0.04

“Goeienavond nog mevrouw van Halen, vraagt u aan de balie dus een afspraak met dokter Deroovere voor volgende maand.”

Ik plofte neer in de bureaustoel in de consultatieruimte. Eva verdiende dan wel wat extra met die namiddag consultatie, ze mocht haar patiënten houden. Vrouwen van 50 die elke maand op controle kwamen om hun dioptrie of hun oogdruk te laten controleren, dankjewel. Voor mij toch liever de iets spannender kant van de oogheelkunde.
Ik pakte al mijn papierwerk bij elkaar en holde naar de lift. Nog even mijn spullen uit mijn kastje in het OK halen en met een beetje geluk zou ik dan nog net voor sluitingstijd de supermarkt kunnen binnenstormen.

Een uur later stond ik met een boodschappentas en een plooibox in mijn handen naar mijn huissleutels te zoeken toen ze de deur voor me opendeed.
“Hey liefje, je haar ziet er schitterend uit, wist je dat?”
“Haha, très funny schat! Hoe was je dag?”
Nadat ik de boodschappen in de kast had gezet en uitgebreid verteld had over de kataraktoperatie en de consultatie zette ik thee en ging naast haar in de zetel zitten.
“Hoe is’t nog geweest met Jesse?”
“Eens thuis was hij wel okee, hij heeft de hele dag met z’n blokken en auto’s gespeeld. In de auto zei hij iets over een Tom en iets met donker en speelgoed. Ik weet niet goed wat het probleem was, maar’t is nu in elk geval opgelost.”
“Ik vind dat we eens moeten nadenken om hem naar de kleuterschool te sturen schat…”
Ze keek me aan alsof ik net gezegd had dat ik toch liever beenhouwer wilde zijn. De crèche was voor haar al een grote stap geweest, maar na 2,5 jaar had ze er eindelijk vrede mee, omdat hij in het ziekenhuis was, waar ze mij altijd konden bellen en ik op 10 minuten bij hem kon zijn als dat nodig was.
“Ik weet dat je hem pas wou sturen als hij 3 is, maar ik denk echt dat het tijd wordt. Er is nog een plaats vrij in de klas die na de kerstvakantie wordt opgestart, of hij dan nu gaat of na de krokusvakantie, zoveel maakt dat toch ook niet uit?”
Ze was blijkbaar nog steeds niet in staat om iets te zeggen.
“En kijk, na de krokusvakantie is zijn verjaardag, zijn eerste schooldag wordt toch een ramp, leuke verjaardag… en als we nog langer wachten… dan is het rond de trouw en de verhuis, of dan ben ik zwanger en dan is het alsof hij naar school moet om plaats te maken…”
Ze knikte stilletjes, alsof ze het nog steeds niet helemaal kon vatten. Alsof ze er niet helemaal zeker van was dat de kleuterjuf hem niet levend zou roosteren en opeten…

0.03

Telefoon. Een blik op de wekkerradio vertelt me dat ik mezelf nog twee uur slaap had gegund, maar als ik haar naam op het display zie verschijnen, klap ik mijn GSM open.

"Hey, sorry dat ik je wakker bel, maar Jesse doet al de hele dag lastig. Ze hebben me gebeld vanuit de kinderopvang. Jammeren, naar andere kindjes uithalen. De verzorgster kan hem zelfs niet pakken. Niet zijn gewone doen."
"Is hij in orde? Is hij ziek? Waarom bel je? Misschien..."
"Sssttt. Kalm, schat. Je bent bijna met een dokter getrouwd, beetje vertrouwen, misschien? Ik heb hem onderzocht, op 't eerste zicht lijkt alles in orde te zijn, gewoon vermoeid of krampjes. Vanavond zal 't wel over zijn."
"Als jij het zegt..."
"Luister, ik moet ervandoor, maar ik heb gezegd dat jij hem zou komen ophalen. Sorry, sorry. Operatie. Tot vanavond. Zie je graag."
Klik.

Ik duw mijn hoofd in het kussen om de nakende oerkreet te dempen. Tijd om op zoek te gaan naar mijn jeans.

Jesse steekt zijn armen naar me uit zo gauw hij me ziet. Mama. En een heel verhaal. Geen gehuil of gejammer, maar hij kijkt erg bedrukt en drukt me stevig tegen zich aan. Met een hand schrijf ik hem uit voor de dag en groet de verzorgster, die me een beetje vreemd aankijkt. Alsof mijn haar kammen het eerste is wat ik doe als ik wakker gebeld word. We hebben duidelijk andere prioriteiten. Een beetje opgelucht maar nog steeds bezorgd vat ik onderweg naar huis een conversatie aan met mijn brabbelende zoon. De naam Tom komt erg vaak terug en iets van speelgoed en donker. Ik kan er niet veel uit opmaken...

0.02

Ik haat maandagen… en zeker als zij de hele zondagnacht heeft zitten werken na een optreden en me dan vrolijk komt wakkermaken. Bah. Maar wel lief, spiegelei en toast. En lekker. Tussen de happen toast vroeg ik haar hoe het optreden geweest was, maar veel meer dan een ‘bwah, wel goed, veel volk, veel meezingende mensen, maar lang moeten wachten tijdens behoorlijk slechte optredens’ kwam er niet meer uit. Nadat ze om 2u was thuisgekomen had ze nog de hele nacht artikels geschreven zodat ze vandaag kon slapen. Op zich wel fijn dat haar baas dat soort dingen okee vond en ze dus geen verlofdagen moest opofferen voor de band, maar het schudde wel vaak haar, en bijgevolg ook mijn ritme door elkaar. Ze was moe, maar niet te moe om mij naast 10 euro nog een boodschappenlijst mee te geven. Of ik dat nog snel even kon doen voor ik naar huis kwam.

Ik sprong de douche in, moest daarbij nog steeds wennen aan mijn nieuw kort kapsel, terwijl zij Jesse klaarmaakte. Blijkbaar had hij vandaag weer een ‘ik wil geen boterham’-dag want tegen de tijd dat ik beneden kwam lag de halve keuken vol stukken brood met kaas of choco en zat hij zelfgenoegzaam fruitpap te eten. Ik lachte om zijn streken en haar vermoeide, bijna wanhopige gezicht, haalde de nodige spullen uit de kast en even later zag de keuken er weer ongeschonden uit. Na een tweede glas pompelmoessap trok ik Jesse zijn jas aan, pakte mijn spullen in de ene arm, hem op de andere, en kuste haar gedag. ‘Succes vandaag!’ zei ze nog, en ik was blij dat ze het niet vergeten was. Vandaag mocht ik voor het eerst zelf een operatie uitvoeren, uiteraard met de prof ernaast, maar toch…

Met Jesse achterin vastgegespt reed ik naar het ziekenhuis, waar ik hem afleverde in de kinderopvang en me zoals gewoonlijk moest haasten om nog op tijd boven te zijn. Ik kleedde me om en bekeek mijn dagschema. Al bij al viel het nog mee, één operatie zelf doen, assisteren bij de 4 volgende en na de middagpauze een paar uurtjes consultatie overnemen van een zieke collega…

0.01

Ik sipte van mijn intussen lauwe kopje groene thee, klikte het laatste venster weg en klapte m'n laptop dicht. Zuchtend leunde ik achterover, m'n hoofd in m'n gepijnigde nek. De nachten waren lang. Ik stretchte, grabbelde het bordje met dieet crackers en baande me een weg naar de keuken. Het donker bleek de laatste tijd zo'n trouwe bondgenoot dat ik amper mijn handen voor me uit hoefde te houden om ongewenste interacties met meubelstukken te vermijden. Iets waar ik overdag soms meer moeite mee leek te hebben. Vers daglicht deed de oude gordijnen boven het aanrecht rood oplichten en een draai aan de knop deed hetzelfde met de kookplaat. Het kraken van de brekende eieren klonk onwerkelijk luid in de stille keuken en ik keek toe hoe de doorzichtige substantie zichzelf in enkele seconden naar wit sputterde. Onherkenbaar. De tweedehands toaster zwoegde intussen piepend de sneetjes brood naar boven. Ik viste 10 euro uit m'n portefeuille, stopte ze onder de beker versgeperst pompelmoessap. De houten trap kraakte onder me. Onze slaapkamerdeur stond op een kier en mijn blote voet tikte de deur open. Ze werd gewekt door de klap waarmee het dienblad op haar nachttafel terechtkwam en plagend woelde ik door haar korte haren voor ze zich kreunend omdraaide. Ze keek me aan en met een hoofdknik richting de openstaande lade van haar nachtkastje en een brede grijns vroeg ik of ze permanente vervanging voor me gevonden had. Meer gekreun. Ochtendhumor sloeg niet aan vandaag. Mijn benen schuurpapierden tegen de hare toen ik afwachtend mijn plaats in ons bed innam. Het effect van een versgebakken spiegelei met toast kon niet lang meer uitblijven...

Wat vooraf ging...

Acht jaar geleden ging ik geneeskunde studeren. Ik zat vol idealen over het verbeteren van de wereld en kindjes met kanker genezen, en huppelde door het leven met Lena aan mijn zij. Lena was mijn high school sweetheart. We hadden elkaar leren kennen in het eerste middelbaar en halverwege het vierde ontdekten we dat we allebei clichégewijs verliefd waren geworden op onze beste vriendin. Gelukkig voor ons waren we elkaars beste vriendin, en we leefden nog lang en gelukkig. Lena speelde bas, en uiteraard vond ik dat supercool. Na het middelbaar had ze een nieuw groepje gevonden, een klasgenote van haar zong met een paar jongens, en ze zochten nog een bassiste. Zo kwam het dat ik op een lentenamiddag in een lelijke witte tent op een zompige wei stond te luisteren naar de soundcheck. Boem, paukeslag!* De zangeres zong en ik werd getroffen door een bliksemschicht. Zoals het hoort na een relatie van 3 jaar twijfelde ik en zat ik in de knoop, maar uiteindelijk maakte ik het uit met Lena. Toen die hoorde waarom, ik was verliefd op de zangeres die ik door haar had leren kennen, speelde Lena koppelaarster. Hoe fantastisch kan je zijn, nietwaar?

Die zomer had ik een fameuze tweede zit, maar ook een fameus nieuw lief, dus het studeren kon de (boerenfestival)pret niet drukken.

Een goeie twee jaar later was mijn intussen niet meer zo nieuwe lief afgestudeerd, en bewerkten we mijn ouders om mij kotgeld te geven, zodat we konden samenwonen. Dat liep niet meteen van een leien dakje, maar ondanks onze eerste grote RelatieCrisis verhuisden we een jaar later dankzij haar promotie en mijn connecties naar een leuk huisje. Tijdens mijn stagejaar cijferden we ons te pletter, om in februari dan toch te besluiten dat we aan kindjes zouden beginnen. De derde keer was de goeie keer, zij stopte even met zingen en negen maanden later was ons kleine wonder een feit. Ik hou niet zo van voorspelbare sprookjes, dus vond ik het nodig om de dag na zijn geboorte bijna te verongelukken, wat een ellenlange revalidatie en een nieuwe RelatieCrisis met zich meebracht. We praatten en wandelden in de Ardennen, nadat zij opnieuw was begonnen met haar band, en alles kwam weer goed. Die zomer stonden ze op MoerasPop en het boerenfestival-gehalte van hun optredens daalde langzaam maar zeker. Ze hadden een auditie gewonnen en konden daardoor toeren in het voorprogramma van één of andere Vlaamse band. De zomer was zalig. Ik was intussen met enige vertraging geslaagd voor mijn eindexamen en kon in augustus beginnen werken. Ik had besloten oogarts te worden, een clichéberoep voor vrouwelijke artsen, maar de regelmatige uren waren nu eenmaal een gigantisch pluspunt. Op de verjaardag van onze kleine Jesse vroeg ik haar ten huwelijk, en we begonnen stilaan uit te kijken naar een huisje dat groot genoeg was voor de geplande gezinsuitbreiding.

Het huwelijk werd gepland voor mei van het jaar nadien. Nu is het januari, en over enkele maanden wordt zij eindelijk mijn vrouw. Het huis is gekocht, we verhuizen de week voor onze trouw, zodat we na onze huwelijksreis in een volledig ingericht nieuw huis kunnen beginnen. Intussen zijn de plannen voor gezinsuitbreiding ook weer iets concreter geworden, de eerste afspraak in Jette hebben we al achter de rug, meer dan veel uitleg die we allemaal al kregen bij Jesse was het niet. We hebben besloten om de bloedonderzoeken op dag 3 en dag 14 en de echo al te laten doen bij onze huisarts, zodat we nadien meteen kunnen starten. We zijn er nog niet helemaal uit of we het met of zonder hormonen gaan doen, misschien proberen we het eerst een keertje zonder, we zien wel...

Hoofdstuk 4

Nadat ik haar bij de kinesist had binnengebracht, had ik Jesse in de creche afgezet en was ik er zo snel mogelijk vandoor gegaan. De stapel papieren die Jan een half uur later met een venijnig lachje op mijn bureau dropte, kwamen als een zegen, hoewel ze duidelijk niet zo bedoeld waren. 'Hier is absoluut niets veranderd terwijl je weg was,' knipoogde Nicky van het bureau naast mij. 'Koffie?' Ik trok mijn neus op. 'Too bad, jij bent duidelijk ook niet veranderd.' Tijdens de pauze vroeg ze me honderduit over Jesse en kirde ze bij het bekijken van de foto's. 'Oh, zo'n lief snoetje, heeft ie van jou!' Nicky was in dezelfde periode bij Pers@ aangenomen en na enkele dagen samenwerken was het me al meer dan duidelijk dat ze één van die mensen was, die nog nooit van stilte gehoord hebben. Na een maand had ik waarschijnlijk haar biografie kunnen schrijven en een half jaar later had ik een binnenhuisarchitect perfect kunnen uitleggen hoe haar huis er tot in de puntjes zou moeten uitzien. Maar ze was nu eenmaal Nicky en je werd eraan gewend. 'En gaan jij en Karel nu ook voor een baby of nemen jullie toch maar een hond?' Ze merkte de ironie in mijn stem nooit op en er kwam steevast een -in nickiaanse termen- diepgaand antwoord terug. Mijn gedachten dwaalden af naar het avondmaal en de repetitie van vanavond terwijl ergens in de verte het relaas van een gevecht tussen Karel en een tuinslang mijn aandacht had moeten vasthouden...

