Ik sipte van mijn intussen lauwe kopje groene thee, klikte het laatste venster weg en klapte m'n laptop dicht. Zuchtend leunde ik achterover, m'n hoofd in m'n gepijnigde nek. De nachten waren lang. Ik stretchte, grabbelde het bordje met dieet crackers en baande me een weg naar de keuken. Het donker bleek de laatste tijd zo'n trouwe bondgenoot dat ik amper mijn handen voor me uit hoefde te houden om ongewenste interacties met meubelstukken te vermijden. Iets waar ik overdag soms meer moeite mee leek te hebben. Vers daglicht deed de oude gordijnen boven het aanrecht rood oplichten en een draai aan de knop deed hetzelfde met de kookplaat. Het kraken van de brekende eieren klonk onwerkelijk luid in de stille keuken en ik keek toe hoe de doorzichtige substantie zichzelf in enkele seconden naar wit sputterde. Onherkenbaar. De tweedehands toaster zwoegde intussen piepend de sneetjes brood naar boven. Ik viste 10 euro uit m'n portefeuille, stopte ze onder de beker versgeperst pompelmoessap. De houten trap kraakte onder me. Onze slaapkamerdeur stond op een kier en mijn blote voet tikte de deur open. Ze werd gewekt door de klap waarmee het dienblad op haar nachttafel terechtkwam en plagend woelde ik door haar korte haren voor ze zich kreunend omdraaide. Ze keek me aan en met een hoofdknik richting de openstaande lade van haar nachtkastje en een brede grijns vroeg ik of ze permanente vervanging voor me gevonden had. Meer gekreun. Ochtendhumor sloeg niet aan vandaag. Mijn benen schuurpapierden tegen de hare toen ik afwachtend mijn plaats in ons bed innam. Het effect van een versgebakken spiegelei met toast kon niet lang meer uitblijven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten