed nieuws te vinden. Als ook zij de kamer uit was duurde het niet lang voor de deur opnieuw open ging. Ik keek al niet meer naar de deur, en opende mijn mond om te vragen wat ze nu nog kwamen doen toen ik zag dat zij het was die naar mijn bed liep. Ze zag er slecht uit, niet zoals je van een kersverse moeder zou verwachten. Haar gezicht was opgezwollen door de tranen en van vermoeidheid, en haar ogen stonden zorgelijk. Ze deed moeite om een glimlach op haar gezicht te krijgen, maar die zag er nep uit. Ik keek haar bezorgd aan maar ze meed mijn ogen en toen ze m’n hand nam voelde de hare koud aan. ‘Het komt wel goed,’ zei ze, alsof ze het ingestudeerd had maar er zelf niet helemaal in geloofde. Ik kneep in haar hand en dwong haar zo om me aan te kijken. ‘Het komt goed, schat,’ zei ik. Ik vertelde haar wat de dokter me gezegd had de avond daarvoor. Misschien was het inbeelding, maar haar ogen leken even weer wat helderder te worden. Wanneer ik haar vertelde over de MRI en de reden daarvoor stonden ze echter weer even dof als tevoren. Ik sloeg mijn ogen neer. ‘Het spijt me schat, het spijt me echt,’ stamelde ik, ‘ik had me niet zo mogen haasten om hier terug te zijn en beter moeten uitkijken.’ Ze haalde haar schouders op en produceerde nu een glimlach die er al iets gemeender uitzag. ‘Hoe lang denk je hier te moeten blijven?’ vroeg ze met onvaste stem. Ik antwoordde dat ik hoopte op 2, maximum 3 weken, en dat ik zelfs met wat geluk mijn examens wel zou kunnen meedoen in tweede zittijd. Van die opmerking leek ze toch weer wat op te vrolijken en ik vroeg haar of ze me mijn ontbijt wilde geven, want dat ik scheurde van de honger. Met mijn twee armen in het gips was het namelijk nogal moeilijk om zelf te eten…

Ik vroeg me af of ze het eerder zei om mij gerust te stellen of omdat ze het echt meende, dat ze haar examens zou kunnen meedoen. Als ik haar zo zag liggen was het moeilijk te geloven. Nogal bibberig bracht ik de lepel naar haar mond. Mijn arm was moe en ik voelde me even draaien, maar ik wilde niets laten merken. Het potje yoghurt was bijna leeg en ik veegde met een servet haar mond schoon, waarna ik haar een voorzichtig kusje gaf. Ze keek bijna verrast en ik vroeg me af of ze had gedacht dat ik haar nu minder aantrekkelijk vond. Wat had ik haar nu graag geknuffeld en in mijn armen gehouden. Mijn vingers streelden en kietelden haar handpalm. Ze sloot haar ogen en ademde diep. Zo rustig was ik de voorbije dagen niet meer geweest en enkel de gedachte dat Jesse niet bij me was hield me tegen om me over te geven aan het gevoel. Ik liet geleidelijk haar hand uit de mijne glijden en fluisterde dat ik de baby ging halen. We konden maar heel even met ons drietjes samenzijn voor een verpleegster haar kwam halen. De MRI. Ik bedacht hoe vaak het leven uit wachten bestond en terug op mijn kamer liet ik me in de kussens wegzakken. Sinds haar ongeval durfden de mensen blijkbaar niet meer op bezoek komen, maar dat kon ik hen niet eens kwalijk nemen. Misschien was ik er zelfs blij om. Geveinsde vreugde en een gespannen sfeer. Niemand zou haar naam durven noemen. Alleen mijn familie en schoonfamilie kwamen op bezoek. Bij haar, bij mij. Ze was zo veraf, al lagen we in hetzelfde gebouw. Mijn overpeinzingen werden doorbroken door een bezoekje van mijn schoonbroer. Hij was de enige die me wat probeerde op te vrolijken en bovendien was hij geweldig met Jesse. De nonkel zou hem wel snel leren voetballen en kattenkwaad uithalen en alles doen om de mama’s te terroriseren. Tot de kleine man een verse pamper nodig had en dan was mama plots weer goed genoeg. Ik moest lachen en het deed bijna vreemd om mezelf te horen. Het klonk wat schor. Terwijl ik de vuile luier in de vuilbak wierp en een vochtig doekje nam, haalde mijn schoonbroer een hele stapel brieven uit een zak en legde die op mijn bed. ‘Ik dacht dat jullie misschien nog wel enige reactie van de bewoonde wereld wilden ontvangen, dus… Ik ga nog eens even snel langs mijn zusje en dan… tot morgen, ofzo…’ Ik bedankte hem en gaf hem een afscheidskusje. Met Jesse in de arm ging ik naast mijn post zitten en probeerde ik ondertussen de brieven te bekijken. Tussen de verschillende gelukwensen zat ook een brief die mijn aandacht trok toen ik de afzender las. Mijn hart ging sneller slaan en ik scheurde de enveloppe open…

Zalig vond ik het, dat kwartiertje met ons twee. Eindelijk had ze me nog eens gekust, het leek wel eeuwen geleden dat ik haar lippen nog eens op de mijne had gevoeld. Ik wou dat ik haar in mijn armen kon houden maar het gips hield me tegen. Misschien morgen, als het gips aan mijn rechterarm vervangen was door een gewoon verband. Ik haatte het dat ze weer weg ging, natuurlijk wilde ik Jesse ook graag zien, maar zolang zij er was hoefde ik niet aan die MRI te denken. Ik wist niet of ik het wel zou aankunnen om te horen dat ik nooit kinderen zou kunnen krijgen. Ik wilde ze zo graag, en nu ik 9 maanden met haar had meegeleefd was mijn drang om er zelf te krijgen nog groter geworden. Ze kwam binnen met Jesse maar echt lang konden we niet meer samen zitten want 5 minuten later kwam een verpleegster me ophalen voor de MRI. Ze liep met ons mee de gang in, maar moest de andere kant op. Ik deed een poging om naar haar te wuiven en liet me dan in mijn kussen zakken, proberend om niet te denken aan wat de diagnose zou kunnen zijn… Ik werd uit het bed gehaald, en op 1 of andere manier kwam ik in de lawaaierige kamer op een ander bed terecht. Ik zag een dokter bemoedigend naar me lachen vooraleer ik in de buis werd geschoven. Claustrofobie had ik nooit gehad, maar dit gaf me wel een beklemmend gevoel. Ik denk dat het ongeveer een kwartier moet hebben geduurd voor het bed weer naar voren schoof. De dokter kwam met een glimlach de kamer in en schudde zijn hoofd. ‘Niets aan de hand, alles lijkt normaal, en hoewel we er pas 100% zeker van kunnen zijn als je terug menstrueert, heb ik er alle vertrouwen in,’ vertelde hij. Ik slaakte een zucht van opluchting en bedankte hem vooraleer ik door 2 verplegers opnieuw naar mijn bed werd gebracht. We reden net opnieuw de gang in toen ik mijn broer uit mijn kamer zag komen. Ik riep zijn naam en wanneer hij de glimlach op mijn gezicht zag kon hij zich nauwelijks inhouden om in het rond te springen. Hij was net bij haar geweest, en had onze post daar ook achter gelaten. Ik knikte en praatte nog even met hem voor hij terug naar huis ging. Mijn schoonzus zat op hem te wachten om naar een familiefeestje bij haar ouders te gaan. Aan de blik in zijn ogen had hij er niet bijster veel zin in, maar toch vertrok hij maar. Hij beloofde me nog dat ze morgen met z’n tweetjes op bezoek zouden komen en liep wuivend de kamer uit. Ik wilde haar zo snel mogelijk laten weten dat alles in orde was, maar wist niet precies hoe ik dat zou doen. Terwijl ik overwoog om mij naar haar te laten brengen, of haar te laten halen, moest ik in slaap zijn gevallen. Het volgende dat ik gewaar werd was dat een verpleegster mijn middagmaal bracht…

Ik knuffelde mijn kleintje en streelde zijn hoofdje. Glimlachend staarde ik naar het plafond terwijl ik achterover in de kussens lag. De brief voor me. De gescheurde enveloppe naast het bed op de grond. Ze wilden ons terugzien, we hadden potentieel. Ik las de woorden opnieuw en dacht terug aan de auditie van vorig jaar. De harde gezichten van de jury, op je tanden bijten en de genadeloze kritiek slikken. En onze teleurstelling omdat er geen reactie kwam. Het was onze laatste poging geweest om er nog iets van te maken. Als dit niets werd zouden we splitten, zeker nadat ik aangekondigd had dat ik zwanger was. Het had pijn gedaan want de band was naast haar het belangrijkste in mijn leven geweest. Had iedereen al werk gevonden? Zouden we het nog kunnen proberen? ‘…and life has a funny way of sneaking upon yah when yah think everything’s okay and everything’s going right…and life has a funny way of helping you out when yah think everything’s gone wrong and everything blows up in yah face…’ Flarden van Ironic van Alanis Morissette speelden door mijn hoofd. Plots schaamde ik me om mijn blijheid. Ik moest naar haar toe, de MRI zou nu wel gebeurd zijn. Ik overwoog of het wel een goed idee was om Jesse mee te nemen als het resultaat… Ik slikte. Jesse belandde in zijn wiegje en nadat ik nog even mijn wijsvinger over zijn wang had laten glijden verliet ik de kamer. Mijn pas was traag, alsof ik dit zo lang mogelijk wilde uitstellen. Wat zou ik haar moeten zeggen? Samen stil zijn was waarschijnlijk het beste. Mijn eigen geklop op de deur deed me schrikken en ik hield mijn adem in, maar een opgewekte ‘Ja’ deed alle angst van me afvallen. Ze glimlachte naar me en ik lachte terug. Ze vertelde de verpleegster dat ik haar wel verder eten zou geven. De vrouw gaf me de lepel en keek me vreemd aan voor ze de kamer verliet. Ik besloot er geen aandacht aan te schenken en kuste haar voorhoofd voor ik haar hielp met eten. Terloops vertelde ik over de post en vernoemde ik de brief. Zonder al te veel van mijn eigen gedachten prijs te geven wilde ik horen wat zij ervan dacht…

Mijn brede grijns verraadde waarschijnlijk al wat het verdict van de dokter was. De angst en de twijfel in haar ogen verdwenen en maakten plaats voor pretlichtjes. Om haar mond speelde een glimlach. Ze kuste me op mijn voorhoofd, en ik voelde haar lippen nog een tijdje branden terwijl ze me te eten gaf. Ze praatte wat over de post die we gekregen hadden, en als het bord leeg was keek ze me even vertwijfeld aan. Ze zat duidelijk met iets maar wist niet hoe ze het ter sprake moest brengen. Ik knikte naar haar, zodat ze wist dat ze mocht losbarsten. Dat deed ze dan ook. Ik was overweldigd, de auditie, de band, ze mochten terug komen… Ze wilde duidelijk mijn mening over heel de situatie, maar ik wist niet goed wat die was. Enerzijds was ik blij geweest dat de band uit elkaar was gegaan, ze was veel vaker thuis geweest, en met haar zwangerschap was het beter dat ze het wat rustiger aan deed. Langs de andere kant fleurde ze op als ze op een podium stond. Sinds ze gestopt was leek het wel alsof er een stukje geluk ontbrak als ze lachte. Toen ze uitverteld was, bracht ik het gesprek op Jesse. Ze glimlachte en stond op om hem te halen. Had ze de twijfel in mijn ogen gelezen? In elk geval kon ik nu alles even overdenken…