Het duurde nog een half uurtje voor ik naar de kine mocht toen ze me afzette in de hal van het ziekenhuis, dus besloot ik om een slechte gewoonte in ere te gaan houden. Thuis dronk ik nooit koffie omdat ik er het nut niet van inzag om een hele pot te zetten voor mij alleen. Bovendien kreeg ik altijd vieze blikken als de geur van koffie in de keuken hing. Ik reed naar de cafetaria en bestelde een koffie bij de verveeld kijkende blondine die even later aan mijn tafeltje stond. In stilte dronk ik van mijn kop, tot een vrouwenstem me deed opkijken.
‘Vind je’t erg als ik even hier kom zitten? ‘k Heb net mijn zoontje afgezet bij de kine, en kom hier wachten tot hij klaar is.’ Ik schudde mijn hoofd. Ze stak een sigaret op, en bood mij er ook één aan. Nog voor ik het helemaal besefte had ik ze opgestoken. ‘Eigenlijk ben ik gestopt,’ wilde ik zeggen, maar ik bedacht nog net hoe dom ik dat zelf ook vond klinken en rookte zwijgend verder. De vrouw stelde zich voor als Eva en vertelde honderduit over haar zoontje, Bart. Ik luisterde met een half oor en bedacht intussen dat ik vergeten was om iemand te vragen om me op te halen. Maar uiteindelijk had ik wel mijn GSM bij dus ik zou straks wel een paar mensen bellen voor een lift. Een blik op de klok boven de bar leerde me dat het bijna tijd was om naar binnen te gaan en ik liet Eva achter aan het tafeltje, nadat ik haar bedankt had voor de sigaret.
De kinesiste liet me 2 uur lang de gebruikelijke oefeningen doen, en kondigde aan dat ik waarschijnlijk tegen het einde van de week krukken zou krijgen. Toch nog goed nieuws vandaag. Ik kleedde me terug om, met wat hulp van een verpleegster die nog bezorgder was dan goed voor haar kon zijn. Toen ik er haar naar vroeg zei ze dat ze net was afgestudeerd. Het verbaasde me niet echt maar herinnerde mij wel aan de stapel cursussen die nog op mij lag te wachten.
Ik rolde mijn stoel naar de uitgang van het ziekenhuis en kwam in de gang Vincent tegen. Hij had niet veel tijd, want meer dan een ‘hey, alles okee?’ kon er niet af.
Na drie keer het geheugen van mijn GSM te overlopen besloot ik Lena te bellen om me op te halen. Ze was de enige die nu tijd zou hebben. Mijn ouders waren op vakantie, mijn broer en schoonzus waren aan het werk, en haar familie was naar de andere kant van het land op visite bij een of andere tante. De verplichte bezoekjes voor Jorn en Moira. Nog geen tien minuten later kwam Lena de parking op gezoefd. Ik groette haar met een kus en een knuffel en liet me in de auto helpen. Thuis vroeg ik haar nog even binnen, tenslotte hadden we geen van beide iets beters te doen, behalve studeren dan, maar daar had ik geen zin in. Uiteindelijk was het drie uur eer ze weer vertrok. Met tegenzin zette ik me aan tafel met m’n cursussen. Het studeren ging vlot, en de volgende keer dat ik opkeek hoorde ik de auto stoppen op de oprit. Ze kwam binnen met Jesse in haar armen en kuste me voor ze haar jas ophing en haar schoenen in een hoekje schopte. ‘Hey schat! Is spaghetti okee? Over een uurtje staat de rest hier al, en ik moet Jesse ook nog in bad doen voor we kunnen beginnen.’ ‘Voor mij is spaghetti meer dan okee, maar ik kan Jesse toch ook in bad zetten terwijl jullie repeteren?’ Ze glimlachte een beetje afwezig en ik haalde mijn schouders op en begon de tafel weer vrij te maken. Met Jesse op een stoel in zijn maxicosi, en mij aan tafel achter zich, begon ze te koken en blijkbaar ook eindelijk wat te ontspannen.
‘Hoe vond Jesse het op de crèche?’
‘Minder erg dan ik het vond om hem daar achter te laten,’ lachte ze. ‘Hij had zich blijkbaar wel geamuseerd, dat zei de opvoedster toch.’
Ik reed naar haar toe. ‘Dat had ik je toch gezegd? En morgen vind jij het ook al minder erg om hem daar achter te laten!’
‘Ben je thuis geraakt na de kine? Want je was vergeten om iemand te bellen, ik dacht er vanmiddag aan tijdens mijn pauze,’ veranderde ze vlug van onderwerp. Ik knikte. ‘Ik heb een taxi genomen, iedereen was aan het werk of weg.’
Ik wist niet eens waarom ik loog, en schrok er zelf van. Misschien om haar niet nog meer gespannen te maken dan ze al was. Wat kon het trouwens kwaad, er was toch niks gebeurd?

Max staarde naar het stukje tekst dat ik hem voorgelegd had en begon voorzichtig te neurieën terwijl hij op zijn gitaar enkele akkoorden aansloeg. Beetje bij beetje begon het nummer vorm te krijgen en telkens wanneer er iemand de garage binnenliep en mee begon te jammen, groeide de song. Vrij spontaan kwam ook de tekst voor de tweede strofe tot stand, hoewel ik meer van mezelf weggaf dan ik aanvankelijk had gewild.

I try to fight her
But she's just too kind
She touches me as if to say
Girl, it's gonna be okay
But her gentle fingers sting me
Bring what they should take away
Push me over the edge
So unaware of the danger

And if I win
I lose her help
And if I lose
I lose my life

We lieten het nummer even rusten en Michiel nam plots het woord. 'Seg mannen, ik...' Lena kuchte luid. '...en vrouwen...' vulde Michiel met een ten hemel gerichte blik aan '...dus, om maar meteen to the point te komen, ne maat van mij kent de organisator van Graspop en ik heb er via hem voor gezorgd dat wij in 't voorprogramma mogen!' We begonnen allemaal door elkaar te praten en het moet behoorlijk luid geklonken hebben, want ik zag haar hoofd in de deuropening verschijnen en Lena beantwoordde haar vragende blik. 'We mogen naar Graspop! Keigrappig, we waren er deze namiddag nog over bezig!' Ik keek haar vragend aan. 'Zijn jullie elkaar tegengekomen, ofzo vandaag?' Lena keek verbaasd. 'Oh, heeft ze dat niet verteld? Ik heb haar naar huis gebracht en ben een beetje blijven hangen.' Terwijl Michiel verder uitleg gaf, keek ik haar strak aan. Ze opende haar mond, maar sloot die meteen opnieuw. Niemand had iets in de gaten en ik wendde mijn blik af. Een donkere schaduw nestelde zich in mijn hoofd. Waarom had ze gelogen? Was er iets gaande tussen haar en Lena? Maar waarom had Lena dan zo luchtig gedaan? Ik wist niet wat ik moest voelen... woede of angst. Wat het ook was, ze verdiende mijn tranen niet! Tijdens de rest van de repetitie ging ik volkomen de mist in, mijn concentratievermogen liet het afweten en ik moest me meermaals verontschuldigen. We stopten een half uur vroeger dan voorzien en de gemoedelijke sfeer die er gewoonlijk hangt was ver te zoeken. Toen David als laatste de deur achter zich liet dichtvallen keek ik haar vragend aan. Ze staarde naar de grond. Dan naar mij. Terug naar de grond. Ik liet haar de pijnlijke taak de stilte te verbreken...

‘Uhm, ik weet niet… uhm, ik heb…’ stamelde ik.
‘Je hebt wat? Gegeten met Lena? Gekust met Lena? Seks gehad met Lena?’ Als ze me had kunnen neerbliksemen met haar ogen had ze het zeker en vast niet gelaten.
‘Schat, alsjeblief!’
‘En noem me godverdomme geen schat, je hebt er geen enkele reden toe.’
‘Maar er is niks gebeurd! Lena en ik, da’s al lang verleden tijd, dat weet je toch?’
‘Is’t daarom dat je gelogen hebt? Omdat er niks gebeurd is? Da’s wel enorm geloofwaardig moet ik zeggen.’
‘Ik weet het niet eens.’
‘Wat een geweldig excuus! En dan weet je waarschijnlijk ook niet waarom je gerookt hebt?’
Ik schrok. Het was van deze ochtend geleden dat ik die sigaret gerookt had, maar waarschijnlijk had ze het geproefd toen ze me kuste bij haar thuiskomst. Ik sloeg m’n ogen neer en bestudeerde onze keukenvloer.
Ze bleef maar doorrazen en het bijtende cynisme in haar toon en haar woorden deed me pijn. Ik keek haar niet eens aan, ik durfde niet.
Tot overmaat van ramp zette Jesse opeens zijn keel open, waarschijnlijk was hij wakker geworden van haar gebrul.
‘Normaal zou ik je op de sofa laten slapen, maar die staat me te dicht bij het bed.’
Ze zei niet eens ‘ons bed.’
‘Ik ga met Jesse naar boven, trek je plan. Ik slaap in de logeerkamer vannacht.’
Ze haalde Jesse uit zijn wieg, pakte de maxicosi in de keuken en beende de gang in. Ik had haar nog nooit zo kwaad gezien. Nadat ik alle lichten had uitgedaan hees ik mezelf in bed en nam niet eens de moeite om me om te kleden. Toen ze om half zeven de keukendeur opende leek het alsof ik geen oog had dichtgedaan. Zo voelde ik me, en zo zag ik er waarschijnlijk ook uit. Ze kwam naast het bed staan en gooide een zak op de vloer.
‘Hier zijn je kleren, kom je wel een tijdje mee toe.’
Ik wist niet waar kijken en koos dan maar opnieuw de vloer als studie-object.
‘Neem je cursussen ook maar mee, of zal je geen tijd hebben om te studeren?’
Ze deed nooit zo, we hadden al wel ruzie gehad, maar zo sarcastisch en gemeen had ik haar nog nooit gezien.
‘Ik breng je straks naar de kine, en ik veronderstel dat je wel bij Lena kan logeren. Of ga er voor mijn part wonen.’
Zonder een woord te zeggen zette ze me af op de parking van het ziekenhuis, ik werkte mijn kine af en belde Lena.
‘Kan je me ophalen, alsjeblief? En kunnen we dan naar jouw thuis? Ik denk dat ze me voorlopig niet meer thuis wil.’
Lena klonk bezorgd en zo stond haar gezicht ook toen ze kwam aangereden, amper vijf minuten nadat ik had opgehangen…

Ik gooide de deur van de logeerkamer met een klap dicht en barstte in tranen uit. De ribbels van de houten deur schaafden mijn rug terwijl ik me tegen de grond liet zakken en Jesse zette het op een huilen toen de Maxi Cosi met een harde klap neerkwam. Na mislukte partner nu ook mislukte moeder. Sussend tilde ik hem op mijn schoot en met één vinger volgde ik een traan op zijn wang. Zijn grote ogen keken me plots indringend aan, alsof hij alles zag wat ik even niet meer wist. Ik hoorde mezelf tegen haar schreeuwen, de woorden ketsten terug aan de binnenkant van m'n hoofd alsof iemand ze tegen mij riep. Want ik had ze niet gezegd. Ik niet. Ik ben niet hard. Niet zo. Het was mijn angst om haar kwijt te raken die haar wilde wegduwen voor ze het zelf deed. Ik wilde haar zo graag geloven en... en net daarom kon ik het niet. Ze moest me overtuigen. Ik wilde het veel te graag geloven. Half verdoofd ging ik op zoek naar Jesse's reisbedje en legde hem kortbij het bed. Mijn arm bungelde langs het bed naar beneden en met zijn kleine vuistje omklemde hij mijn vinger. Op een vreemde manier stelde het me gerust, alsof hij onze rollen omkeerde. Ik staarde in het donker en hoewel de ongemakkelijke houding m'n ademhaling afsneed, wilde ik niet bewegen, hem niet loslaten. Het begon al weer licht te worden voor ik eindelijk in slaap viel...
De stilte in de auto woog zwaar. Te zwaar om te verbreken en te zwaar om te ondergaan. Het portier knalde toe en de dreun bleef in mijn oren hangen terwijl ik de auto om de bocht stillegde en haar van achter een muur gadesloeg. Misschien hoopte ik wel dat ze zou vallen, dat ik naar toe kon rennen en haar vasthouden en zeggen dat het er allemaal niet toe deed. Maar ze viel niet. Ze keek niet op of om terwijl ze haar weg vervolgde en ik kneep mijn ogen samen alsof ik zo in haar hoofd zou kunnen kijken. De deur klapte toe. Ik stapte in. De weg zoog me naar binnen en vulde mijn hoofd met een zwart dat de hele dag bleef hangen. Op het werk zonderde ik me af en tijdens de middagpauze bleef ik doorwerken. Pas nadat ik Jesse 's avonds van de creche had afgehaald durfde ik mijn emoties weer even los te laten. De tranen prikten achter mijn ogen en het huis was zo leeg. Met te luide muziek en te veel licht probeerde ik de ruimtes te vullen terwijl ik in de keuken een pakje Noodles opwarmde. Plots rinkelde de telefoon...

Ik vertelde het hele verhaal aan Lena, nadat ze me een kop koffie en een sigaret had aangeboden. Ze zat tegenover me en keek me alleen maar rustig aan. ‘Je had het haar gewoon moeten vertellen,’ zei ze zacht. ‘Waarom heb je dat niet gedaan?’ Ik haalde mijn schouders op. Ik wist het zelf niet helemaal goed meer. Ze was al zo gespannen toen ze thuis kwam, en ik had het niet erger willen maken, maar zoals zo vaak had ik net het tegenovergestelde bereikt. Het tegenovergestelde in het kwadraat. We praatten nog een uurtje verder en nadat ik met grote moeite een boterham naar binnen had gewurmd, zette ik me met mijn cursussen in Lena’s studeerkamer. Ik betrapte mezelf erop dat ik vaak op mijn horloge keek, alsof ik verwachtte dat ze elk moment hier kon binnen stappen, om te zeggen dat het haar speet. Om een uur of 6 stak Lena haar hoofd om de deur, ze zou aan het eten beginnen. Ik knikte en sloeg de cursus dicht. Echt veel had ik toch niet gedaan vandaag. Ik nam m’n GSM, en toetste haar nummer in. Het enige dat ik al jaren vanbuiten kende. Het belde niet eens, direct haar voice mail. Batterij weer plat waarschijnlijk, dacht ik met een glimlach.

De hoorn klikte in de haak en ik voelde me schuldig omdat ik mijn moeder zo snel had afgewimpeld. Een gemaakt gesprek was wel het laatste waar ik zin in had en ik wilde niet dat ze hoorde dat er iets mis was. Afwezig staarde ik naar het warme bekertje voor me op tafel. Waarom belde zij niet? Ik wist dat ik haar weggestuurd had, maar ze kon mijn gedachten toch lezen? Of was dat niets meer dan een liefdevolle illusie? Nee, dat we elkaar begrepen zonder te veel woorden had ons samen gehouden, al had een woordtekort ons al één keer aan de noodrem doen trekken. Was het nu weer zover? Te veel gebeurd en te weinig woorden om het bloed te stelpen. Ik zuchtte, stond op en kieperde mijn onaangeroerde eten bij het GFT. Met Jesse op de arm liep ik van de keuken naar de woonkamer. Ons bed weerspiegelde de puinhoop die onze relatie nu was. Ik trok aan de lakens en probeerde met mijn vrije hand de plooien glad te strijken toen de deurbel rinkelde. Nog in gedachten verzonken opende ik de deur. Daar stond ze. En ik kon alleen maar slikken...

Ik zocht het nummer van de vaste lijn en belde daarheen. Ik wachtte tot hij aan de andere kant zou overgaan toen Lena riep. Het eten was klaar. Ik hing op en reed naar de keuken. Na de afwas weigerde ik een nieuwe sigaret en vroeg Lena om me thuis te brengen. Ze zou nu al wel afgekoeld zijn, hoopte ik tenminste. Ik pakte m’n kleren en cursussen weer in en zat mezelf in de auto alleen maar zenuwachtig te maken. Lena zette me af op de hoek en ik reed traag naar ons huis. Het duurde even voor ik de moed verzameld had om aan te bellen. Ze kwam opendoen, met Jesse op haar arm. Ze keek me aan en ik zag dat ze slikte. Ik deed hetzelfde en produceerde een flauwe glimlach. ‘Ik denk dat we eens moeten praten…’ Ze knikte en liep naar de keuken, waar ze Jesse in zijn maxi cosi zette.
‘Wil je, uhm, iets drinken ofzo?’ Ik schudde mijn hoofd en wachtte tot ze tegenover me zat. En daarna wachtte ik nog. Het bleek moeilijker dan gedacht om alles uit te leggen.
‘Uhm, Lena en ik, er is niks gebeurd, echt niet. Ik heb niks gezegd omdat… je was al zo van streek, en ik wilde je avond niet nog meer verpesten. Ik weet dat je nog altijd jaloers wordt als je ons samen ziet.’ Ai, foute zet. Haar gezicht verstrakte en ik stopte met praten. Nu was het haar beurt…

'...dus ik word altijd jaloers?' hoorde ik mezelf op een bijna ijzige toon vragen. Ze staarde naar de grond en plots deed het me zoveel pijn haar zo te zien en te weten dat mijn hardheid en mijn kille houding de oorzaak waren. Ik wist dat de tranen zouden komen als ik mijn harde masker liet vallen, maar ik kon niet anders dan haar de kans geven om terug tot me door te dringen. 'Ik weet het niet...' klonk ik plots veel zachter. Verder praten lukte niet want de woorden bleven steken in mijn keel. Ze bleef staan en staarde alleen maar en ik wist dat er nog niet genoeg gepraat was om ons terug bij elkaar te brengen. Ze kon haar arm niet om me heen leggen, want zij had me net geschopt. Het zou te hypocriet zijn. En toch wilde ik niets anders, niets liever dan dat. Maar we bleven staan als twee vreemden. Zonder nog verder na te denken draaide ik me plots van haar weg. Misschien was mijn onbewuste een betrouwbaarder raadgever dan mijn eeuwige rationaliteit. Ik nam Jesse uit de Maxi Cosi, legde hem op haar schoot en fluisterde: 'Ik moet gewoon enkele zaken voor mezelf op een rijtje zetten... Kan je... Wil je pas morgen praten?' Ik wachtte niet op een antwoord, drukte mijn mond tegen haar voorhoofd en zei geluidloos 'Slaapwel'. Mijn blik dwaalde nog even af naar Jesse voor ik haar de rug toekeerde en de trap op liep. De logeerkamer voelde nog killer aan dan gisteren nu ik er in mijn eentje lag, maar ik moest haar tonen dat ze nog steeds mijn vertrouwen had. Dat ik haar geloofde en dat ik wist dat ik het misschien eerst bij mezelf moest zoeken. Hoe kon ik dat beter dan door hem bij haar te laten? Met de achterkant van mijn hand wreef ik over mijn ogen. Mijn ademhaling was zwaar, net als mijn gedachten. Als ik eerlijk was tegen mezelf had onze ruzie niet zoveel met Lena te maken. Het was gewoon de aanleiding geweest, maar niet de reden. Het ging niet eens slecht tussen ons, maar ik had te veel verborgen. En dan het ongeval. Het had ergens toch een kloof geslagen en die moesten we nu dichten. Ik wist het. Het werd tijd werd om bepaalde dingen onder ogen te zien...

Ik keek naar de plek waar zij net had gestaan, en van daar naar de deur, en van de deur naar het kind op mijn schoot. Plots schoot het door mijn hoofd dat het de eerste keer was dat ik Jesse zo bij me had, met zoveel verantwoordelijkheid, met zoveel dingen te doen. Het ongeval had meer veranderd dan ik eerst gedacht had, en die veranderingen zouden nog wel een tijdje voelbaar blijven. Ik liet me meedrijven met m’n gedachten maar kwam snel terug met beide voeten op de grond terecht door Jesse die zijn keel openzette. Ik zag op het aanrecht een flesje staan en haalde de flessenwarmer uit de kast. Terwijl zijn melk warm werd kreeg hij een schone pamper om, waarbij hij me vol verbazing aankeek. Een steek van jaloezie ging door me heen. Ik had nog zoveel op te bouwen met hem, ik had niet die automatische band die zij met hem had, en ik was zo lang afwezig geweest. De flessenwarmer piepte en Jesse sloot zijn oogjes terwijl hij dronk. Hij verkoos het overduidelijk om rechtstreeks van de bron te drinken, maar het feit dat hij eten kreeg maakte toch al veel goed. Ik stopte hem in zijn bed en liet mezelf op het onze ploffen. Met 1 hand zocht ik naar een cursus maar kon er mijn gedachten niet bijhouden. Ik had gevoeld dat de ruzie om meer ging dan Lena, maar kon niks bedenken. Alles ging goed tussen ons, we moesten nog wat dingen verwerken en gewoon worden, maar gezien de omstandigheden ging alles prima. Allerlei gedachten tolden rond in mijn hoofd, opnieuw stak het idee aan een ander de kop op, maar dat verdrong ik. We hadden het dit weekend toch fijn gehad? Uit schuldgevoel, dacht ik meteen daarna. Het leek wel alsof een engeltje op mijn ene en een duiveltje op mijn andere schouder ruzie met elkaar maakten, alsof ik in een dom televisieprogramma beland was. Ik dwong mezelf om 10 keer te herhalen dat ze geen ander had, en probeerde daarna om aan niets meer te denken zodat ik in slaap kon vallen. ’s Ochtends maakte een flauw zonnetje me wakker en ik hoorde haar rommelen in de badkamer. Meteen staken alle gedachten van gisterenavond weer de kop op. Toen ze beneden kwam begroette ze me met een flauwe glimlach voor ze Jesse uit z’n bed haalde. Eens hij alles had gekregen wat hij nodig had, kwam ze naast mij op het bed zitten. ‘We moeten praten, écht praten, maar ik wil er echt de tijd voor nemen, niet zomaar snel voor jij naar de kine moet en ik naar het werk, of vlak voor een repetitie.’
Ik schudde mijn hoofd en hoorde nog amper wat ze zei. Ze hadden 2 dagen na elkaar repetitie deze week, vandaag en morgen. Dat zou betekenen dat we pas vrijdag konden praten. Het deed pijn dat haar muziek weer eens voorging op mij, op onze relatie, maar ergens wist ik wel dat ze die tijd vast wel voor iets anders nodig had. Voor ik het wist flapte ik eruit dat ik bij mijn broer zou logeren, daar was het rustig en kon ik ’s avonds studeren. Ik had niet echt verwacht dat ze zo opgelucht zou zijn met dat voorstel, maar ik duwde weer alle gedachten weg. Ze zou me vrijdagavond oppikken en dan zouden we naar de Ardennen rijden tot zaterdagavond. Jesse kon zolang wel bij haar ouders blijven. Het schoot door mijn hoofd dat ze echt wel iets serieus wilde bespreken, anders zou ze Jesse nooit zo lang achterlaten. Ik vroeg nog of ze het niet erg vond dat Lena me oppikte in het ziekenhuis, zij was immers de enige die overdag thuis was, en begon me daarna aan te kleden. Toen ze me een uurtje later afzette pakte ze me vast alsof ze me weken niet zou zien. En om eerlijk te zijn, zo voelde het ook…

In gedachten had ik haar armen nog om me heen terwijl ik aan het slot van de wagen morrelde. Het ding liet het de laatste tijd volkomen afweten en we kwamen er maar niet toe het te laten herstellen. Misschien wilden we gewoon niet geconfronteerd worden met het feit dat we daar eigenlijk amper geld voor hadden. Ik begon echt te verlangen naar de dag waarop ze afgestudeerd zou zijn. Daar moesten we het ook nog over hebben. Met maar één kostwinner, een derde persoontje erbij, alle ziekenhuiskosten en die KID-behandeling, die een serieuze hap uit ons budget geweest was, zaten we nu erg krap bij kas. Het was nog wel leefbaar, maar veel plaats voor extra's was er niet meer... Helemaal in gedachten verzonken kwam ik het bureau binnen en plofte neer op mijn stoel. Het viel me plots op dat er een vrolijke sfeer hing en ik draaide me om naar Nicky om te vragen wat er gaande was. Nog voor ik mijn mond kon openen, kirde ze 'Matthew is er!'
'Matt? Echt?' vroeg ik ongelovig.
'Yep en hij is lekkerder dan ooit.' Ze produceerde een grommend geluid en ik draaide met mijn ogen. Matthew was een jonge Amerikaan die hier een tijdje gewerkt had als correspondent. Toen hij anderhalf jaar geleden onverwacht terugkeerde naar zijn geboorteland was iedereen teleurgesteld geweest. Ik, omdat we ontzettend goed met elkaar konden opschieten en de rest van de -overwegend vrouwelijke- redactie, omdat hij nu eenmaal zo'n lekker stuk was. Nicky vertelde me dat hij momenteel even bij Jan op het bureau was om te bespreken wanneer hij hier terug zou kunnen beginnen. Ze was net in de helft van een idiote opmerking over mijn extatische blijheid om een man, toen Matt naar buiten kwam. Vijf seconden later was ik gevangen in zijn sterke armen en bestookten we elkaar met vragen. We hadden allebei heel wat te vertellen en ik merkte dat het me goed deed alles van de afgelopen maanden eindelijk met iemand te kunnen delen. Zelf had hij het ook niet altijd even gemakkelijk gehad, maar tegen het einde van de dag leken we allebei een beetje vrolijker dan we in het begin geweest waren. Fluitend haalde ik Jesse af van de creche en hoewel mijn opgewektheid me nogal ongepast leek gezien de situatie, probeerde ik er angstvallig aan vast te houden. Ik kon het me niet veroorloven weer een repetitie naar de knoppen te helpen. Jesse vertelde me over zijn dag in zijn eigen taaltje en ik zong een vrolijk liedje voor hem. Af en toe keek ik vertederd opzij en kriebelde zijn buik. We waren al snel thuis en terwijl ik de oprit indraaide, zag ik een vrouw voor onze deur staan. Het duurde enkele ogenblikken voor ik haar herkende, maar toen de wagen stilstond drong het tot me door. De vrouw was Lena...

Tijdens de kine richtte ik mijn blik op oneindig, in de hoop niet te veel te moeten nadenken over alles wat gebeurd was. Een dokter kwam me vertellen dat ik vrijdag krukken zou krijgen, maar meer dan passief knikken kon er echt niet af. Ik belde Lena om me op te halen, en na het middageten stortte ik me op mijn cursussen. Nog 2 weken vooraleer ik examens had. Het werd nu wel stilaan tijd dat ik er vaart achter zette, de voorbije weken had ik niet echt veel kunnen doen.
Tot mijn eigen grote verbazing lukte het studeren geweldig goed. Om vier uur kwam Lena de studeerkamer binnen met een kop koffie, het was tijd om even te pauzeren.
'Ik wil je iets vragen, of eigenlijk iets zeggen, als je nee zegt doe ik het nog steeds.'
Ik glimlachte. Eigenwijze Lena, ze was echt nog geen haar veranderd, vroeger was het ook al zo. Eerst vroeg ze mijn mening, maar uiteindelijk dreef ze toch haar eigen willetje door. Mijn glimlach interpreteerde ze als een aanmoediging om verder te gaan.
'We hebben straks repetitie, en ik denk dat ik best wat vroeger vertrek. Ik heb besloten dat jullie een probleem hebben, maar ik niet, en de repetities worden stilaan wel heel erg belangrijk. We kunnen het ons echt niet meer veroorloven om er nog een te laten verknallen door spanningen. Ik wil met haar praten.'
Ik slikte en wachtte even voor ik iets antwoordde.
'Ik denk niet dat ze problemen heeft met jou hoor, maar je hebt gelijk, je kan alle mogelijke spanningen beter uit de weg ruimen. Ik bel Kris wel even om te vragen of hij me vroeger kan ophalen.'
Lena glimlachte een beetje halfslachtig en liet me weer alleen met mijn GSM en mijn cursussen. Ik belde mijn broer op z'n werk, hij zou me ophalen onderweg naar huis, en verdiepte me daarna weer in een cursus die ik inmiddels bijna vanbuiten kende.
Voor ik bij mijn broer in de logeerkamer in bed kroop, kon ik alleen maar denken: nog 2 keer slapen, en dan weet ik ten minste waar dit heen gaat...

