Acht jaar geleden ging ik geneeskunde studeren. Ik zat vol idealen over het verbeteren van de wereld en kindjes met kanker genezen, en huppelde door het leven met Lena aan mijn zij. Lena was mijn high school sweetheart. We hadden elkaar leren kennen in het eerste middelbaar en halverwege het vierde ontdekten we dat we allebei clichégewijs verliefd waren geworden op onze beste vriendin. Gelukkig voor ons waren we elkaars beste vriendin, en we leefden nog lang en gelukkig. Lena speelde bas, en uiteraard vond ik dat supercool. Na het middelbaar had ze een nieuw groepje gevonden, een klasgenote van haar zong met een paar jongens, en ze zochten nog een bassiste. Zo kwam het dat ik op een lentenamiddag in een lelijke witte tent op een zompige wei stond te luisteren naar de soundcheck. Boem, paukeslag!* De zangeres zong en ik werd getroffen door een bliksemschicht. Zoals het hoort na een relatie van 3 jaar twijfelde ik en zat ik in de knoop, maar uiteindelijk maakte ik het uit met Lena. Toen die hoorde waarom, ik was verliefd op de zangeres die ik door haar had leren kennen, speelde Lena koppelaarster. Hoe fantastisch kan je zijn, nietwaar?
Die zomer had ik een fameuze tweede zit, maar ook een fameus nieuw lief, dus het studeren kon de (boerenfestival)pret niet drukken.
Een goeie twee jaar later was mijn intussen niet meer zo nieuwe lief afgestudeerd, en bewerkten we mijn ouders om mij kotgeld te geven, zodat we konden samenwonen. Dat liep niet meteen van een leien dakje, maar ondanks onze eerste grote RelatieCrisis verhuisden we een jaar later dankzij haar promotie en mijn connecties naar een leuk huisje. Tijdens mijn stagejaar cijferden we ons te pletter, om in februari dan toch te besluiten dat we aan kindjes zouden beginnen. De derde keer was de goeie keer, zij stopte even met zingen en negen maanden later was ons kleine wonder een feit. Ik hou niet zo van voorspelbare sprookjes, dus vond ik het nodig om de dag na zijn geboorte bijna te verongelukken, wat een ellenlange revalidatie en een nieuwe RelatieCrisis met zich meebracht. We praatten en wandelden in de Ardennen, nadat zij opnieuw was begonnen met haar band, en alles kwam weer goed. Die zomer stonden ze op MoerasPop en het boerenfestival-gehalte van hun optredens daalde langzaam maar zeker. Ze hadden een auditie gewonnen en konden daardoor toeren in het voorprogramma van één of andere Vlaamse band. De zomer was zalig. Ik was intussen met enige vertraging geslaagd voor mijn eindexamen en kon in augustus beginnen werken. Ik had besloten oogarts te worden, een clichéberoep voor vrouwelijke artsen, maar de regelmatige uren waren nu eenmaal een gigantisch pluspunt. Op de verjaardag van onze kleine Jesse vroeg ik haar ten huwelijk, en we begonnen stilaan uit te kijken naar een huisje dat groot genoeg was voor de geplande gezinsuitbreiding.
Het huwelijk werd gepland voor mei van het jaar nadien. Nu is het januari, en over enkele maanden wordt zij eindelijk mijn vrouw. Het huis is gekocht, we verhuizen de week voor onze trouw, zodat we na onze huwelijksreis in een volledig ingericht nieuw huis kunnen beginnen. Intussen zijn de plannen voor gezinsuitbreiding ook weer iets concreter geworden, de eerste afspraak in Jette hebben we al achter de rug, meer dan veel uitleg die we allemaal al kregen bij Jesse was het niet. We hebben besloten om de bloedonderzoeken op dag 3 en dag 14 en de echo al te laten doen bij onze huisarts, zodat we nadien meteen kunnen starten. We zijn er nog niet helemaal uit of we het met of zonder hormonen gaan doen, misschien proberen we het eerst een keertje zonder, we zien wel...
Die zomer had ik een fameuze tweede zit, maar ook een fameus nieuw lief, dus het studeren kon de (boerenfestival)pret niet drukken.
Een goeie twee jaar later was mijn intussen niet meer zo nieuwe lief afgestudeerd, en bewerkten we mijn ouders om mij kotgeld te geven, zodat we konden samenwonen. Dat liep niet meteen van een leien dakje, maar ondanks onze eerste grote RelatieCrisis verhuisden we een jaar later dankzij haar promotie en mijn connecties naar een leuk huisje. Tijdens mijn stagejaar cijferden we ons te pletter, om in februari dan toch te besluiten dat we aan kindjes zouden beginnen. De derde keer was de goeie keer, zij stopte even met zingen en negen maanden later was ons kleine wonder een feit. Ik hou niet zo van voorspelbare sprookjes, dus vond ik het nodig om de dag na zijn geboorte bijna te verongelukken, wat een ellenlange revalidatie en een nieuwe RelatieCrisis met zich meebracht. We praatten en wandelden in de Ardennen, nadat zij opnieuw was begonnen met haar band, en alles kwam weer goed. Die zomer stonden ze op MoerasPop en het boerenfestival-gehalte van hun optredens daalde langzaam maar zeker. Ze hadden een auditie gewonnen en konden daardoor toeren in het voorprogramma van één of andere Vlaamse band. De zomer was zalig. Ik was intussen met enige vertraging geslaagd voor mijn eindexamen en kon in augustus beginnen werken. Ik had besloten oogarts te worden, een clichéberoep voor vrouwelijke artsen, maar de regelmatige uren waren nu eenmaal een gigantisch pluspunt. Op de verjaardag van onze kleine Jesse vroeg ik haar ten huwelijk, en we begonnen stilaan uit te kijken naar een huisje dat groot genoeg was voor de geplande gezinsuitbreiding.
Het huwelijk werd gepland voor mei van het jaar nadien. Nu is het januari, en over enkele maanden wordt zij eindelijk mijn vrouw. Het huis is gekocht, we verhuizen de week voor onze trouw, zodat we na onze huwelijksreis in een volledig ingericht nieuw huis kunnen beginnen. Intussen zijn de plannen voor gezinsuitbreiding ook weer iets concreter geworden, de eerste afspraak in Jette hebben we al achter de rug, meer dan veel uitleg die we allemaal al kregen bij Jesse was het niet. We hebben besloten om de bloedonderzoeken op dag 3 en dag 14 en de echo al te laten doen bij onze huisarts, zodat we nadien meteen kunnen starten. We zijn er nog niet helemaal uit of we het met of zonder hormonen gaan doen, misschien proberen we het eerst een keertje zonder, we zien wel...