Opnieuw liep ik door de gang naar mijn kamer. Van haar gezicht had ik maar weinig kunnen afleiden, maar ik wist dat ze blij was geweest toen de band ermee ophield. Misschien lieten we het beter zo, al zouden onze financiële problemen grotendeels opgelost zijn als ik mijn gewone job ook hield en ’s avonds zou gaan optreden. Maar hoe moest het dan met Jesse? Het zou niet eerlijk zijn tegenover hem en eigenlijk kon ik hem ook niet zo lang missen. Ik nam hem uit zijn wiegje en hij rustte tegen mijn borst. Met mijn hand ondersteunde ik zijn hoofd en rugje terwijl ik terugkeerde naar haar kamer. Haar wenkbrauwen waren gefronst en de plooien in haar voorhoofd werden zichtbaar. Het was bijna grappig om te zien, ze piekerde duidelijk over mijn opmerking van daarstraks. Het verband was van haar hoofd en het licht dat de kamer binnenviel toonde me weer hoe mooi ze was. Ik kietelde haar en legde Jesse op haar borst terwijl ik haar iets rechter probeerde te zetten. Mijn vingers streelden door haar haren en ik boog me over haar heen en onze monden zochten elkaar. Gezichten die langs elkaar heen streelden, het voelde zo zacht aan. Ik wilde zo graag meer, nog dichter bij haar zijn en ik vervloekte de situatie. Weer eens. Jesse zette plots zijn keel open en we zuchtten allebei.‘Wordt Vervolgd…’ fluisterde ik nog in haar oor en trok met mijn lippen een denkbeeldige lijn langs haar wang voor ik Jesse optilde en hem aan mijn borst legde. We zwegen allebei. Ze vroeg me of ik de radio wilde aanzetten. Muziek, te hard voor de situatie maar om één of andere reden voelde ik dat het deze post moest blijven. Ik neuriede mee en wiegde hem heen en weer, heen en weer tot alle gedachten uit mijn hoofd verdwenen. Bijna schrok ik toen ze eindelijk iets zei…

Het was nog steeds ongelooflijk, wat ze met me deed. Onze gezichten die langs elkaar gleden, onze monden die elkaar weer vonden alsof we nooit iets anders hadden gekend. Ik had het zo gemist. Ik had haar zo gemist en wilde haar zoveel meer geven dan mijn lichaam me toeliet. Voor de duizendste keer vervloekte ik mezelf voor de haast die ik had gehad, en net dan besloot Jesse dat hij honger had. Ik zuchtte, en hoorde dat zij hetzelfde deed. Ik wist niet goed of de mijne nu voortkwam uit opluchting of uit spijt, maar de belofte tot een vervolg die ze in mijn oor fluisterde ontlokte me toch een glimlach. Glimlachend keek ik in de stilte van de kille ziekenhuiskamer hoe ze hem te eten gaf. Het stond haar, dat kind. Ze zagen eruit of ze al eeuwen zo samen leefden. Ik voelde dat ik een krop in mijn keel kreeg en kon plots de stilte niet meer verdragen. Op mijn verzoek zette ze de radio aan, en hoewel het geen muziek was die paste in deze kamer, veranderde ze de post niet. Gelukkig, want even vergat ik waarom ik hier lag en waande ik me thuis, met hen. Zachtjes neuriede ze mee en ze ging helemaal op in Jesse. Dit was wat ze hoorde te doen, bedacht ik plots, ze hoorde te zingen. Ik vond het geen gemakkelijke opgave, maar toch zei ik haar dat ze de anderen moest opbellen. Ze leek te schrikken van mijn stem en keek me bijna ongelovig aan. ‘Ik weet dat je het zingen mist, en als je hen niet belt zal je daar spijt van blijven hebben,’ verklaarde ik. Ze leek nog niet helemaal overtuigd dat ik het meende, maar nadat ze mijn gezicht aan een grondige studie had onderworpen legde ze Jesse weer bij mij en nam de telefoon. De zenuwen klonken door in haar stem terwijl ze 5 keer hetzelfde verhaal deed. Eindelijk legde ze de hoorn weer in de haak en keek me aan. Een glimlach veroverde langzaam maar zeker haar gezicht. Ze hadden er allemaal zin in, en zij niet in het minst. Haar lach werkte aanstekelijk, en al mijn twijfels verdwenen als sneeuw voor de zon. Ze zou dan wel minder thuis zijn, maar ik wist dat ze zo gelukkiger zou zijn...

Ik haakte in en keek haar aan. Ze wilden het allemaal nog eens proberen. Dit leek allemaal zo absurd, maar ik wilde eerst gewoon even blij zijn. Mijn hand belandde op de hare en met de vinger van mijn andere hand speelde ik met het vuistje van Jesse. Ik wilde haar kussen, met haar vrijen. Haar iets teruggeven voor die opoffering en haar tonen dat ik haar graag zag. ‘Dank je…’ was het enige wat ik kon zeggen, ook al klonk het stom. ‘Zing je nu iets voor mij?’ vroeg ze lief. ‘Heb je een verzoeknummertje dan?’ ‘Euh… Verras me maar…’ lachte ze. Stil, bijna fluisterend zette ik de strofe in. Het ging wat stroef, het was al lang geleden maar bij het refrein durfde ik wat meer kracht zetten terwijl ik vurig hoopte dat de muren dik genoeg waren. Het voelde goed om te zingen en ik wilde naar buiten. Alle lucht uit mijn longen persen en naar mezelf luisteren. En beluisterd worden. Ze keek ontroerd en ik zong ‘Ik heb je lief… Liever dan m’n leven, dan om het even wat…’ Die woorden, alleen voor haar, met alle kracht die ik kon opbrengen. ‘Liever liefste… elke dag…’ De laatste noot stierf langzaam uit en ik hoorde nog de weergalm van de witte ziekenhuiskamer. Stilte. Intense stilte. Een doffe bots tegen de deur verbrak ons intieme moment. Haar dokter liep de kamer binnen en keek me vriendelijk aan. ‘Mooi gezongen, maar veel luider doe je beter niet.’ lachte hij. Ik bloosde en stotterde mijn excuses terwijl ik ook nog Jesse van haar buik tilde en in mijn armen nam. Het leek of hij me weg wilde al begreep ik niet goed waarom, of was het alleen maar een gevoel? ‘Ik word moe’ zei ik ‘ik ga maar eens terug naar mijn kamer, Jesse heeft trouwens een verse pamper nodig.’ Mijn ogen zochten haar en het leek of ze iets wilde zeggen, maar blijkbaar bedacht ze zich en ze zweeg. Nog snel gaf ik haar een kusje op haar voorhoofd. Het afscheid was veel te snel na de manier waarop we samen geweest waren en ik had zin om te huilen toen ik naar buiten stapte…

Was het toeval? Dat ze één van onze nummers had uitgekozen om door de kille ziekenhuiskamer te laten galmen. Het was het eerste nummer waarop we ‘in het openbaar’ gedanst hadden. Op het trouwfeest van mijn neef. Ik was het voor haar gaan aanvragen en had haar met veel vertoon ten dans gevraagd. Ze had gebloosd om alle commotie. Diezelfde blos had nu op haar wangen gelegen toen de dokter binnen kwam. God wat wilde ik graag met haar vrijen, hoe ze daar stond, zichzelf helemaal overgevend aan de muziek. Nog even, hield ik mezelf voor. Dan was ik tenminste terug thuis en konden we toch al een poging wagen. Ons kennende zou het nog voor een hoop hilarische momenten zorgen. Ze pakte Jesse op en liep de kamer uit. Ik keek haar met een meewarige blik na, en toen de deur in het slot klikte, keek ik de dokter met een mengeling van spijt, woede en verwachting aan. Door hem was zij buiten gegaan en ik wilde haar nog veel langer bij me. ‘Luister,’ begon hij, alsof ik veel anders kon doen. ‘Ik wil het even niet alleen over jou hebben, maar ook over haar. Over jullie, om precies te zijn.’ Ik was verward door zijn begin maar had niet veel tijd om daar aandacht aan te besteden. ‘Morgen krijg jij een nieuw gips, en een verband aan je elleboog,’ vervolgde hij. ‘En zij mag naar huis,’ knikte ik. ‘Juist. Alleen weet ik niet of dat wel zo verstandig is. Ze heeft zoveel meegemaakt de laatste dagen. Eerst de bevalling, het wennen aan het moeder zijn, en dan jouw ongeval. Het is haar niet in de koude kleren gaan zitten, dat weet je zelf ook.’ Ik voelde waar hij naartoe wilde. Hij wilde haar ofwel hier houden, ofwel naar haar of mijn ouders sturen. Ik schudde mijn hoofd. Ze zou die controle niet willen. Ik wilde dat ze thuis kon zijn, ook al was ik er niet om haar te helpen. ‘Ik kan mijn broer wel vragen of hij regelmatig bij haar langs gaat, meer controle zal ze niet kunnen verdragen,’ bracht ik tegen zijn onuitgesproken woorden in. ‘Ik kan er ook voor zorgen dat jullie op 1 kamer liggen,’ probeerde hij nog. Hoewel die gedachte best verleidelijk was, we zouden de hele dag samen kunnen zijn met z’n drieën, voelde ik dat het geen goed idee was. Opnieuw schudde ik mijn hoofd en herhaalde mijn woorden. Hij voelde dat mijn besluit vaststond, haalde zijn schouders op, en liep na een gemompeld ‘tot morgen dan,’ de kamer uit. De tranen stroomden over mijn wangen. Wat dachten ze hier wel? Ze konden zich niet zomaar met ons leven bemoeien. We konden best voor onszelf zorgen. Was het misschien omdat we lesbisch waren dat ze dachten dat we hulp nodig hadden? We hadden het altijd al gered, het zou ons nu ook wel lukken. Verblind door mijn tranen belde ik om een verpleegster, aan wie ik vroeg om me de telefoon te geven en het nummer van haar kamer te draaien. Ze leek geschrokken door mijn tranen, maar deed toch wat ik haar vroeg. Terwijl de telefoon overging, probeerde ik mijn stem onder controle te krijgen, maar toch klonk ze nog gebroken toen ik haar vroeg om terug naar mijn kamer te komen. Ze klonk bezorgd en blij tegelijk als ze zei dat ze er zo snel mogelijk aankwam. Ik bedankte de verpleegster met een hoofdknik en lag stilletjes te wachten tot zij de kamer binnenkwam…

De meest uiteenlopende gedachten spinden rond in mijn hoofd, maar ik vroeg haar niets. Ze lag te huilen toen ik de deur opendeed en ik was naar haar toegelopen en had haar tegen me aangedrukt, haar hoofd tegen mijn schouder. Haar lichaam schokte en mijn hand streelde haar rug terwijl ik haar nog dichter tegen me aan probeerde te drukken. Ik zocht het apparaatje om het bed plat te leggen en probeerde zonder haar pijn te doen achter haar te gaan zitten. Haar rug rustte tegen mijn buik en zachtjes wiegde ik haar heen en weer terwijl ik ook tranen voelde opkomen. Ertegen vechten had geen zin en even later proefde ik de zoute smaak van mijn eigen tranen. Mijn armen lagen om haar buik en ze legde haar hoofd op mijn schouder en onze natte wangen streelden elkaar. Het duurde een hele tijd voor het schokken ophield maar het deed goed om samen te huilen. Langzaamaan werden we rustiger en onze ademhalingen stemden zich op elkaar af. Het voelde alsof we één waren en ik genoot ervan eindelijk opnieuw zo kort bij haar te zijn. Ik snoof haar geur op. De woorden bleven steken in mijn keel en uiteindelijk was zij degene die onze lange stilte verbrak. ‘Hij… hij stelde enkel maar voor jou hier te houden of toch zoiets… en ik wilde niet… en…’ Ze snikte opnieuw en ik wiegde haar sussend in mijn armen terwijl ze fluisterend alles vertelde. Het was zo banaal, maar het had blijkbaar alle gevoelens van de laatste dagen losgeweekt. En haar zien huilen had op mij hetzelfde effect gehad. Het was ook absurd als ik bedacht wat er allemaal gebeurd was. Ergens was ik misschien wel blij dat haar dokter aan mij gedacht had, al had zij enkel mijn vrijheid verdedigd. Ik fluisterde dat het oké was en dat ze gelijk had, dat ik me wel zou redden. Was ik daar zelf wel zeker van? Ik zuchtte en voelde dat een nieuwe traan over mijn wang liep. Gelukkig kon ze me niet zien…

Toen de deur openging en ik haar gezicht zag verschijnen was het me allemaal teveel geworden. Al mijn emoties zochten een uitweg en de enige manier om ze allemaal tegelijk kwijt te raken was hysterisch huilen. Hoewel ik meer lawaai moet gemaakt hebben als zij toen ze zong, kwam niemand ons storen deze keer. Ze drukte me zo goed en zo kwaad als het ging tegen zich aan, mijn hoofd tegen haar schouder. Ik wilde haar nog dichter bij me, en zij moet hetzelfde hebben gevoeld, want ze legde mijn bed plat en kroop achter me. Haar benen naast de mijne, haar armen om me heen, mijn hoofd op haar schouder en onze betraande wangen tegen elkaar. Ik had me lang niet zo dicht bij haar gevoeld, niet alleen fysiek, maar het samen huilen bevestigde onze band op één of andere manier. Ik had haar alles verteld, en van zodra ik het uit mijn eigen mond hoorde klonk het stom dat ik me daar zo tegen verzet had, zonder ook maar even haar mening te vragen. Ik probeerde me voor te stellen hoe een flauwe glimlach nu om haar mond zou spelen toen ze zuchtte en het leek wel alsof ik iets vochtigs langs mijn oor voelde. Misschien was het enkel mijn verbeelding geweest, toch vroeg ik haar of ze het wel zou redden. Ik voelde haar zachtjes knikken, maar voor ze iets kon zeggen voegde ik eraan toe dat ze nog altijd kon beslissen om te blijven. ‘En ik ben er zeker van dat mijn broer je ook wel wil assisteren als je dat wil. Hij zou zelfs bij ons intrekken als het nodig was,’ lachte ik.Ze begon me opnieuw heen en weer te wiegen en ik sloot mijn ogen. Ik leunde achterover zodat mijn gezicht naar het hare gedraaid was en onze lippen vonden elkaar. Ik voelde haar zachte warme tong langs mijn tanden mijn mond in glijden en het voelde weer als onze eerste kus. Ik verloor mezelf helemaal in haar. Ik weet niet hoe lang we daar zo gezeten hebben, onze kus onderbrekend met warme blikken en het gefluister van lieve woordjes. Opnieuw bekroop me de drang naar meer, maar die gedachte schudde ik af. Ik mocht al blij zijn dat ik dit moment had. Ik lag met mijn hoofd op haar schouder naar het plafond te staren toen ik in slaap moet zijn gevallen. Het volgende dat ik gewaar werd was dat haar lichaam opnieuw vervangen was door mijn bed, dat opnieuw recht was gezet. Ik wilde mijn ogen niet openen om de herinnering aan ons moment niet te moeten wegstoppen, maar een zacht geluidje vertelde me dat ze er weer was, met Jesse. De drang om hen te zien won het van mijn gedachten…

Nadat ze in slaap gevallen was had ik me met moeite van haar losgemaakt. Het gevoel probeerde ik nog even vast te houden. De warmte waar haar lichaam tegen het mijne gelegen had, haar hoofd onder mijn kin. Ik kuste nog even haar voorhoofd en streelde door haar haar voor ik wegging. Behoedzaam sloot ik de deur achter me en ik schrok op toen ik bijna tegen haar dokter aanbotste. ‘Alles in orde?’ vroeg hij vriendelijk. Zijn hand rustte even op mijn schouder en ik kromp in elkaar. Hij fronste zijn wenkbrauwen maar ik negeerde het, glipte langs hem heen en haastte me de gang door. Achter me hoorde ik hem mijn naam zeggen maar ik keek niet om. Hijgend zeeg ik neer op mijn bed. Waar vluchtte ik eigenlijk voor? Was angst een wurgslang die zich tergend langzaam om mijn hersenen kronkelde? Of een kameleon, die zich zo goed aanpaste dat hij slechts af en toe zichtbaar werd? Maar één ding was zeker, hij was er wel. Jesse lag al in zijn wiegje te jammeren toen ik binnenkwam, maar nu ging het gejammer langzaamaan over in luid gehuil. Ik suste hem en legde hem aan mijn borst. Gretig zoog hij en ik verwonderde me over de kracht die zo’n klein wezentje al heeft. Fluisterend wiegde ik hem heen en weer en ik probeerde alle andere gedachten weg te vegen. Opeens hoorde ik mijn deur open kriepen en keek ik recht in het gezicht van de man waar ik zo-even van was weggelopen. Ik snoof en drukte Jesse dicht tegen me aan. Een tijgerin, klaar om haar jong te verdedigen. Zijn ogen stonden dof en ik las ingehouden woede. ‘Vroeger is voorbij’ zei hij alleen maar, hij draaide zich om en ging de kamer uit. Mijn ogen staarden naar de witte deur, de gedachten gierden door mijn hoofd en ik probeerde ze weg te duwen, zoals het altijd gelukt was. Weg, ik sloeg ze naar elke hoek van de kamer telkens ze mijn bewustzijn dreigden te bereiken. Weg. Weg. Weg.
Een half uurtje later verliet ik mijn kamer. Bij haar, met Jesse. Bijna glimlachend. Ze lag nog steeds te slapen en ik zette me op de stoel naast haar bed en ik speelde met Jesse. Ik genoot van de gezichtjes die hij trok, van zijn uitdrukking elke keer als hij geeuwde, van de kleine sputterende geluidjes die hij voortbracht en ik voerde een brabbelconversatie met hem. Toen ik opkeek lag ze naar ons te kijken met een glimlach op haar gezicht. Voorover buigend kuste ik haar en hielp haar toen rechtop zodat ze Jesse in haar armen kon houden, terwijl ik haar mee ondersteunde. De onrust was een waakvlammetje dat binnenin me bleef branden…

Ze zette zich naast mij op het bed, terwijl Jesse in mijn armen lag. Hoewel het gips koud moet geweest zijn aan zijn kleine lijfje, gaf hij geen kick. Het leek wel alsof hij mij al kende en wist dat ik ook zijn mama was. Een stemmetje in mijn hoofd fluisterde dat zoiets onmogelijk was, maar ik negeerde het, ik wilde het geloven. Even voor 6 uur kwam mijn dokter de kamer in gelopen om me te vertellen om hoe laat mijn gipsverbanden morgen vervangen zouden worden, en dat hij nog een foto wilde van mijn linkerbeen, mijn rechterenkel en mijn linkerbovenarm. Ik knikte een beetje afwezig, ik had haar voelen verstijven toen de deur open ging, en toen de dokter opnieuw de kamer was uit gelopen, had ze nog steeds een bange blik in haar ogen. ‘Schat?’ vroeg ik, maar mijn stem klonk schor. Ze schrok op en als een bang dier wilde ze opstaan en weglopen maar ik had mijn hand al op haar arm gelegd. Haar angst leek zich nu op mij te richten, en in een reflex wilde ze mijn hand wegslaan, maar ze kalmeerde door de bezorgde blik in mijn ogen. Ik deed mijn best om haar niet K.O. te slaan terwijl ik mijn arm om haar schouder legde. Ze kroop tegen me aan, alsof ze in me wilde kruipen en begon zachtjes te snikken. In horten en stoten kwam het hele verhaal eruit. Ze was bang om naar huis te gaan, bang dat ze het niet alleen zou aankunnen, en ze wilde liever bij mij blijven tot ik ook naar huis kon. Dat ik dan nog niet tot veel in staat zou zijn vond ze niet erg, maar ze was bang om alleen te zijn in ons huis. Ik luisterde en maakte af en toe sussende geluidjes als het snikken te hevig werd om nog te kunnen praten. Toen ze uitgepraat was zei ik haar dat ik het ook best in orde vond als ze nog bleef, ik had alleen gezegd dat ze naar huis moest gaan om haar vrijheid te verdedigen. Als zij wilde blijven mocht ze van mij, ik zou het best wel fijn vinden om met z’n drietjes op een kamer te liggen. Met betraande ogen keek ze me vragend aan. Ik glimlachte naar haar en ik voelde hoe ze een beetje meer ontspande. Dat was alvast 1 probleem van de baan, maar het verklaarde nog niet waarom ze zo schichtig had gereageerd op het binnenkomen van de dokter. Toen ik ernaar vroeg haalde ze haar schouders op, en ik voelde aan dat ik beter niet kon blijven aandringen. Nog nasnikkend lag haar hoofd tegen mijn borst. Ze keek me aan en ik knipoogde voor ik zacht haar tranen wegkuste…