Lena stond me met een scheve grijns aan te kijken. Even tevoren had ik haar als een klein verlegen schoolmeisje begroet. Blozend had ik beseft waarvan ik haar eigenlijk allemaal onterecht beschuldigd had en hoe ze het hele verhaal gehoord moest hebben. Maar het enige wat ze deed was me aankijken en lachen, grijnzen. En met die grijns gaf ze je het gevoel dat ze dwars door je heen keek, dat ze het allemaal wel begreep, want je was maar een mens en mensen hebben nu eenmaal gevoelens en die hadden ze niet altijd onder controle. Zo was Lena. Ze was nooit kwaad-of dat leek toch zo- en altijd begripvol, soms tot op het ergerlijke af. Soms wilde je er gewoon de emoties uit schudden en weten wat ze écht dacht. Terwijl ik zo over Lena liep te denken, was ik naar de keuken gegaan om drinken te halen. Uit de woonkamer klonken kraaiende geluidjes van Jesse en met het dienblad met limonade en koekjes in mijn handen, bleef ik hem en Lena vanuit het deurgat gadeslaan. Ze maakte grappige geluidjes voor hem en liep met twee vingers van zijn kleine teentjes over zijn been, buik en borst om te stoppen bij zijn neusje en er een zacht tikje op te geven. Daarna blies ze over zijn buik en hij liet het zich welgevallen, hij gierde zelfs van pret.
'Je zou een goede moeder zijn,' liet ik me ontvallen, terwijl ik het dienblad naast haar neerzette. Ze lachte, maar haar ogen lachten niet mee. Haar ooghoeken leken naar de grond te wijzen en over haar netvlies lag een glazige schijn. Waar ik net nog gehoopt had dat ik ooit haar emoties kon doorzien, voelde ik nu immens veel medelijden bij die aanblik, want als zelfs zij het niet kon verbergen, moest het wel erg diep zitten. Ik zette me naast haar en legde een arm om haar schouder. Zo bleven we even zitten. Stil. Troostend zonder woorden tot een kwalijke geur onze neusgaten binnendrong. Ze keek me aan en met een herwonnen glimlach vroeg ze 'Zal ik hem verversen?' Ik stemde in en zei er met een knipoog bij dat ik ondertussen wel een telefoontje naar een bepaalde iemand zou plegen...

Ik opende mijn ogen en half slaperig lag ik me af te vragen wat me gewekt had. Na een blik op de wekker wist ik dat het half 9 was, anderhalf uur nadat ik was gaan slapen. Niet dat ik echt moe was, maar als ik sliep dacht ik tenminste niet aan een kapotte relatie en een kind waarvoor ik een vreemde was.
Een paar seconden later ging mijn GSM af en herinnerde ik me dat het dat was waar ik van wakker was geworden. Zonder te kijken op het scherm nam ik op.
'Hallo?'
Ik was nog niet echt goed wakker maar dat veranderde op slag toen ik aan de andere kant 'met mij' hoorde. Zij? Nu? Ik dacht dat ze tijd nodig had, dat ze me even niet wilde zien?
'Uh, ja?' Meer kwam er echt niet uit, ik was te verdwaasd om iets zinniger te kunnen zeggen.
'Heb ik je wakker gemaakt?' Ze klonk lief en bezorgd, en ik voelde dat ik begon te trillen. God wat miste ik haar.
'Ja, maar dat geeft niet, zeg maar.'
'Ik wilde alleen even zeggen dat alles okee is met Lena. Ik dacht dat je dat misschien wel wilde weten.'
'Oh, ja uh, bedankt voor't bellen.'
'Da's graag gedaan. Tot vrijdag dan?'
'Ja tot vrijdag, 6u bij Lena?'
'Ja zoiets. Heb je nog iets nodig dat nog hier ligt? Dan geef ik het wel mee met Lena straks, na de repetitie.'
'Nee, ik denk het niet, nee.'
'Okee, bye!'
'Yep, bye.'
Ik staarde nog minstens 2 minuten naar de GSM in mijn hand en vervloekte mezelf. Waarom had ik haar niet gezegd dat ik haar miste? Waarom had ik niet gezegd dat ik zielsveel van haar hield? Waarom kon ik zo'n dingen nooit eens zeggen als het er toe deed?
Langs de andere kant, waarom had zij niet gezegd dat ze me miste? Misschien kon ze best zonder mij en vond ze het wel okee zo.
Ik lag te woelen en ik viel pas in slaap na wat honderdduizend blikken op de wekker hadden geleken. De laatste keer die ik me herinnerde was het half 5.
Bij de kine vervloekte ik mijn gepieker, ik was kapot, had veel te weinig en bovendien slecht geslapen, en was amper in staat om mijn ogen open te houden. Ik was al geen ochtendmens, maar dit was gewoon een regelrechte ramp.
Vincent wandelde voorbij en zag me slaperig mijn oefeningen doen.
'Hey alles okee? Je ziet er verschrikkelijk moe uit, moet ik zeggen.'
'Goeiemorgen, of zeg maar morgen, ik ben ook verschrikkelijk moe. Een vrouw is al een afrader, maar de mijne is dat helemaal, ik word er gek van.'
Het leek een wanhopige poging om een beetje humor in de hele situatie te zien, en dat besef was al genoeg om me weer neerslachtig te maken. Ik merkte wel dat Vincent nogal dromerig keek toen hij afscheid nam, maar dacht er niet bij na.
'Morgen je krukken, concentreer je daar maar op. Ik moet verder, ik zie je nog wel!'
'Bye.'
In al die maanden hadden deze oefeningen nog nooit zo verschrikkelijk geleken. De kinesist kwam langs en ik zag in z'n ogen dat hij nog't meeste zin had om me recht in m'n gezicht te slaan. En hij had gelijk ook. Ik herpakte me en haalde het beeld voor ogen dat me al die maanden had recht gehouden. Zij, Jesse, ik en mijn eerste kindje onderweg. Zo hadden we het gepland. Morgen kreeg ik die krukken en ik zou ze zo snel mogelijk weer kwijt spelen ook.
Ik was bijna weer vrolijk toen ik de hal inreed waar Lena me stond op te wachten...

Ik sloeg linksaf en vloekte toen een auto me rakelings de pas afsneed. Jesse was wakker geschrokken door de schok en begon te jammeren. Dat moest er nog bijkomen. Het leek wel of de wagen gevuld was met mijn gedachten en het gehuil alles uit zijn voegen zou doen barsten. De afgelopen twee dagen waren verwarrend geweest. De bandrepetities gingen goed, ik kon alles even van me afzetten en de muziek nam me mee. We hadden zelfs verschillende songs afgewerkt en de songlist voor MoerasPop samengesteld. Dat Lena op de hoogte was, zorgde nu zelfs eerder voor een geruststelling. Ze bleef altijd nog even praten. Checken of ik wel oké was. Ik wist niet of zij het haar gevraagd had of ze het gewoon zomaar deed, omdat ze nu eenmaal zo was. Maar het bleef lief. Het wakkerde enkel mijn schaamtegevoel tegenover haar aan. Ze had gezegd dat het niet nodig was. We hadden het erover gehad. Het bleef knagen.
De nachten waren lang en rusteloos, ik zocht naar woorden om het te vertellen. De vraag of het er wel toe deed, bleef centraal staan als een magneet die elke andere gedachte naar zich toe trok. Zuchtend parkeerde ik me voor de deur van mijn ouderlijke huis en dwong mezelf opgewekt voor de dag te komen. Mijn moeder opende de deur nog voor ik alles uit de koffer had gehaald en bespaarde me zo ook meteen de onmogelijke lijdensweg naar de deurbel. Al snel had ze haar kleinzoon in de armen genomen en moest ik afscheid nemen als ik haar op tijd wilde afhalen. Ik kuste 'oma' op de wang en streek nog even langs Jesses wang terwijl ik hem even helemaal in me opnam. 'Dag klein mannetje van me, ik bel je morgen en overmorgen en misschien nog wel vanavond en...' Toen wierp ik een schuine blik op mijn moeder die met een alwetende glimlach naar me zat te kijken...

De tijd leek vooruit te kruipen. Tegen de avond kende ik zowat alle cursussen die ik had meegebracht uit het hoofd, en was ik het studeren vooral ook beu. Over twee weken had ik mijn allerlaatste examenreeks op de universiteit, maar dit weekend stond er een veel groter examen voor de deur. Na een paar geïrriteerde blikken van mijn broer en zijn vriendin omdat ik niet stil kon zitten besloot ik te gaan slapen. Nu ja, ik probeerde te slapen. De nacht duurde lang, en bij elke blik op de wekker werd ik zenuwachtiger en onzekerder. Niet omdat ik krukken zou krijgen, maar omdat we dit weekend zouden praten. Nog steeds had ik geen enkel idee waarover het ging in deze hele crisis.
Bij de kinesist probeerde ik de hele chaos in mijn hoofd even te vergeten. Eerst wilde dat niet echt lukken, maar al snel bleek dat ik al mijn aandacht nodig had voor het oefenen met de krukken. In het begin liep het moeizaam en wilde ik veel te grote passen nemen, waardoor het dodelijk vermoeiend was. Na een tijdje functioneerden de krukken al bijna als 2 extra benen. Op mijn rechterenkel mocht ik voorlopig nog niet steunen, maar de linker was in staat om me vooruit te helpen. De vrijheid die ik plots had overweldigde me, het was maanden geleden dat ik nog zonder hulp langer dan een paar seconden had kunnen rechtstaan. Ik kon amper geloven dat ik nu een groot stuk van mijn zelfstandigheid terug zou krijgen, ik was er zo aan gewend geraakt dat alles voor mij gedaan moest worden... Ik voelde mijn ogen vochtig worden, van blijdschap, maar ook van onzekerheid. Kon ik die zelfstandigheid wel opeens terug aan? Ik was er echt wel aan gewend, en af en toe genoot ik er wel van niets te moeten doen. Ik schudde mijn hoofd en slikte de tranen dapper weg. Als ik ooit van die dingen af wilde stond er nog veel oefening op het programma, en daar kon ik maar beter meteen aan beginnen. Een verpleegster volgde me met mijn rolstoel naar de inkomhal, waar Lena me stond op te wachten. Die rolstoel zou nog van pas komen als ik moe was, of voor grotere afstanden. Ik zag Lena staan voor zij mij zag, en ik kon de zenuwen en de nieuwsgierigheid van haar gezicht aflezen. Lena was voor veel mensen ongetwijfeld een gesloten boek, en het had ook mij veel tijd en oefening gekost, maar ik kon bijna feilloos zeggen wat ze voelde. Toen ze me zag aankomen stormde ze de hal door, waardoor ze heel wat mensen vreemd deed opkijken, en vloog rond mijn nek. Alweer voelde ik tranen opwellen, maar hier wilde ik zeker niet huilen. Opnieuw dapper slikken dus. Lena veegde met een vinger langs mijn ogen. Het aflezen van gevoelens werkte duidelijk nog steeds in twee richtingen. Nadat ze de rolstoel van de verpleegster had overgenomen huppelde ze bijna over de parking naar de auto. De rest van de namiddag bracht ik door met inpakken, en met verder oefenen. Zij wist nog niet dat ik mijn krukken had, en misschien zou die verrassing er toch nog voor zorgen dat het weekend in een ontspannen sfeer kon beginnen. De wijzers van de klok in Lena's eetkamer gingen trager vooruit dan ooit. Na wat dagen leek werd het dan toch zes uur, en even later hoorden we een auto stoppen voor de deur.

Ze stond voor me in de deuropening. Ze stond, geflankeerd door twee krukken. Het uiteinde van haar afgebleekte jeans hing weer nonchalant over haar voeten. Een herinnering, een verwijzing naar haar licht arrogante houding was terug te vinden in de -hoewel wankele- herwonnen pose. Ik slikte. Opwinding. Het was het laatste wat ik verwacht had nu te voelen en zeker het laatste waarvan ik dacht dat het de overhand zou nemen. Een warmte liet mijn wangen rood kleuren terwijl verwarde tranen ze hadden moeten afkoelen. De emotie leek misplaatst en verlegen vermeed ik haar blik terwijl ik een compliment over de krukken mompelde en mijn toevlucht tot haar bagage nam. Vooroverbuigend streek ik net iets langer langs haar been dan nodig in de hoop dat ze begreep wat ik niet kon vertellen, maar ik voelde geen reactie. Lena kwam naar buiten en dropte haar cursussen in de auto voor ze ons allebei een knuffel gaf en ons met een liefhebbende strengheid in haar stem naar onze auto verbande en ons beval van ons weekend samen te genieten. Ze wilde de spanning doorprikken, maar de naald was niet fijn genoeg. Ik hield het portier open en hielp haar instappen voor ik de krukken in de koffer legde. We konden elkaar niet aankijken, de sfeer was bevreemdend en ik verweet mezelf dat ik hiermee alleen mijn angst voor dit moment waarmaakte, dat het niet zo moest zijn. Het constante gebrom van de motor ontspande me na een tijdje toch enigszins en op de autostrade durfde ik eindelijk naar haar kijken. Ze staarde afwezig naar buiten en de jonge rimpels vormden een tekening langs haar ooghoek. Traag strekte ik mijn hand uit, ze mocht me pas opmerken als ik haar been zou raken. Haar lichaam sidderde even onder mijn vingers, maar ze bleef naar buiten staren. Elke streling schreeuwde in mijn hoofd. 'Kijk me aan... Kijk me aan!'. Ze deed het niet. Het verkeer dwong me haar been los te laten en ik kon niet de moed opbrengen iets te zeggen...

