0.03

Telefoon. Een blik op de wekkerradio vertelt me dat ik mezelf nog twee uur slaap had gegund, maar als ik haar naam op het display zie verschijnen, klap ik mijn GSM open.

"Hey, sorry dat ik je wakker bel, maar Jesse doet al de hele dag lastig. Ze hebben me gebeld vanuit de kinderopvang. Jammeren, naar andere kindjes uithalen. De verzorgster kan hem zelfs niet pakken. Niet zijn gewone doen."
"Is hij in orde? Is hij ziek? Waarom bel je? Misschien..."
"Sssttt. Kalm, schat. Je bent bijna met een dokter getrouwd, beetje vertrouwen, misschien? Ik heb hem onderzocht, op 't eerste zicht lijkt alles in orde te zijn, gewoon vermoeid of krampjes. Vanavond zal 't wel over zijn."
"Als jij het zegt..."
"Luister, ik moet ervandoor, maar ik heb gezegd dat jij hem zou komen ophalen. Sorry, sorry. Operatie. Tot vanavond. Zie je graag."
Klik.

Ik duw mijn hoofd in het kussen om de nakende oerkreet te dempen. Tijd om op zoek te gaan naar mijn jeans.

Jesse steekt zijn armen naar me uit zo gauw hij me ziet. Mama. En een heel verhaal. Geen gehuil of gejammer, maar hij kijkt erg bedrukt en drukt me stevig tegen zich aan. Met een hand schrijf ik hem uit voor de dag en groet de verzorgster, die me een beetje vreemd aankijkt. Alsof mijn haar kammen het eerste is wat ik doe als ik wakker gebeld word. We hebben duidelijk andere prioriteiten. Een beetje opgelucht maar nog steeds bezorgd vat ik onderweg naar huis een conversatie aan met mijn brabbelende zoon. De naam Tom komt erg vaak terug en iets van speelgoed en donker. Ik kan er niet veel uit opmaken...