Verdomme! Was dat nu echt alles dat ze kon zeggen? 'Je hebt krukken, fijn!' Meer had ze nog niet gezegd sinds ze bij Lena was aangekomen. En als ze er dan nog in geslaagd was om het gemeend te laten klinken, maar nee, het klonk als een slecht excuus voor iets dat ze niet wilde zeggen. Waarschijnlijk was het dat ook. Die blos op haar wangen, de toewijding waarmee ze de bagage in de auto legde, het verried het gigantische excuus-gehalte van die 4 woorden.
We waren nu al meer dan een uur onderweg en nog steeds had ze niets gezegd. Ze had haar hand op mijn been gelegd, dat wel. Ik zat naar buiten te kijken toen ik haar strelen opmerkte. Ik verstijfde, en voor de zoveelste keer voelde ik de tranen opwellen. Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht die aan haar te tonen. Niet nu, niet in deze situatie. Ik vertikte het om als eerste de stilte te verbreken, dit keer was het aan haar om initiatief te nemen.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat ze zich op de baan concentreerde, het begon te schemeren en het was druk. Ik zou haar nu niet hoeven aan te kijken als ik de radio aanzette. De loodzware stilte werd vervangen door popmuziek. Het leek nergens op, maar alles was goed, als er maar geluid uit de boxen kwam.
Ze reed een oprijlaan op, en zette de motor af. Weer stilte. 'We zijn er,' zei ze, totaal overbodig. Ze bracht me mijn krukken, en terwijl zij de bagage naar binnen bracht en het bed opmaakte -1 bed, ze verwachtte blijkbaar dat het vanavond weer okee zou zijn tussen ons- kookte ik. Alles was klaar, maar ik kon de tafel niet dekken of de potten op tafel zetten, dus moest ik haar wel vragen dat te doen.
De tegenzin om te praten klonk waarschijnlijk duidelijk door in mijn stem, want ze liep rond met een verontschuldigende glimlach en vermeed mijn blik, nog meer dan eerst.
We aten zonder een woord te wisselen en toen ze opstond om af te ruimen werd het me teveel. De stilte, haar weigering om iets zinnigs te zeggen. Ik raapte al mijn moed bij elkaar, greep haar arm en vroeg het haar, het klonk harder en luider dan ik bedoeld had. 'Heb je een ander?'
Ze schrok, en leek even in tranen te gaan uitbarsten, maar begon te lachen. Ik wist niet wat ik zag, vond ze dit grappig misschien? Ik keek haar verongelijkt aan, en ze begreep mijn verwarring.
'God nee, ik heb geen ander, ik heb meer dan genoeg aan jou.' Ze glimlachte en er viel een gigantische last van mijn schouders. 'Maar waarom...Waarover gaat dit hele gedoe dan? Ik...' Ze legde haar hand op de mijne waardoor ik stopte met stamelen.
'Het is een lang verhaal, en ik vertel het je dadelijk, maar ik wil eerst afruimen en afwassen. Wil jij al een poging doen om het vuur aan te krijgen?'
Ik knikte en begon verwoede pogingen te doen met lucifers en hout, dat net vuur vatte toen zij uit de keuken kwam.

Daarstraks was ik nog rustig geweest, nu ik hier zat, voelde alles weer even onmogelijk aan. We waren voor de haard gaan zitten en de vlammen wierpen onze schaduwen op de muur. Ze leken lang en angstaanjagend. Het schapenvel kriebelde onder mijn blote benen en mijn ogen volgden de ongelijkheden in de vacht tot ik uiteindelijk mijn hoofd ophief. Haar gezicht leek zachter. Ontvankelijker voor wat het was dat ik haar zou zeggen, bijna uitnodigend. Ze wachtte. Ik keek terug naar de grond, nog steeds geremd door de vraag waarom het me nu plots wel parten speelde en of ik niet meer kwaad dan goed zou doen. Waarom ik me zo moest aanstellen. Waarom? Mijn eigen zware ademhaling vulde de kamer. 'Laat me gewoon vertellen tot het einde... als je wil? Ik weet niet of ik daar anders wel raak...' Mijn stem klonk stil. Stiller dan gewoonlijk, maar helderder dan ik verwacht had. Misschien knikte ze, maar ik kon haar nog steeds niet aankijken, dus ging ik door. 'Vincent... Hij was mijn vriend, vroeger... We... onze ouders kenden elkaar, hij studeerde al enkele jaren geneeskunde, ik was... amper 15, denk ik... weet ik... Nuja, het was dom, hij toonde interesse en ik... je snapt het wel als... Niemand je ziet staan en dan... Ik bedoel, hij was lief en attent... Misschien wilde ik mezelf bewijzen dat een man... Sja...' Mijn voorhoofd was diep gefronst en elke emotie moest aangevochten worden. Elk gevoel zou mijn verhaal laten overgaan in een geluidloos huilen. De woorden kwamen maar moeizaam in me op, sommigen klonken te hard, wilde ik niet gebruiken. Plots voelde ik haar hand op de mijne. Ik fixeerde me op het kleine schoonheidsvlekje net boven haar pink. Mijn zicht werd wazig maar eindelijk ging ik door. 'Het was best wel mooi... aanvankelijk. We konden goed praten, hij leek me soms beter te begrijpen dan... dan mijn vriendinnen, dan iedereen... Alles... Alles tussen ons moest wel geheim blijven...Om het leeftijdsverschil... Onze ouders... Zijn carriere...' Ze kneep zacht in mijn hand. 'Het kussen was niet erg... ik werd het gewoon, het kon best leuk zijn... Zelfs zijn handen soms... Het was spannend... Natuurlijk wilde hij meer... Ik gaf onduidelijke boodschappen... Soms flirten, suggestief zijn... dan weer gesloten als hij te dichtbij kwam... Ik begreep het zelf niet eens helemaal toen.' Haar duim streelde langs mijn vingers en ze slikte hoorbaar. 'We hadden een romantische avond. Ik was een weekend alleen thuis. De sfeer was juist... Ik had mezelf gezegd dat het... die nacht samen... dat het moest. Ik was wel opgewonden, nieuwsgierig... Ook bang... Hij was lief...tot... ik wilde niet meer... en...' Mijn stem was hoog en scherp gaan klinken en mijn borstkas voelde zwaar aan. Mijn ademhaling werd nog dieper. 'Het was mijn schuld, ik mocht niet 'ja' zeggen en dan niet... Maar ik wilde niet en hij werd kwaad en... en die... en de gedachten, ik had het kunnen vergeten, maar het ziekenhuis en alles was terug en ik kon het niet vertellen en het is idioot ik snap het zelf niet ik...'
Zwijgend... in het donker starend lag ik tegen haar aan. Haar hart klopte naast mijn oor. Ze streelde mijn voorhoofd. Mijn gezicht was vertrokken en ik duwde mijn nagels diep in mijn handpalm...

Ze zweeg nu al een tijdje. Ik wilde haar wel zeggen dat ik het begreep en dat het niets was, maar ik begreep het niet. Ze wilde uiteindelijk geen seks met hem, en dan? Was dat alles? Was dat de reden dat onze relatie op springen had gestaan? Ik woog mijn woorden zorgvuldig af voor ik ze uitsprak.
'En toen? Ik bedoel... is hij weggegaan? Of...'
Ze keek me een beetje ongelovig aan, alsof ze wilde zeggen 'heb je het dan echt niet begrepen?' Ik schudde mijn hoofd en kneep zachtjes in haar hand. Ze wendde haar blik af en slikte een paar keer tranen weg voor ze haar stem had terug gevonden.
'Hij... hij heeft me verkracht.'
Haar woorden leken tussen ons in te blijven hangen. Ik kon het bijna niet geloven, Vincent, de lieve, vriendelijke Vincent die ik kende had haar verkracht?
De verwarring moet op mijn gezicht te lezen hebben gestaan. 'Ik weet dat het vreemd klinkt. En ik weet dat het niet helemaal zijn schuld is. Ik had hem nooit mogen laten geloven dat ik er klaar voor was, dat ik het wilde. Ik had moeten weten dat ik niet wilde, ik wist dat ik niet wilde. Ik had hem gek gemaakt en daarna laten vallen als een baksteen. Zo voelde het voor hem. Hij heeft nog lang geprobeerd om me te bellen, maar ik nam niet op als hij het was, en hij schreef me ellenlange brieven. Hij verontschuldigde zich en verzekerde me dat hij me graag zag. Ik las ze en stookte ze op in de tuin. Ik wilde hem niet meer horen, niet meer zien.'
Het bleef even stil terwijl ik haar woorden tot me liet doordringen. Ze keek me aan en ik zag hoe de tranen over haar wangen rolden. Ik veegde ze weg uit haar ooghoeken en kuste het zout van haar wangen.
Ze begon te snikken. 'En toen ging jij bij hem stage doen, het drong eerst niet helemaal door wie hij was. En daarna dacht ik dat ik hem toch nooit te zien zou krijgen, en bovendien was vroeger voorbij. Maar toen... toen lag jij in het ziekenhuis en was hij je dokter en alles kwam weer naar boven en...en elke keer dat jij het over hem had werd ik half gek. Ik wilde je er niet mee lastig vallen want... want jij had al genoeg zorgen met je benen en je zou denken dat ik je niet vertrouwde omdat ik het verzwegen had, maar ik dacht er gewoon niet meer aan, tot op het moment dat jouw stage begon. En ik sloot me voor je af en ik werd boos om het minste dat je fout deed, zo hoefde ik niet meer aan Vincent te denken, hoefde ik het zelf niet te verwerken. En toen... en toen ontplofte alles en nu zitten we hier en god ik zie je graag en ik wil je niet kwijt, echt nooit!'
Ik was overrompeld door haar woordenstroom, tussen het snikken door, en legde haar uiteindelijk het zwijgen op met mijn vinger op haar lippen. Ik kuste haar zacht en fluisterde: 'Je raakt me niet kwijt, nooit! Ik zie je graag...'

Hoofdstuk 3

Na een korte klop stak mijn broer zijn lachende hoofd om de deur en liep de kamer in, op de voet gevolgd door mijn schoonzus en mijn ouders. Zij zou zo ook wel komen, anderhalve maand geleden was ze met Jesse naar huis gegaan, nadat we nog een week samen op een kamer hadden gelegen. Uiteindelijk was ze het ziekenhuis beu geraakt, en ik wist dat het voor iedereen beter was als ze alvast zou wennen aan het dagelijkse leven thuis. Mijn armen waren intussen uit het gips, en ook mijn linkerbeen was geheeld. Aan mijn rechterenkel had ik nog een verband, maar na twee weken kinesitherapie werd ik ontslagen uit het ziekenhuis. Ik kon nog niet lopen maar mijn armen waren sterk genoeg om mijn eigen rolstoel vooruit te krijgen zodat zij niet meer voor mij hoefde te zorgen. Ijverig als hij was haalde mijn broer mijn reistas uit de kast terwijl mijn moeder alle schuiven open trok om te zien of ik niets vergeten was. Geamuseerd keek ik toe, en net toen mijn broer de kamer uit wandelde om mijn bagage alvast in de auto te gaan zetten verscheen haar stralende gezicht van achter de muur. Ze liep naar me toe om me te kussen en me toe te staan om Jesse een kus op zijn voorhoofd te geven, waarna ze hem in mijn vaders armen legde. Ze hielp me opstaan en zorgde ervoor dat ik in en niet naast mijn rolstoel terecht kwam. Mijn vader informeerde mij dat hij ons bed naar beneden had gehaald met de hulp van haar vader en mijn broer zodat ik de trap niet ophoefde. Jesse had ook zijn plaatsje beneden gekregen, alleen de douche hadden ze niet naar beneden gehaald. Ik glimlachte om de hectische sfeer die er nu opeens heerste, ondanks het feit dat mijn ontslag goed was voorbereid. Toen mijn broer de kamer weer binnen kwam, controleerden zowel mijn moeder als zij nog voor een laatste keer alle kasten en schuiven voor ze mijn doos met cursussen op mijn schoot zette. Hoewel ik best zelf kon rijden, stond ze erop om me te duwen onderweg naar de receptie. Ik ondertekende de nodige formulieren en even had ik een flashback. Iets meer dan twee maanden geleden hadden we hier ook gestaan. Alleen zat zij toen in de rolstoel en zat Jesse nog in haar buik. Ik glimlachte bij de gedachte en rolde mezelf naar buiten. Jesse werd vooraan in zijn autostoeltje gezet terwijl ik op de achterbank schoof. Ze plooide mijn rolstoel dicht en stopte hem in de koffer voor ze achter het stuur kroop. Ik ving haar blik in de achteruitkijkspiegel voor ze de motor startte en we met onze vervangwagen naar huis reden…

Ze zwaaide naar haar ouders terwijl we de parking van het ziekenhuis afreden. Onze ogen vonden elkaar in de achteruitkijkspiegel en ik wierp haar een veelbetekenende speelse blik toe. Tijdens de rit bleven we allebei in onze eigen gedachten hangen en de stilte werd gevuld door de kirrende geluidjes van Jesse die naast me met zijn eigen voetjes zat te spelen. Haar vraag naar de band verbrak de stilte. ‘Ik dacht erover de anderen op te bellen om morgen voor het eerst terug te repeteren,’ antwoordde ik aarzelend, ‘tenminste als jij dat goed vindt…’ ‘Ohneee…waar heb ik dat toch aan verdiend?’ kreunde ze plagend,’…maar alleen als ik mag komen luisteren, dan!’ Ik verzekerde haar dat ze onze eerste repetitie écht niet wilde horen en dat ze bovendien voor Jesse moest zorgen. De conversatie stokte toen we eindelijk de oprit indraaiden. Ze keek als een kind dat voor het eerst in een pretpark komt en ik kon een lichte grinnik niet onderdrukken. Terstond kreeg ik een speels klopje en stak ze haar tong naar me uit. ‘Oh great, ik had verwacht dat ik het nu wat makkelijker zou hebben, maar blijkbaar moet ik nu gewoon voor twee kinderen zorgen.’ Ze keek me verontwaardigd aan en ik knipoogde voor ik het portier met volle kracht open zwierde en haar rolstoel uit de koffer haalde. Ik nam haar hand en boog me naar haar toe om haar te ondersteunen. Plots waren onze gezichten dicht bij elkaar en haar geur drong in mijn neusgaten. Ik besefte hoe lang het geleden was. Het leek of we elkaar voor het eerst raakten. Het voorzichtig verkennen van haar huid. Haar mond. Haar zachte lippen. Haar terugvinden en thuiskomen. We waren eindelijk thuis. Ze zuchtte toen Jesse plots begon te jammeren en we de kus verbraken. We spraken niet meer. Alsof we zo de spanning konden vasthouden. Zwijgend naar binnen, zwijgend Jesse een flesje geven en te slapen leggen met in ons achterhoofd de belofte van elkaars tederheid. Mijn vinger gleed nog even over de wang van ons slapende kind voor ik me naar haar omdraaide. Ze legde haar armen om mijn hals zodat ik haar op het bed kon helpen. Ze trok me mee naar beneden en ik keek haar ondeugend aan voor ik mijn lippen over haar gezicht liet dwalen. Haar voorhoofd, haar wangen, haar neus tot ik haar lippen opnieuw vond. De zoete smaak van haar mond. Een smaak die smaakte naar meer. Kussend dwaalde ik langzaam af naar haar hals…

Even keek ze alsof ze verontwaardigd was dat ik haar mee op het bed had getrokken, maar even later werd het duidelijk dat ze mij net zo hard gemist had als ik haar. Ze deed haar best om elk plekje van mijn gezicht te beroeren met haar lippen voor ze me opnieuw vol op mijn mond kuste. Toen ze uiteindelijk in mijn hals terecht kwam, mompelde ik iets dat moest lijken op ‘da’s vals!’ Ze lachte en fluisterde dat ze heus wel wist dat ik daar niet tegen kon voor ze weer verder ging met plagen. Ik genoot ervan haar warme lijf op het mijne te voelen rusten. Even schoot het door mijn gedachten dat het weer net onze eerste keer was, maar ik sprak mezelf al gauw tegen. Dit was beter, die 6 jaar samen hadden wel degelijk iets opgeleverd. Ze wist wat ik leuk vond en waarmee ze me gek kreeg. Ze kuste me vol op mijn mond terwijl ze de knoopjes van mijn hemd begon los te maken, waarna ze diep in mijn ogen keek. Ik glimlachte en kuste haar, om vervolgens een poging doen om ons om te rollen. Het lukte me echter niet, en zij schudde haar hoofd. Blijkbaar besliste zij. Niet dat ik dat erg vond, want ze deed haar best. Elk plekje op mijn lichaam liet ze gloeien en ik hield niet meer bij waar haar handen en lippen waren. Ze leek me op elk moment wel overal aan te raken en ik voelde hoe ik zachtjes begon weg te drijven op een wolk van puur genot. Ik dacht dat ik gek werd maar toen wist ik opeens weer heel zeker waar haar lippen waren. Ze kuste me traag en plagerig toen er binnen in me een gigantische explosie leek plaats te vinden. Ik slaakte een zucht, sloot mijn ogen en gaf me helemaal over aan het gevoel. Het duurde even voor ik besefte dat ze nog steeds met 1 vinger mijn gezicht streelde. Ik opende mijn ogen en wisselde een moment een liefdevolle blik met haar vooraleer ik haar opnieuw kuste. ‘En we hebben nog een heel weekend voor onszelf,’ sprak een stemmetje in mijn hoofd…

Mijn ogen dwaalden over haar slapende lichaam naast me. Een lichaam dat ik misschien wel had moeten herontdekken. Zoveel mensen die haar aangeraakt hadden. De ziekenhuisgeur die in haar kleren gedrongen was. De littekens. Ik had ze gekust, alsof ik ze welkom wilde heten op haar lichaam. Alsof ik ze aanvaard had als gewoon weer een puzzelstukje uit ons verleden. In het halfduister zag ik Jesse’s wieg staan en ik besefte dat we voor hem iets moesten opbouwen. Al bleef er altijd het risico dat het op een dag weer als een kaartenhuisje in elkaar zou stuiken. Mijn handpalm omsloot haar hand. We moesten het in elk geval proberen, bedacht ik nog voor ik eindelijk in slaap viel.
De wekker haalde mij bruusk uit mijn dromen en ik ging rechtop zitten. Zij kneep haar ogen hard dicht en glimlachend streelde ik het haar uit haar gezicht en kuste haar op haar neusje. Er speelde een glimlach langs haar mondhoeken en het binnenvallende zonlicht wierp vlekken van licht en schaduw op haar gezicht. Ik rekte mezelf uit terwijl ik opstond en naar de wieg liep. Jesse lag blijkbaar wakker in zijn wiegje en ik tilde hem eruit waarna ik naast haar op het bed neerplofte. Ze kroop achter me en ik legde me tegen haar aan. Ze stak haar armen onder de mijne en begon de knoopjes van mijn nachthemd langzaam los te maken. Het hemd viel open en voorzichtig nam ze Jesse van me over en liet hem drinken. Met mijn ene arm ondersteunde ik hen terwijl mijn andere arm naar achteren reikte en haar hals zocht. Ik draaide m’n hoofd half om en zocht haar mond. Nog nooit had ik me zo dichtbij haar gevoeld samen met Jesse. Nog nooit was hij zo ons kindje geweest als nu. Zij was zijn mama. Net als ik. We glimlachten allebei genietend van elke beweging die hij maakte. Van elke uitdrukking. Nadat hij gedronken had ging ze meer achteroverliggen zodat ik hem op mijn buik kon leggen. En we praatten en we lachten. Het was zo gewoon. Bijna beangstigend gewoon. Plots schrokken we op door de deurbel. ‘Shit, de band!’ kreunde ik. Ze nam Jesse van me over en ik knoopte zo snel als ik kon de knoopjes van mijn hemd dicht. Terwijl ik een gevecht voerde met mijn oude jeans, huppelde ik naar de voordeur. Max begroette me met een kus en woelde bij wijze van begroeting door mijn verwilderde haar. ‘Misschien eens een borstel gebruiken, babe?’ lachte hij. Hij zette zijn gitaarkist op de grond en volgde me naar de woonkamer waar zij nog op het bed zat. De sfeer in de band was altijd erg los geweest en ik was bang dat het niet meer hetzelfde zou zijn nu we elkaar zo lang niet gezien hadden. Maar het voelde of ik Max gisteren nog gezien had. Hij zette zich naast haar op het bed, gaf haar een kus en een knuffel, vroeg hoe het was en begon met Jesse een wij-mannen-onder-elkaar-conversatie. Terwijl ik lachte ging de deurbel voor de tweede keer…

Terwijl zij zenuwachtig door het huis huppelde, struikelend over de pijpen van haar afzakkende jeans, vertrouwde ik Jesse toe aan Max zodat ik mezelf in mijn rolstoel kon hijsen. Ik reed naar de keuken om koffie te zetten en hield haar halverwege tegen om haar jeans vast te maken. Ze lachte dankbaar en een beetje verlegen voor ze opnieuw naar de deur rende. De keuken raakte stilaan gevuld met bandleden die op de geur van verse koffie afkwamen en mij allemaal kwamen knuffelen. Ik liet hen de tassen uit de kast boven het aanrecht pakken en gaf hen een kop koffie voor ze hun instrumenten uitpakten. Stiekem was ik wel blij dat ze hun eerste repetitie vandaag gepland hadden, ik had de gezellige drukte van een gevulde keuken best gemist. De deurbel klonk door het gebabbel van de 5 mensen die nu al in onze keuken stonden, en omdat zij boven haar microfoon gaan zoeken was, ging ik maar opendoen. Lena, de bassiste, stond grijnzend voor de deur en viel rond mijn nek, waardoor ze bijna op mijn schoot zat. Uiteindelijk kwam ze dan maar op mijn schoot zitten met haar bas erbovenop om naar de keuken te rijden. Misschien beeldde ik het me in, maar haar glimlach leek niet zo hartelijk als bij de andere bandleden toen ik met Lena de kamer binnenreed. Lena was mijn ex, en we waren nog niet zolang uit elkaar toen ik iets begonnen was met haar. Het was Lena geweest die me aan haar had voorgesteld. We waren altijd goeie vrienden gebleven, en deden wel eens idioot met elkaar. Het kwam wel vaker voor dat we in een deuk lagen tijdens een repetitiepauze. Ik had haar wel eens naar ons zien kijken met een jaloerse blik en een verbeten trek om haar mond als we zo bezig waren, maar ze had er nooit iets van gezegd. Ik liet het dan ook maar onbesproken en ging rustig mijn gangetje. Ze wist immers dat zij de enige was van wie ik hield met hart en ziel, dat maakte ik haar vaak genoeg duidelijk. Wanneer iedereen zijn koffie op had, en zij een glas melk gedronken had, lieten ze mij alleen met Jesse om naar onze garage te trekken. Ik zette Jesse in zijn maxi cosi en ging naast hem aan tafel zitten met 1 van mijn cursussen. Het duurde niet lang of het gedempte geluid van haar stem en de muziek drong door de muren. Het was toch hopeloos om mijn aandacht nu bij de leerstof te houden, dus zette ik Jesse voor me op tafel en speelde met zijn vingertjes terwijl ik geamuseerd naar zijn verbaasde gezichtje keek. Het arme schaap had nog nooit zoiets gehoord en wist niet wat hem overkwam. Uiteindelijk viel hij terug in slaap en kon ik gaan ontbijten en afwassen. Ik had net de laatste tas afgedroogd en op de tafel gezet toen de lachende bende de keuken weer instapte…

Een steek van jaloezie ging door me heen toen ze met Lena op haar schoot de kamer in reed. Ik wimpelde mijn gedachten weg, er was toch niets meer tussen hen? Ze dolden gewoon een beetje samen. Raf haalde me uit mijn overpeinzingen door te doen of hij op mijn hoofd stond te drummen, waarvoor hij meteen een elleboogstoot in de plaats kreeg. ‘Kom mee, dromer, naar de garage!’ Hij trok mij mee en even later stond ik achter mijn microfoon en had hij plaats genomen achter zijn drumstel. We begonnen met een kleine jamsessie om in de sfeer te komen en ik voelde dat mijn stem toch even tijd nodig had om terug aan het zingen in de band aan te passen. De muzikale klik was al snel teruggevonden en ik stelde voor om te beginnen met één van onze kalmere nummertjes. Het begin kwam wat onzeker, bijna geforceerd. Ik richtte me op, ademde dieper en luisterde naar de muziek. De tekst kreeg weer betekenis en bij het refrein voelde ik dat het goed zat. Max zette de tweede stem in en even later nam David mijn lead over terwijl ik er doorheen begon te zingen. De muziek haalde altijd iets in me naar boven. Het voelde zalig. Dit had ik echt gemist. De liedjes volgden elkaar in sneltempo op en hoewel er hier en daar nog wat afgestoft moest worden, ging het behoorlijk vlot voor een eerste repetitie. Toen we opnieuw de keuken binnenvielen zat ze aan het aanrecht. Ik liep op haar toe en kuste haar eventjes lief en bleef naast haar staan. We bleven nog een hele tijd staan kletsen en Michiel vertelde met veel gebaren over zijn reis naar de USA, al verdacht ik hem er wel van dat hij de verhalen net ietsje interessanter maakte door zelf enkele pittige details toe te voegen. Maar zo kennen we Michiel natuurlijk. Ik betrapte mezelf erop dat ik mijn blik af en toe naar Lena liet afdwalen. Ze was knap, het zou best kunnen dat… Ik schudde mijn hoofd, waar was ik toch mee bezig? Jesse begon plots te huilen en dat bleek meteen ook het teken voor de anderen om te vertrekken. We spraken af voor volgende week en toen ze de deur uit waren leek er een stilte over het huis te vallen…

Toen Max uiteindelijk ook de deur achter zich had dichtgetrokken, viel er een oorverdovende stilte in de kamers die net nog gevuld waren met gebabbel en gelach. Het was geen pijnlijke stilte, maar ze bleef wel voelbaar tussen ons. Ik durfde bijna de glimlach niet van mijn gezicht halen en nog minder durfde ik iets te zeggen. Zij wist zich blijkbaar ook geen houding te geven, want toen ik opnieuw de keuken binnenkwam stond ze zomaar wat te staan naast de keukentafel. Pas toen Jesse weer van zich liet horen, keken we allebei merkbaar opgelucht. Ik parkeerde mijn rolstoel tegen de muur aan de overkant als zij zich op het bed installeerde met Jesse. ‘Ging de repetitie goed?’ vroeg ik een beetje voorzichtig. Ze schrok op uit haar gedachten en knikte afwezig. ‘Ja, het leek wel of we gisteren nog gespeeld hadden, of toch bijna,’ zei ze zacht. Ik glimlachte voor me uit in de stilte. ‘Ik ben blij dat ik Lena nog eens gezien heb,’ zei ik, ‘het was al zo lang geleden, ongelooflijk eigenlijk.’ Terwijl ik het zei keek ik haar onderzoekend aan. Vanaf het moment dat de naam Lena aan mijn lippen ontsnapte kreeg ze een koele blik in haar ogen en weer die verbeten trek om haar mond. Ik wist dat ze jaloers was, maar ik zei het opzettelijk. Ik wilde dat ze ernaar zou vragen, dat ze verdomme toegaf dat ze jaloers was, al hoefde dat niet met zoveel woorden. Ik hield van háár nu, en al lang niet meer van Lena, en dat zou ik haar 1000 keer bevestigen als dat nodig was. Maar ze was te koppig om toe te geven dat zij ook zoiets kon voelen als jaloezie, en in plaats van er iets over te zeggen, produceerde ze een koele glimlach die ze mijn richting uitstuurde, voor ze Jesse weer in zijn maxi cosi zette en zwijgend de afwas begon te doen. Ergens voelde ik me er wel schuldig over, want onze dag was zo perfect begonnen. Stilletjes reed ik naar haar toe en legde mijn hoofd tegen haar heup tot ze klaar was...

Het afwaswater was te warm, maar de hitte moest mijn wantrouw bestraffen. Ik mocht dit niet op haar uitwerken, prentte ik mezelf in. Het gaat om mij en om mijn gedachten. Jaloersheid die ik niet onder controle kan houden, er is niets aan de hand. Haar hoofd rustte tegen mijn heup. Zoiets deed ze enkel als ze iets wilde goedmaken. Ik zuchtte en probeerde verbaasd te doen alsof ik niet wist waarom ze het deed. De repetitie was leuk geweest en ik wilde het goede gevoel terug naar boven halen. Zachtjes begon ik één van haar lievelingsnummers uit ons eigen repertoire te neuriën. Toen ik onopvallend haar gezicht probeerde te bekijken zag ik dat haar ogen gesloten waren. Plots zag het schuim in de wasbak er erg verleidelijk uit en terwijl ik schijnbaar rustig verder neuriede, schepte ik wat schuim uit de wasbak en smeerde het uit over haar gezicht. Ze gilde en ik complimenteerde met haar sprekende gelijkenis met de kerstman… of was het nu Sinterklaas? Ze gromde speels en bleef met haar handen over haar gezicht wrijven. Haar ogen doorzochten de kamer op zoek naar een manier om wraak te nemen. Uiteindelijk blokkeerde ze me in de hoek van de keuken door me met een boze blik aan te kijken en me met haar rolstoel de weg te versperren. Ik hitste haar nog wat meer op door te zeggen dat ze er schattig uitzag als ze kwaad was. Dat had ik niet moeten zeggen want ze greep mijn arm en trok me naar haar toe. Wankelend probeerde ik me nog vast te grijpen aan de uitstekende zijkant van het aanrecht maar enkele luttele seconden later viel ik hulpeloos in haar schoot. Met een pruillipje keek ik haar aan, bedelend om vergiffenis. Het werd moeilijk om de glimlach op mijn gezicht te verbergen…

De warme klanken van haar stem vulden de keuken toen ze begon te neuriën en ik probeerde nog dichter tegen haar aan te kruipen en sloot mijn ogen. Terwijl ik genoot en in gedachten meezong voelde ik haar bewegen maar vooraleer ik de kans had om mijn ogen te openen zat mijn gezicht al onder het schuim. Nadat ik mijn ogen had uitgewreven keek ik haar boos aan. Een brede grijns sierde haar gezicht, maar ik zou mijn wraak krijgen! Terwijl zij naar een uitweg zocht, dreef ik haar naar een hoek van de keuken en ging zo staan dat ze niet meer weg kon. Ze lachte dat ik er nog schattiger uitzag als ik boos was, waarop ik haar aan haar arm naar me toe trok. Ze viel op mijn schoot en probeerde zich nog te redden door een pruillipje maar ik was meedogenloos. Ik probeerde mijn glimlach te onderdrukken door een nog kwader gezicht op te zetten maar toen zij haar stralende lach liet doorbreken moest ik het ook opgeven. Ik trok haar recht zodat ze op mijn schoot kwam te zitten en kuste haar zachtjes. Ze lachte lief en veegde het schuim van mijn gezicht voor ze me terug kuste. Ik rolde ons in de richting van ons bed terwijl ik haar bleef aankijken en af en toe een kusje gaf. Toen we tegen het bed aanbotsten stond ze recht om mij uit mijn rolstoel te helpen. Ze legde me voorzichtig neer en kwam naast me liggen. Ik streelde haar haren terwijl ik geen moment het oogcontact verloor. Pas toen zij het haar uit mijn gezicht streek sloot ik mijn ogen om mezelf te verliezen in haar kus in plaats van haar ogen. Ik zette me half recht op mijn knieën en ging over haar heen hangen. Terwijl ik haar nek verkende met mijn mond hielp ik haar de knoopjes van haar veel te grote hemd los te maken. Ze beet zachtjes in mijn oor terwijl ik me liet zakken, wat me een zachte kreun ontlokte. Ze keek me even in de ogen en glimlachte waarna ze haar ogen weer sloot en zo aangaf dat ze zich volledig liet meedrijven op mijn aanrakingen…

Haar handen dwaalden over mijn huid en haar warme adem streelde mijn wang. Mijn lippen voelden haar gezicht en ik zuchtte diep. Ik leek me aan haar vast te klampen alsof dat me nog dichter bij haar zou brengen. Ze kuste mijn hals en liet haar mond langzaam afdwalen naar mijn borsten terwijl ik mijn handen onder haar T-shirt over haar rug liet glijden. Ze stopte even zodat ik het T-shirt over haar hoofd kon trekken. Ik hield ervan haar zachte naakte lichaam op het mijne te voelen en haar subtiele bewegingen maakten de spanning tussen ons nog groter. Ik sloot mijn ogen en liet me meetrekken in haar fantasie…

Ik voelde haar lippen zachtjes mijn nek beroeren terwijl haar handen langs mijn zijde gleden. Af en toe gleed ze even met één of twee vingers tussen ons in en slaagde er opnieuw in om me gek te maken. Ik dook richting matras en startte mijn offensief bij haar oor, om via haar nek en haar borsten bij haar mond aan te komen. Mijn tong begon een liefkozend spel met de hare, en zachtjes liet ik me opzij rollen zodat ik half op en half naast haar kwam te liggen. Met mijn hoofd gesteund op mijn elleboog liet ik een vinger van mijn andere hand van aan haar mond, langs haar nek door het spleetje tussen haar borsten dwalen. Aan haar navel stopte ik even om er rond te cirkelen, waarna ook mijn lippen die kant op gingen. Ze trok mijn gezicht weer dichterbij het hare en kuste me opnieuw zacht maar toch passioneel en vragend om meer. Mijn vingers gleden steeds verder naar beneden en in een reflex duwde ze haar bekken omhoog zodat ik ze makkelijk naar binnen kon laten glijden. Heel traag liet ik mijn hand heen en weer bewegen en ik genoot ervan om haar gezicht in het oog te houden. Heel even opende ze haar ogen en kuste ze me zacht op mijn lippen. Ik glimlachte en als ik haar vingers dezelfde weg op voelde gaan als de mijne sloot ik ook mijn ogen en vlijde me tegen haar aan. Met steeds minder subtiel wordende bewegingen maakten we bij elkaar zacht gekreun en een steeds sneller wordende ademhaling los. Net toen ik heel diep vanbinnen een warme gloed voelde opkomen, merkte ik hoe haar spieren zich spanden rond mijn vingers. Ze hield haar adem in en stopte even met bewegen. Ik verfijnde mijn beweging en voelde haar spieren beurtelings ontspannen en weer opspannen. Ze zuchtte even en met een lieve glimlach concentreerde ze zich helemaal op mij. Het duurde niet lang vooraleer ik voelde dat ik even ver was als zij daarnet en kuste haar stevig. Haar beweging werd onregelmatig en even later voelde ik mezelf zachtjes schokken. Ze lachte naar mij en ik kon niet anders dan teruglachen. Even voelde ik de nood opkomen om te zeggen dat ik haar graag zag, maar ik was bang om de stilte te verstoren en gaf haar dan maar zacht een kusje op het voorhoofd…

We kropen dicht tegen elkaar aan en ik legde mijn arm om haar heen. Mijn vinger krinkelde tekeningetjes op haar rug en mijn lippen zweefden zoekend over haar brandende wangen. De adem die uit mijn mond ontsnapte praatte met haar huid en met mijn benen omstrengelde ik de hare. Zo bleven we een poosje samen liggen. Gewoon. Samen. Genietend van het geluid van de stilte en vooral van elkaar. Niemand wilde onze zwijgzaamheid verbreken... Of tenminste, dat dachten we tot Jesse zijn keel opnieuw opentrok. Met een glimlachende zucht maakte ik me moeizaam van haar los. Haar ogen volgden me en ik voelde me plots mooi omdat ze keek. Ik tilde Jesse tegen me aan, liet me naast haar op het bed ploffen en wachtte tot hij zoekend de weg naar zijn maaltijd vond. Ze kwam tegen me aanzitten en masseerde lichtjes mijn nek terwijl ik borstvoeding gaf. Een kreun ontsnapte aan mijn lippen en we moesten plots allebei lachen toen Jesse daardoor zijn kleine oogjes wijd opentrok. "Help je me straks met douchen?" vroeg ze met een guitige glimlach, terwijl haar vingers krulletjes draaiden in mijn haar. "Mmm, goh, moet dat echt?" plaagde ik haar. Als straf beet ze me in de nek, iets waarmee mijn eigen Dracula wist dat ze me gek kon maken. Ik gromde speels en zei dat ik eerst nog ons vampiertje moest verschonen, waarna zij zuchtend iets over 'ladies first' mompelde, zich terug in de kussens liet zakken en haar ogen sloot. De man van mijn leven had blijkbaar besloten dat hij vandaag toch wat te weinig aandacht had gekregen, want zodra ik hem in zijn wiegje legde, begon hij opnieuw te huilen tot hij eruit getild werd. Wiegend liep ik door de huiskamer terwijl ik hem probeerde te sussen. Vanop het bed sloeg ze ons gade en ik fluisterde luidop dat hij bijna sliep...

Vanuit mijn ooghoeken keek ik hoe ze met z’n twee heen en weer door onze huiskamer liepen. Jesse’s gehuil was intussen uitgestorven tot een zacht gesputter waarbij hij slaperig met zijn oogjes knipperde. Stilletjes legde ze hem in zijn maxi cosi zodat ze hem mee naar boven kon nemen terwijl we douchten. Ik hees mezelf van het bed in mijn rolstoel en van mijn rolstoel op de trap, zodat ik achterwaarts zittend omhoog kon kruipen. Vooruitziend als ze was koos ze uit de stapel op de zetel andere kleren voor me, gooide ze over haar ene arm, nam de maxi cosi in haar andere en volgde me de trap op. Ik kon het niet laten op te merken dat ze er nog steeds ontzettend sexy uitzag in alleen dat veel te grote hemd. Ze lachte eens schaapachtig en stak me een beetje verlegen voorbij. Nadat ze Jesse op een veilige plek in de badkamer had achtergelaten kwam ze terug om me van de trap naar de douche te transporteren. Ik kroop verder omhoog dan nodig zodat ik makkelijk op haar rug geraakte en zij me zonder veel moeite in de plastiek tuinstoel onder de douche kon installeren. Zachtjes beet ik bij wijze van bedankje in haar nek maar als wraak draaide ze de koude kraan open. Gevat repliceerde ik dat het net iets moeilijker was om mij af te koelen maar ze draaide enkel het warm water open en begon met een glimlach mijn rug te wassen…

Nog nagenietend stapte ik uit de douche, terwijl ik haar ondersteunde. Ik ving haar in een handdoek en knuffelde haar stevig tegen me aan, terwijl ze voorzichtig half op haar eigen benen steunde. Het lukte en ik moest lachen om de triomfantelijke, bijna kinderlijk trotse grijns op haar gezicht. Haar inspanningen werden beloond met een kusje... en nog een kusje en weer een kusje en... Ze fluisterde in mijn hals dat het tijd werd dat ze wat studeerde en ik deelde de hoorbare spijt in haar stem. Traag liet ik haar op de vloer zakken, grabbelend naar het stapeltje kleren dat ik voor haar meegebracht had. De laatste tijd stond ze erop zich zoveel mogelijk zelf aan te kleden, maar nu liet ze me duidelijk meer doen dan nodig, waarbij ik haar een speelse afkeurende blik toewierp. Na mezelf van een fris stofje voorzien te hebben, nam ik haar zo galant mogelijk in mijn armen en droeg haar zo naar de trap. Ze vroeg plagend waarom ik haar zo nooit over de drempel had gedragen en ik stak mijn tong uit, waarna ik haar bijna liet vallen. 'Een duidelijker antwoord kon niet, maareuh... zet me nu maar neer.' lachte ze benauwd. Ze stuntelde verder de trap af en ik haalde Jesse om hem beneden in zijn wiegje te leggen. Terwijl zij in de keuken voor de boeken zat, deed ik verwoede pogingen om onze woonkamer terug toonbaar te maken na onze wilde namiddag. Terwijl ik de lakens verving, voelde ik iets hards onder de matras. Ik trok het rechthoekige ding eronderuit en had plots mijn eigen tekstenboek in handen. Bladerend botste ik op eigen schrijfsels van lang geleden. Soms moest ik glimlachen om wat ik geschreven had. Om wat ik toen belangrijk had gevonden, maar misschien was dat wel omdat ik nu de afloop kende. Ik nam me voor om straks eindelijk weer iets nieuws te gaan schrijven en toen ik een half uur later eindelijk de wasmachine in werking gezet had, schoof ik aan tafel met een potlood en de eerst lege bladzijde van het boekje voor me.

War in my head
Make me forget
The thoughts that are for real

Ik las opnieuw wat ik geschreven had, schudde mijn hoofd en liet mijn gom de woorden uitvegen. Mijn gedachten gingen terug naar de teksten in het begin van het boekje. Langzaam vormden zich woorden in mijn hoofd en kreeg ik een vaag idee voor een melodie.

I tried to fight it
But it kept coming back
Living it day by day
Cause it's the only way
When every friend's a stranger
And every day is black
Oh, put a knife on my wrist
Help me get rid of this anger

And if I win
I lose myself
And if I lose
I lose the world

Ze kwam de woonkamer binnengereden en ik schrok op alsof ze mij net betrapt had. Zuchtend zei ze dat ze wel genoeg van het menselijk lichaam gehad had voor vandaag, wat haar een verontwaardigde blik van mij opleverde. 'Neeeeen, niet zo!' gilde ze '...van jouw menselijk lichaam krijg ik niet zo snel genoeg.' Ik bleef boos kijken en ze vleide zich tegen me aan en vroeg me wat ik aan het schrijven was. 'Och, puberale herinneringen ophalen, ofzo, denk ik...' antwoordde ik schouderophalend. 'Ah, die leuke tijd...' scheerde ze ironisch, terwijl ze over mijn schouder boog om te lezen...

Ik las met een vage glimlach de tekst die ze voor zich had liggen en gaf haar een kusje op haar wang terwijl ik het elastiekje uit haar nog natte haar trok. Ik liet mijn vingers er langzaam door glijden en voelde hoe ze zich langzaam ontspande. ‘Ga je er een liedje van maken?’ vroeg ik zacht. Ze haalde haar schouders op. ‘Misschien, als ik de juiste melodie vind, en de rest de juiste klanken kan verzinnen.’ Ik zei haar dat ik er wel een up-tempo nummer in zag. Bij een traag nummer zou er teveel gevoel in zitten om nog haalbaar te zijn. Ze glimlachte naar me en gaf een snel kusje op mijn neus. Ik pakte een borstel uit mijn nachtkastje en begon haar haren te borstelen. Ze zuchtte en liet haar hoofd een beetje naar achter hangen. Ik had niet meteen een doel voor ogen maar probeerde er iets van te maken. Uiteindelijk eindigde ik in twee vlechtjes die net over haar schouders naar voren konden hangen. ‘Nu kan ik helemaal terug in mijn puberhuid kruipen,’ lachte ze. Ik grinnikte en liet de stilte even de stilte. Toen ze me dichterbij trok en haar arm om me heen sloeg vroeg ik zachtjes of zij me maandag naar de kine zou brengen voor ze ging werken. Ze keek eventjes met een heel kwade blik naar me maar toen ik mijn puppy-oogjes bovenhaalde moest ze alweer lachen. ‘Moest je me er nu echt aan herinneren dat ik maandag terug moet gaan werken en Jesse achterlaten?’ vroeg ze half boos. Ik lachte en zei dat ik er niks aan kon doen, dat ik geboren was om spelbreker te spelen. Ze stak haar tong naar me uit en bevestigde dat zij me zou brengen maar dat ik nog iemand moest zoeken om me op te halen. Ik knikte en keek opnieuw naar haar blad. Ik neuriede iets en het duurde niet lang voor ze begon te zingen en ze experimenteerde met ritme en toonhoogte. Ik genoot van haar stem en bleef roerloos zitten. Na een tiental minuutjes leek ze tevreden over de strofe en klapte haar boekje toe. Mijn maag liet even van zich horen en ze lachte: ‘Kan je dan toch niet van de liefde leven, schat?’ Ik stak mijn tong uit en merkte schamper op dat ze me langzaam aan het uithongeren was. ‘Misschien was ik toch beter in de kliniek gebleven…’ Haar mond viel open en toen ze mijn brede grijns zag sloeg ze me even speels op mijn wang. Ze gaf me de borden aan en terwijl ik de keukentafel dekte begon zij aan haar specialiteit: spaghetti…

Ze zat onder de rode spikkeltjes en ik gaf schuldbewust toe dat ik de saus misschien ietsje rustiger had kunnen opscheppen, maar mijn eigen honger had daar blijkbaar een stokje voor gestoken. Met een serviette depte ik haar gezicht vlekkeloos schoon terwijl ik het laatste puntje saus op haar neus wegkuste. Ze rolde met haar ogen, schudde het hoofd en begon een aantal sliertjes rond haar vork te draaien. Plots moest ik denken aan die keer toen ze de mazelen had net tijdens één van haar stages bij Vincent... Het leek wel of ik mezelf verbaasde door spontaan aan zijn naam te denken en ongemakkelijk wibbelde ik heen en weer op mijn stoel. Ik moest mijn gedachten verzetten. Die lade die zo lang dicht geweest was terug sluiten, maar ze leek klem te zitten sinds die nacht in het ziekenhuis. '...je dat nog opeten?' hoorde ik haar vragen. Ze keek me vragend aan. 'Sorry, ik was aan het dromen... euh, jij nog wat hebben?' repliceerde ik flauwtjes. Ze negeerde mijn vraag en geamuseerd vroeg ze over wat ik dan wel droomde, al was de serieuze ondertoon me niet ontgaan. 'Over jou, waarover anders?' forceerde ik een glimlachje terwijl ik opstond en de tafel begon af te ruimen. Op haar gezicht, dat ik weliswaar probeerde te vermijden, stond te lezen dat ze nog niet van plan was de inquisitie op te geven. Mijn innerlijke opluchting was dan ook groot toen jammerende geluidjes van Jesse plots mijn oren vulden. Ik liet haar alleen in de keuken zitten, alleen, met mijn gedachten...

Ze loog. Ik las in haar ogen dat ze me probeerde af te schepen met haar antwoord op mijn vraag. De manier waarop ze daarna alle oogcontact vermeed bevestigde dat alleen maar. Het bracht me in de war, er waren weinig of geen dingen die we geheim hielden voor elkaar. Zou ze… Zou er iemand anders…? Ik schudde mijn hoofd bij die gedachte en schaamde me nog voor ik uitgedacht was. Zoiets zou ze nooit doen, en ze zou er nooit in slagen om het voor me verborgen te houden. Terwijl zij Jesse verzorgde ruimde ik in gedachten verzonken de tafel af. Stilzwijgend kwam ze met Jesse op haar arm de keuken terug binnen, installeerde hem in zijn maxi cosi en begon ze af te wassen. Haar gezicht sprak boekdelen, ze wilde er niet over praten. Hoewel ik wilde weten wat er aan de hand was, besloot ik haar voorlopig met rust te laten en ging ik tv kijken. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe ze nog even met Jesse speelde alvorens hem te slapen te leggen. De blik in haar ogen was nog altijd afwezig en gesloten. Met een zucht zette ik de tv uit. ‘Zoals gewoonlijk weer niets op tv,’ zei ik, meer om de stilte te vullen dan om een boodschap over te brengen. Ik maakte opzettelijk veel lawaai door tegen de poten van haar bureau te rijden maar ze gaf geen krimp. Ik reed naar de keuken om een glas water en kleedde me om. Vanuit ons bed keek ik nog even op tegen haar gespannen rug maar toen ik merkte dat ze voorlopig niet van plan was om erbij te kruipen draaide ik me om en verzonk ik al snel in een diepe, droomloze slaap.
Toen ik de volgende morgen wakker werd omdat de zon in mijn gezicht scheen, voelde ik even naast me maar het bed was leeg. Ik spitste mijn oren en even later hoorde ik haar neuriën in de keuken. Ik had nog geen zin om op te staan en wilde haar zien. ‘Schaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaat!?’ riep ik, waarna haar lachende gezicht van achter de hoek verscheen. Ik had geen zin om die glimlach van haar gezicht te vegen, ze zou het me wel vertellen als ze daar zin in had, dus vroeg ik haar met een pruillip of ze niet nog even mee in bed kroop. Ze lachte en maakte aanstalten om met een aanloop recht op me te springen. Ik hield mijn armen voor mijn gezicht, maar toen ze even later zachtjes op me kwam liggen stal ik een kusje van haar lippen. Ze nestelde zich in mijn armen en ik streelde haar gezicht terwijl haar vingers over mijn rug en zij dwarrelden. Heel traag bracht ik mijn gezicht dichter bij het hare om te verzinken in een warme kus. Heel zachtjes zong ik in haar oor: ‘het is zondag dus hoeven we vandaag toch niets te doen…’ Ze lachte bij de gedachte aan het vervolg en beet zachtjes in mijn nek. ‘Toch wel schat, familiebezoek bij mijn ouders.’ Ik rolde met m’n ogen en legde me er dan maar bij neer dat dit voorlopig alles was dat ik kon krijgen. Ze sprong het bed uit om ontbijt te maken en even later zaten we alweer aan de keukentafel…

Ondeugend keek ik haar aan terwijl mijn tanden de andere kant van haar croissant omklemden. Ze schudde grommend het hoofd en haar ogen twinkelden vechtlustig. Ik rukte echter een tikkeltje te hard en met een plof viel het grootste deel van de koek op haar bord zodat we allebei met een stompje uiteinde in onze mond bleven zitten. Haar schaterlach galmde door de keuken en hij werkte aanstekelijk tot het gerinkel van de telefoon het einde van ons ontbijt aankondigde. Zij nam op, terwijl ik de vleeswaren al terug in de koelkast schoof. 'Ja... Ja... echt? Leuk!Ja, hoor, alles goed met mij...steeds beter... Ja, tot straks!' Ik keek haar vragend aan. 'Het was je moeder. Blijkbaar zijn je broer en Moira gisternacht plots bij hen binnengevallen als verrassing. Ze vroeg of we wat vroeger wilden komen en of we misschien wat eten wilde meebrengen... de vriezer was namelijk niet op extra gasten voorzien. Typisch.' lachte ze. Mijn broer had Moira leren kennen toen ze hier als uitwisselingsstudente verbleef. Het was liefde op het eerste gezicht geweest en enkele jaren later was hij gewoon met haar mee naar Canada vertrokken. We zagen hen maar enkele keren per jaar, maar hielden contact via e-mail. Hun bezoekjes waren altijd geweldig en Moira was bovendien een fantastische vrouw waar je gewoon van moest houden. We konden mijn broer best begrijpen.
De deur van het oude huis dat ik zo goed kende, zwaaide naar binnen en mijn mond viel open. 'Moira! You're pregnant!'
'Ja, fijf maanten om preesies tee sijn.' antwoordde ze met een glimlachje. 'En iek hep mijn Neeterlants geoefend.'
We kusten en knuffelden elkaar tot haar aandacht getrokken werd door Jesse die in de armen van zijn mama-op-wieltjes lag...

Moira gaf mij ook nog even een snelle knuffel en zoen voor ze Jesse uit mijn armen nam. Hij had meteen haar hart gestolen, net zoals hij dat bij iedereen leek te doen. Terwijl de dames een praatje hielden over zwangerschappen en babies praatte ik met haar broer bij na 5 maanden met enkel email als contactmogelijkheid. Na een klein uurtje riep mijn schoonmama vanuit de keuken dat we aan tafel konden, en daar was ik blij om. Tijdens het eten zou niemand het me kwalijk nemen dat ik niet mijn vrolijke zelf was voor een moment. Ik haatte familiefeestjes al zolang ik me kon herinneren, en zelfs het feit dat de aanwezigen op de familiefeestjes nu leuker waren dan vroeger, had daar niets kunnen aan veranderen. Niemand leek in de gaten te hebben dat ik stil was, alleen zij wierp af en toe een bezorgde blik in mijn richting. Ik glimlachte maar ik voelde dat ik niet erg overtuigend overkwam, wat alleen een nog bezorgder blik opleverde. Na het eten ruimden de anderen de tafel af terwijl zij me naar het salon reed en op mijn schoot kroop. ‘Wat scheelt er?’ vroeg ze, met een bezorgde ondertoon in haar zachte stem. Ik haalde m’n schouders op. ‘Gewoon een beetje moe, denk ik, en je weet dat ik het niet zo op familiefeestjes begrepen heb.’ Ze knikte en keek me nog even onderzoekend aan. ‘Jesse is het perfecte excuus om na het avondeten vroeg naar huis te gaan,’ glimlachte ze. ‘Alleen nog even de namiddag doorkomen, maar Jorn en Moira zullen iedereen wel bezig houden met hun verhalen.’ Ik knikte en toverde een glimlach om mijn lippen. Ik zag hoe ze herademde en stal een kus van haar lippen voor de rest van de familie ons vervoegde.
Ze had gelijk gehad, veel hoefden we niet te zeggen, Jorn en Moira hadden genoeg nieuws meegebracht uit Canada om ons desnoods 2 hele weken te entertainen. Zelfs ik vergat even dat het een familiefeestje was en luisterde geamuseerd naar hun verhalen. Blijkbaar waren ze al 3 dagen in België, maar hadden ze eerst wat vrienden aan de andere kant van het land bezocht. Jorn keek onze kant op. ‘Oh ja, helemaal vergeten, ik moest jullie absoluut de groeten doen van Vincent, die hebben we gisteren gezien op een feestje bij Bram.’ Ik knikte glimlachend en keek haar aan. Even leek het alsof ik een harde blik in haar ogen zag, maar die was zo snel terug verdwenen dat ik het me net zo goed kon ingebeeld hebben…

Vincent. Na al die jaren leek hij plots overal te zijn. Ik dwong mezelf niet na te denken en blijkbaar lukte dat wonderwel, waarschijnlijk mede door het gezelschap en de opgewekte sfeer. Een half uurtje na het dessert wisten we er eindelijk vanonder te muizen. Moira beloofde dat ze deze week nog even zouden binnenspringen en mijn moeder stopte me nog snel enkele ingepakte plakjes cake in de handen. Toen het autoportier dan eindelijk dichtklapte slaakte ze een diep zucht. 'Sorry dat ik weer zo snel wilde vertrekken, schat... het is gewoon... sja, ik hou er niet van...' Ik snoerde haar de mond en zei dat het niet gaf, met morgen een nieuwe werkdag in het vooruitzicht was het wel een slim idee om op tijd te gaan slapen. De gedachte dat ik Jesse voor het eerst meer dan enkele uren niet zou zien, bezorgde me een zwaar gevoel en ik concentreerde me op het verkeer om de buitenwereld af te sluiten.
De lakens voelden fris aan en ik kroop dicht tegen haar aan, terwijl zij de klokradio instelde. 'Zes uur, schat, is dat vroeg genoeg?' 'Mmmm...' kreunde ik 'Don't remind me!' Ze draaide zich om en sloeg haar armen om me heen. 'Je ziet hem 's avonds terug, ik weet dat het moeilijk is om hem zomaar bij vreemden te laten. Maar we hebben met die mensen gepraat, ze zullen goed voor hem zorgen.' Ik glimlachte dankbaar omdat ze m'n gedachten geraden had. Ze gaf me een kusje en knipte het nachtlampje uit...
De drukte van kantoor zorgde ervoor dat mijn gedachten nooit al te lang naar Jesse konden afdwalen. Nadat ik haar bij de kinesist had gedropt, had ik hem in de creche afgezet en was ik er zo snel mogelijk vandoor gegaan.